Ludwik II Wittelsbach: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 22:06, 26 maj 2013

Szablon:Władca kraju infobox Ludwik II, niem. Ludwig Friedrich Wilhelm von Wittelsbach, znany również jako Ludwik Szalony lub Bajkowy Król (ur. 25 sierpnia 1845 w Monachium, zm. 13 czerwca 1886 nad jeziorem Starnberger See) – król Bawarii od 1864 do swej śmierci.

Biografia

Ludwik II urodził się w pałacu Nymphenburg nieopodal Monachium jako pierwsze dziecko Maksymiliana II i księżniczki pruskiej Marii. Na chrzcie otrzymał imię Ludwik na cześć dziadka Ludwika I oraz swojego ojca chrzestnego, króla Francji Ludwika XVI. Dzieciństwo wraz z bratem Ottonem urodzonym w 1848 roku spędzał pod okiem wychowawców na zamku Hohenschwangau, natomiast letnie wakacje w specjalnie wybudowanej willi Berchtesgaden^[1].

Wstąpił na tron po śmierci ojca, w wieku 18 lat. Za jego panowania Bawaria została włączona do Rzeszy Niemieckiej, czemu był osobiście niechętny. Podpisał on co prawda wystosowany z inicjatywy Bismarcka list do Wilhelma I, w którym jako najpotężniejszy po królu pruskim władca niemiecki wezwał go do objęcia tronu cesarskiego, ale zdecydowały o tym względy finansowe (zadłużony Ludwik za swoją zgodę przyjął od Bismarcka 6 milionów marek w złocie)^[2].

Od początku swego panowania Ludwik II zaangażowany był w promocję sztuki, zwłaszcza muzyki kompozytora Ryszarda Wagnera. Dzięki hojnemu mecenatowi i przy jego "duchowym" współudziale powstawały kolejne dzieła mistrza Śpiewacy norymberscy w 1868, Złoto Renu w 1869 czy Walkiria (opera) w 1870 roku. Od 1872 roku król coraz bardziej stroniący od ludzi kazał grywać sobie poszczególne utwory przy pustej widowni. Walnie przyczynił się poprzez kolejne dotacje na rzecz Wagnera do budowy wielkiego teatru operowego, umożliwiającego realizację wizji muzycznych i dramaturgicznych swojego ulubionego kompozytora. Ludwik II pozostał przyjacielem Wagnera aż do jego śmierci, choć nigdy nie były to relacje łatwe i proste.

Ludwik był ekscentryczną osobą, np. utożsamiał się z Parsifalem. Jego dziwactwo (przez niektórych uznawane za chorobę psychiczną) postępowało wraz z kolejnymi niepowodzeniami w polityce zagranicznej i wewnętrznej. Pod koniec rządów praktycznie odseparował się od świata, spędzając czas w swoich baśniowych pałacach w Alpach. Najsłynniejszy z nich, Neuschwanstein, nigdy nie został ukończony, lecz mimo to jest jedną z najpopularniejszych niemieckich atrakcji turystycznych i symbolem Bawarii. Wielu współczesnych badaczy uważa, że "nietypowe" zachowania bawarskiego króla nie wynikały z obłędu, lecz stresu i problemów nieodłącznie związanych ze sprawowaniem władzy przez wrażliwą jednostkę. Ludwik II był nie tylko wielkim budowniczym niesamowitych pałaców (poza Neuschwanstein wybudował również pałace Herrenchiemsee i Linderhof; czwarty z pałaców - Falkenstein - pozostał w sferze planów). Zasłynął również jako mecenas Ryszarda Wagnera. Jest wielce prawdopodobne, że gdyby nie królewskie wsparcie pieniężne, nigdy nie powstałby Pierścień Nibelunga.

Ludwik nigdy się nie ożenił, choć był zaręczony z księżniczką bawarską – Zofią Charlottą, jego kuzynką i siostrą cesarzowej Elżbiety. Zaręczyny ogłoszono 22 stycznia 1867, ale po licznych zmianach daty ślubu, Ludwik wycofał się z danego słowa w październiku tego samego roku, Zofia zaś poślubiła Ferdynanda d'Alençon, wnuka Ludwika Filipa. Wydarzenia roku 1867 przyczyniły się walnie do izolacji króla, który bez reszty oddał się sztuce i budownictwu. 9 czerwca 1886 Ludwik II został oficjalnie uznany za niepoczytalnego i pozbawiony tronu w wyniku spisku zawiązanego przez wrogich mu ministrów z jego wujem, księciem Luitpoldem, na czele. Następnie został uwięziony w zamku Berg, nad jeziorem Starnberger See, na południe od Monachium.

Niejasna jest jego śmierć w jeziorze Starnberg, rozważane było samobójstwo i morderstwo. 13 czerwca 1886 odnaleziono ciało Ludwika i jego lekarza Bernharda von Guddena, w jeziorze Starnberger See, niedaleko brzegu. Ludwik został pochowany w kościele św. Michała w Monachium.

Jest jednym z najbardziej charakterystycznych władców w całej historii Niemiec. Jego postać wciąż budzi żywe emocje i spory. W pamięci swoich poddanych zapisał się jako król-pacyfista (starał się unikać konfliktu zbrojnego z Prusami, a później z Francją). Jego życie stało się kanwą dla filmu Luchino Viscontiego pt. Ludwig.

