Sicko
53°15′46″N 15°29′34″E/53,262778 15,492778| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
65 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2007) |
180 |
| Strefa numeracyjna |
95 |
| Kod pocztowy |
73-210[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZCH |
| SIMC |
0186335 |
Położenie na mapie gminy Recz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu choszczeńskiego  | |
| 53°15′46″N 15°29′34″E/53,262778 15,492778[1]
| |
Sicko (niem. Altenwedel) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie choszczeńskim, w gminie Recz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego. W roku 2007 wieś liczyła 180 mieszkańców.
Kolonia wchodząca w skład sołectwa: Trzebień.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Wieś leży ok. 3 km na zachód od Recza, ok. 500 m na południe od drogi krajowej nr 10.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś o metryce średniowiecznej, po raz pierwszy wymieniana w źródłach w 1303 r. jako willa Wedele. Od XIV do XVII wieku w posiadaniu rodu von Wedel (stąd historyczna nazwa wsi – Altenwedel). Przez wieś przebiegał historyczny trakt recki. Przełomowym momentem w historii Sicka była wojna trzydziestoletnia (1618 – 1648) – wieś (do tej pory w księstwie pomorskim) została włączona do Brandenburgii. Przypuszczalnie w tym okresie nastąpił także jej rozwój przestrzenny. W 1650 r. nowym właścicielem został Bogislaw Friedrich von Damitz natomiast w 1652 r. – Dawid Brunschweig. W 1694 r. Sicko stało się własnością domeny królewskiej. Zawsze była to duża wieś chłopska, nie wymienia się natomiast folwarku. W 1784 r. liczyła 66 domów (sołtys, 31 gospodarstw chłopskich, trzech zagrodników, dziewięciu chałupników). Działała tutaj szkoła, kuźnia, młyn wodny, dom pastora. W poł. XIX wieku we wsi działały dwa młyny oraz trzy wiatraki. Przypuszczalnie w tym czasie przebudowano stary kościół, lub na jego miejscu wzniesiono nowy. Sicko określane było jako wieś bogatych chłopów. Według spisu z 1939 r. duże gospodarstwa chłopskie liczyły od 37 do 59 ha. Wieś poważnie ucierpiała (podobnie jak wiele innych w regionie) podczas działań wojennych 1945 r. Zniszczeniu uległo wiele zabudowań. Po II wojnie światowej Sicko nadal pozostaje wsią rolników indywidualnych. W końcu lat 90. XX wieku odbudowano kościół[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[4][5]:
- kościół pw. Miłosierdzia Bożego z końca XIX wieku. Kościół filialny, rzymskokatolicki należący do parafii pw. Jana Kantego w Wapnicy, dekanatu Suchań, archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej.
- cmentarz przykościelny, nieczynny.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 121713
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1153 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Historia. „UMiG”. Recz.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. zachodniopomorskiego – stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 10. [dostęp 2013-04-26].
- ↑ „Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków”. Szczecin.
