Stanisław Habowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Antoni Habowski
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1895
Nowy Sącz

Data i miejsce śmierci

16 listopada 1966
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Oficerska Szkoła Piechoty nr 1

Stanowiska

komendant szkoły

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Bitwa pod Rarańczą
Bitwa pod Kaniowem
Wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
Kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Antoni Habowski (ur. 28 marca 1895 w Nowym Sączu, zm. 16 listopada 1966 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 28 marca 1895 w Nowym Sączu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa i Klary z domu Burnagiel[1]. Do 1914 roku uczęszczał do c. i k. Gimnazjum I Wyższego w Nowym Sączu. Uczył się w jednej klasie z Michałem Gałązką. W latach 1912–1913 należał do Związku Strzeleckiego, a w latach 1913–1914 do Polowych Drużyn Sokolich[2].

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich i II Korpusie Polskim w Rosji. Był podoficerem 4 pułku piechoty Legionów, a następnie oficerem 2 pułku piechoty Legionów. 1 stycznia 1917 roku został awansowany na chorążego, a w lutym 1918 roku na podporucznika. Między innymi uczestniczył w bitwie pod Rarańczą i Kaniowem. Od maja do listopada 1918 roku przebywał w niemieckiej niewoli. W 1915 roku złożył egzamin dojrzałości.

Po odzyskaniu niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Walczył na wojnie z bolszewikami w szeregach 65 pułku piechoty. 14 października 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku[3]. Po zakończeniu działań wojennych w dalszym ciągu pełnił służbę w 65 pułku piechoty w Starogardzie[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 571. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W następnym roku był dwukrotnie odkomenderowany do Centralnej Szkoły Żandarmerii w Grudziądzu. Po raz pierwszy na dwa miesiące, do dnia 15 sierpnia, w charakterze instruktora, a po raz drugi z dniem 1 października 1923 roku na stanowisko instruktora musztry i wykładowcy ogólnej wiedzy wojskowej[5]. W grudniu tego roku został przydzielony do batalionu szkolnego piechoty OK Nr VIII na stanowisko dowódcy kompanii szkolnej podchorążych rezerwy[6]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 206. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 15 grudnia 1924 roku został przydzielony do macierzystego 65 pp[7]. Od 1925 roku dowodził II batalionem 31 pułku piechoty w Łodzi. 14 maja 1926 roku na czele kombinowanego batalionu 31 pp wyruszył do Warszawy, gdzie wziął udział w walkach po stronie Józefa Piłsudskiego. W latach 1928–1929 pełnił służbę w dowództwie 10 Dywizji Piechoty w Łodzi[8]. W grudniu 1929 roku, po odbyciu trzymiesięcznego stażu liniowego oraz dwumiesięcznego Kursu Próbnego (15 X – 15 XII 1929), został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza X Kursu Normalnego 1929–1931[9]. Awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów piechoty[10]. Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu studiów i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 2 pułku pancernego w Żurawicy na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11]. W latach 1934–1936 dowodził 5 batalionem czołgów i samochodów pancernych[12] oraz 5 batalionem pancernym w Krakowie. 1 października 1936 roku objął dowództwo 75 pułku piechoty w Chorzowie. 19 marca 1939 roku został awansowany na pułkownika. Na czele 75 pułku piechoty walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku[13]. Od 20 września 1939 roku, po przegranej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, przebywał w niemieckiej niewoli.

Po zakończeniu II wojny światowej w Europie został przyjęty do Wojska Polskiego. Dowodził 8 Drezdeńską Dywizją Piechoty (IV – XI 1946), 5 Saską Dywizją Piechoty w Międzyrzeczu (16 XI 1946 – 13 IX 1947)[14] i 4 Pomorską Dywizją Piechoty w Kaliszu (15 IX 1947 – 15 VI 1948)[15] oraz kierował Oficerską Szkołą Piechoty nr 1 we Wrocławiu jako jej komendant (15 VI 1948 – 30 IX 1949)[16].