Genealogia


Prapradziadkowie	Fryderyk Michał Wittelsbach (1724-1767) ∞1746 Maria Franciszka Wittelsbach (1724-1794)	Jerzy Wilhelm Hessen-Darmstadt (1722-1782) ∞1748 Maria Leiningen-Dagsburg-Falkenburg (1729-1818)	Ernest Fryderyk III Wettyn (1727-1780) ∞1758 Ernestyna Augusta Wettyn (1740-1786)	wielki książę Karol II Mecklenburg-Strelitz (1741–1816) ∞ 1768 Fryderyka Karolina Hessen-Darmstadt (1752–1782)	August Wilhelm Hohenzollern (1722-1758) ∞1742 Ludwika Amalia Brunswick-Lüneburg (1722-1780)	landgraf Hesji-Darmstad Ludwik IX (1719-1790) ∞1741 Karolina Wittelsbach (Pfalz-Zweibrücken) (1721-1774)		landgraf Hesji-Homburg Fryderyk IV (1724-1751) ∞1746 Ulrika Solms-Braunfels (1731-1792)
Pradziadkowie	król Bawarii Maksymilian I Józef Wittelsbach (1756-1825) ∞1785 Augusta Wilhelmina Hessen-Darmstadt (1765-1796)		Fryderyk Wettyn (1763-1834) ∞1785 Charlotta Mecklenburg-Strelitz (1769-1818)		król Prus Fryderyk Wilhelm II Hohenzollern (1744-1797) ∞1769 Fryderyka Luiza Hessen-Darmstadt (1751-1805)		Karolina Hessen-Darmstadt (1746-1821) ∞1768 landgraf Hesji-Homburg Fryderyk V (1748-1820)
Dziadkowie	król Bawarii Ludwik I Wittelsbach (1786-1868) ∞1810 Teresa Wettyn (1792-1854)				Wilhelm Hohenzollern (1783-1851) ∞1804 Maria Anna Hessen-Homburg (1785-1846)
Rodzice	król Bawarii Maksymilian II Wittelsbach (1811-1864) ∞1842 Maria Fryderyka Hohenzollern (1825-1889)
Ludwik II Wittelsbach (1845-1886), król Bawarii

Zobacz też

↑ Heinz Häfner: Ein König wird beseitigt, Ludwig II. von Bayern. C.H.Beck, München 2008
↑ Hanna Adamkowska "Ludwik ze smutnej bajki", "Focus Historia" nr 12/2012

Najważniejsza literatura

Jean des Cars: Ludwik II Bawarski. Warszawa: 1997. (cykl: "Biografie Sławnych Ludzi")

Szablon:Władca-Bawaria

[1] Heinz Häfner: Ein König wird beseitigt, Ludwig II. von Bayern. C.H.Beck, München 2008

[2] Hanna Adamkowska "Ludwik ze smutnej bajki", "Focus Historia" nr 12/2012

[1]

[2]

@@ Linia 23: / Linia 23: @@
 == Biografia ==
-Ludwik II urodził się w pałacu [[pałac Nymphenburg|Nymphenburg]] nieopodal [[Monachium]] jako pierwsze dziecko [[Maksymilian II (król Bawarii)|Maksymiliana II]] i księżniczki [[Prusy (państwo)|pruskiej]] [[Maria Fryderyka Pruska|Marii]]. Na chrzcie otrzymał imię Ludwik na cześć dziadka [[Ludwik I Wittelsbach|Ludwika I]] oraz swojego ojca chrzestnego, króla Francji [[Ludwik XVI|Ludwika XVI]]. Dzieciństwo wraz z bratem Ottonem urodzonym w 1848 roku spędzał pod okiem wychowawców na zamku [[Hohenschwangau]], natomiast letnie wakacje w specjalnie wybudowanej willi [[Berchtesgaden]]<ref>Heinz Häfner: Ein König wird beseitigt, Ludwig II. von Bayern. C.H.Beck, München 2008</ref>
+Ludwik II urodził się w pałacu [[pałac Nymphenburg|Nymphenburg]] nieopodal [[Monachium]] jako pierwsze dziecko [[Maksymilian II (król Bawarii)|Maksymiliana II]] i księżniczki [[Prusy (państwo)|pruskiej]] [[Maria Fryderyka Pruska|Marii]]. Na chrzcie otrzymał imię Ludwik na cześć dziadka [[Ludwik I Wittelsbach|Ludwika I]] oraz swojego ojca chrzestnego, króla Francji [[Ludwik XVI|Ludwika XVI]]. Dzieciństwo wraz z bratem Ottonem urodzonym w 1848 roku spędzał pod okiem wychowawców na zamku [[Hohenschwangau]], natomiast letnie wakacje w specjalnie wybudowanej willi [[Berchtesgaden]]<ref>Heinz Häfner: Ein König wird beseitigt, Ludwig II. von Bayern. C.H.Beck, München 2008</ref>.
 Wstąpił na tron po śmierci ojca, w wieku 18 lat. Za jego panowania [[Bawaria]] została włączona do [[Rzesza|Rzeszy Niemieckiej]], czemu był osobiście niechętny. Podpisał on co prawda wystosowany z inicjatywy [[Otto von Bismarck|Bismarcka]] list do [[Wilhelm I Hohenzollern|Wilhelma I]], w którym jako najpotężniejszy po królu pruskim władca niemiecki wezwał go do objęcia tronu cesarskiego, ale zdecydowały o tym względy finansowe (zadłużony Ludwik za swoją zgodę przyjął od Bismarcka 6 milionów marek w złocie)<ref>Hanna Adamkowska "Ludwik ze smutnej bajki", "Focus Historia" nr 12/2012</ref>.