Samantha Power

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Samantha Power
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 września 1970
Londyn

28. Ambasador Stanów Zjednoczonych przy ONZ
Okres

od 2 sierpnia 2013
do 20 stycznia 2017

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Susan Rice

Następca

Nikki Haley

Multimedia w Wikimedia Commons

Samantha Jane Power (ur. 21 września 1970 w Londynie[1]) – amerykańska dyplomatka, prawniczka, dziennikarka, działaczka polityczna i na rzecz praw człowieka pochodzenia irlandzkiego, w latach 2013–2017 ambasador Stanów Zjednoczonych przy Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Samantha Power urodziła się w Londynie w Wielkiej Brytanii, jej rodzice byli pochodzenia irlandzkiego[1][2]. Jej matka, Vera Delaney, była nefrolożką, a ojciec, Jim Power, był dentystą i pianistą, cierpiał na chorobę alkoholową, zmarł w wieku 47 lat[3][4]. Dorastała w Castleknock, w 1979 roku przeniosła się wraz z matką do Pittsburgha[5]. Uzyskała tytuł Bachelor of Arts na Uniwersytecie Yale w 1992 roku[6]. W 1999 roku uzyskała stopień Juris Doctor na Uniwersytecie Harvarda[6]. W 1993 uzyskała obywatelstwo Stanów Zjednoczonych[2].

Kariera dyplomatyczna i udział w życiu publicznym[edytuj | edytuj kod]

W latach 1995–2008 była korespondentką „Time”, „The New Republic”, „The Boston Globe”, „The New York Times”, i „The Wall Street Journal” w Bośni i Hercegowinie, Timorze Wschodnim, Kosowie, Rwandzie, Sudanie i Zimbabwe[7]. Od 1996 roku do 1997 roku pracowała w International Crisis Group[7]. W latach 1998–2002 była dyrektor wykonawczą Carr Centre for Human Rights Policy[7]. Pełniła funkcję obserwator wyborów powszechnych w Bośni i Hercegowinie w 1996 roku[7]. W latach 1992–1993 była specjalną asystentką przewodniczącego think tanku Carnegie Endowment for International Peace[7].

W 2003 roku zdobyła Nagrodę Pulitzera w dziedzinie literatury niefikcjonalnej za opublikowaną w 2002 roku książkę pt. „A Problem from Hell”: America and the Age of Genocide[8]. W 2004 roku tygodnik „Time” uznał ją za jedną ze 100 najbardziej wpływowych osób na świecie[9].

W latach 2005–2006 pracowała w biurze senatora Baracka Obamy, doradzając mu w zakresie polityki zagranicznej[6]. Służyła jako doradczyni Baracka Obamy ds. polityki zagranicznej w trakcie jego kampanii prezydenckiej w 2008 roku[6]. W 2009 roku prezydent Stanów Zjednoczonych Obama powołał ją na stanowisko specjalnej asystentki prezydenta USA i starszej dyrektor Rady Bezpieczeństwa Narodowego do spraw wielostronnych i praw człowieka[6].

5 czerwca 2013 Barack Obama ogłosił jej nominację na stanowisko ambasadora Stanów Zjednoczonych przy ONZ[10]. 1 sierpnia 2013 Senat USA zatwierdził jej kandydaturę stosunkiem głosów 87–10[11], następnego dnia została zaprzysiężona przez wiceprezydenta Joego Bidena[12]. 5 sierpnia 2013, po złożeniu listów uwierzytelniających na ręce sekretarza generalnego ONZ António Guterresa rozpoczęła pełnienie funkcji[12]. Jako Stała Przedstawiciel Stanów Zjednoczonych przy ONZ pracowała nad zwalczaniem epidemii gorączki krwotocznej Ebola oraz samozwańczego Państwa Islamskiego, ratyfikacją porozumienia paryskiego, a także negocjowaniem i wdrażaniem w życie Celów Zrównoważonego Rozwoju 2030[13]. 20 stycznia 2017 zakończyła pełnić funkcję ambasadora[6].

13 stycznia 2021 prezydent Joe Biden ogłosił jej nominację na stanowisko administrator United States Agency for International Development[11]. 28 kwietnia 2021 jej nominacja została zatwierdzona przez Senat Stanów Zjednoczonych[11]. Objęła funkcję 3 maja 2021, po zaprzysiężeniu przez wiceprezydent Kamalę Harris[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Laura Scudder, Biden Proposes Samantha Power for USAID Lead [online], voanews.com, 14 stycznia 2021 [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  2. ↑ a b Biden picks Samantha Power, former UN envoy, for US aid post [online], apnews.com, 13 stycznia 2021 [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  3. ↑ Martha Brennan, Samantha Power pays tribute to Cork mother with ‘Dancing Queen’ pick on Desert Island Discs [online], irishexaminer.com, 21 stycznia 2021 [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  4. ↑ Margaret Besheer, Samantha Power, Biden’s Pick for USAID a ‘Respected Voice’ on Humanitarian Issues [online], voanews.com, 20 stycznia 2021 [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  5. ↑ Samantha Power: Irish-born woman chosen for UN role [online], bbc.com, 6 czerwca 2013 [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  6. ↑ a b c d e f Samantha Power [online], awpc.cattcenter.iastate.edu [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  7. ↑ a b c d e New Permanent Representative of United States Presents Credentials [online], un.org, 5 sierpnia 2013 [dostęp 2021-10-09].
  8. ↑ Mary Whisner, Library Guides: Prizewinning Books in Law: Book Arranged by Topic [online], guides.lib.uw.edu [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  9. ↑ Romesh Ratnesar, TIME 100: Samantha Power [online], time.com, 30 listopada 2007 [dostęp 2021-10-09] [zarchiwizowane z adresu 2007-11-30].
  10. ↑ Megan Slack, President Obama Announces New National Security Team Members [online], whitehouse.gov, 6 czerwca 2013 [dostęp 2021-10-09] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-06] (ang.).
  11. ↑ a b c Samantha Power [online], ballotpedia.org [dostęp 2021-10-09] (ang.).
  12. ↑ a b Edith M. Lederer, Samantha Power presents credentials as US envoy [online], apnews.com, 6 sierpnia 2013 [dostęp 2021-10-09] (ang.).
  13. ↑ Samantha Power [online], usaid.gov, 5 maja 2021 [dostęp 2021-10-09] (ang.).
  14. ↑ Readout on USAID Administrator Samantha Power’s Day One Activities [online], usaid.gov, 5 maja 2021 [dostęp 2021-10-09] (ang.).
Ambasadorowie Stanów Zjednoczonych przy Organizacji Narodów Zjednoczonych

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Samantha_Power&oldid=65287626”