22 lipca 1948 roku został awansowany na generała brygady[17]. Usunięty z wojska w ramach „oczyszczania” korpusu oficerskiego po III Plenum KC PZPR i przeniesiony w stan spoczynku[18].

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A23-12-5)[19].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Warszawie. Jego pierwsza żona zginęła 9 września 1944 w powstaniu warszawskim. Miał z nią syna Janusza Ryszarda (ur. 1 czerwca 1931[20], zm. 1939 w Chorzowie). Od 1946 żonaty z Marią Niedziałkowską z domu Sipajło (zm. 1970)[19][21].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
  3. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 40 z 20.10.1920 r.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 s. 311, 410 i Rocznik Oficerski 1924 s. 278, 352.
  5. ↑ Dzienniki Personalne M.S.Wojsk. z 1923 r. Nr 50, 55 i 60.
  6. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 77 z 16.12.1923 r.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 682.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 s. 123, 177.
  9. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 20 z 23.12.1929 r.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 s. 24, 732.
  11. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 7 z 23.10.1931 r. Rocznik Oficerski 1932 s. 24, 732.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 160.
  13. ↑ Władysław Steblik, Armia „Kraków” 1939.
  14. ↑ Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy... s. 255. Autorzy pracy 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego nie wymienili płk. Habowskiego wśród oficerów dowodzących tym związkiem taktycznym.
  15. ↑ 4 Dywizja Piechoty – Zmechanizowana 1808–1994... s. 192.
  16. ↑ Stanisław Brzeziński, Ryszard Majewski, Henryk Witek, Wyższa Szkoła Oficerska... s. 306.
  17. ↑ Stanisław Brzeziński, Ryszard Majewski, Henryk Witek, Wyższa Szkoła Oficerska... s. 91.
  18. ↑ Edward Jan Nalepa, Oficerowie Armii Radzieckiej ... s. 64.
  19. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  20. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  21. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 506–509.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 26 stycznia 1923, s. 66.
  23. ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 264 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków”.
  24. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  25. ↑ M.P. z 1947 r. nr 59, poz. 418.
  26. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 listopada 1935, s. 124.
  28. ↑ Odznaczenia w Legionach. „Goniec Polowy Legionów”. Nr 10, s. 2, 31 października 1915. Lwów. [dostęp 2021-10-06]. 
  29. ↑ Kolekcja ↓, s. 3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Habowski Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.76-7187 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-01].
  • Sprawozdanie Dyrekcji C. K. Gimnazjum I Wyższego w Nowym Sączu za rok szkolny 1914, Drukarnia Romana Pisza, Nowy Sącz 1914.
  • Sprawozdanie Dyrekcji C. K. Gimnazjum I Wyższego w Nowym Sączu za rok szkolny 1916, Nakładem Funduszu Naukowego, Nowy Sącz 1916.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Stanisław Brzeziński, Ryszard Majewski, Henryk Witek, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki 1943–1983, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1984, ISBN 83-11-07037-7.
  • Władysław Steblik, Armia „Kraków” 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1989, wyd. II, ISBN 83-11-07434-8.
  • 4 Dywizja Piechoty – Zmechanizowana 1808–1994. Zarys dziejów, red. nauk. Grzegorz Nowik, Tadeusz Rawski, Ministerstwo Obrony Narodowej, Departament Stosunków Społecznych, Wydawnictwo „Bellona”, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08377-0.
  • Edward Jan Nalepa, Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943–1968, Warszawa: Bellona, 1995, ISBN 83-11-08353-3, OCLC 830273795.
  • Edward Kospath-Pawłowski, Piotr Matusak, Janusz Odziemkowski, Tadeusz Panecki, Dariusz Radziwiłłowicz, Tadeusz Rawski, 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1997, ISBN 83-87103-20-9.
  • Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy. Przekształcenia organizacyjne 1945–1956, Warszawa: Wydawnictwo TRIO, 2003, ISBN 83-88542-53-2, OCLC 830528040.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 506–509.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Habowski&oldid=71866668”