Thomas Enqvist
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1974 |
| Wzrost |
190 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1991 |
| Zakończenie kariery |
2006 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
19 |
| Najwyżej w rankingu |
4 (15 listopada 1999) |
| Australian Open |
F (1999) |
| Roland Garros |
4R (2001) |
| Wimbledon |
QF (2001) |
| US Open |
4R (1993, 1996, 2000) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
1 |
| Najwyżej w rankingu |
169 (8 maja 2000) |
Karl Johan Thomas Enqvist (ur. 13 marca 1974 w Sztokholmie) – tenisista szwedzki, finalista wielkoszlemowego Australian Open z 1999 roku w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.
Kariera tenisowa
[edytuj | edytuj kod]W 1991 roku sklasyfikowano go na czele rankingu juniorów. W 1990 roku był w finale juniorskiego Rolanda Garrosa (przegrał z Andreą Gaudenzim). Wynik ten powtórzył rok później (przegrał z Andrijem Medwediewem), dokładając także w 1991 roku zwycięstwa w juniorskim Wimbledonie (w finale z Michaelem Joyce'em) i US Open (w finale ze Stephenem Gleesonem). W tym samym roku rozpoczął karierę zawodową w gronie seniorów.
Pierwszy tytuł rangi ATP World Tour Enqvist zdobył jesienią 1992 roku w Bolzano, pokonując w finale Arnauda Boetscha. Latem 1993 roku, wygrywając turniej w Schenectady (w finale z Brettem Stevenem, pokonał również m.in. Ivana Lendla), a na wielkoszlemowym US Open dochodząc do IV rundy.
Przełomowy w karierze Enqvista okazał się rok 1995. Szwed dotarł do sześciu finałów turniejowych, z czego wygrał pięć. W tym samym roku awansował do czołowej dziesiątki rankingu, dzięki czemu debiutował w turnieju ATP World Tour World Championships (w meczach grupowych pokonał Thomasa Mustera, Michaela Changa i Jima Couriera, przegrał w półfinale z Borisem Beckerem). W kolejnym sezonie Szwed wygrał trzy turnieje (m.in. w paryskiej hali Bercy), a w turnieju ATP World Tour World Championships wziął udział dzięki wycofaniu się jednego z rywali (początkowo był rezerwowym). W latach 1997–1998 jego starty ograniczały kontuzje, mimo to wygrywał kolejne turnieje.
Sezon 1999 rozpoczął od zwycięstwa w turnieju w Adelaide (w finale z Lleytonem Hewittem), a w Australian Open, występując jako zawodnik nierozstawiony, dotarł do finału. W drodze do finału pokonał kolejno Jana-Michaela Gambilla, Byrona Blacka, Patricka Raftera, Marka Philippoussisa, w ćwierćfinale Marca Rosseta, a w półfinale Nicolása Lapenttiego. Dopiero w decydującym meczu uległ w czterech setach Jewgienijowi Kafielnikowowi. W dalszej części sezonu Enqvist jesienią wygrał halowe turnieje w Stuttgarcie (w finale z Richardem Krajickiem, pokonał m.in. ówczesnego lidera rankingu Andre Agassiego) i w Sztokholmie (w finale z Magnusem Gustafssonem). Wyniki te dały mu awans na najwyższą pozycję w rankingu w karierze, nr 4., a także kolejny raz prawo udziału w ATP World Tour World Championships; tym razem odpadł po meczach grupowych, po porażkach z Toddem Martinem i Jewgienijem Kafielnikowem oraz zwycięstwie nad Nicolasem Kieferem.
W 2000 roku był m.in. w finale turnieju w Indian Wells, gdzie przegrał z Àlexem Corretją. Wygrał również zawody w Cincinnati (w finale z Timem Henmanem) oraz halowy turniej w Bazylei, pokonując Rogera Federera. W turnieju Tennis Masters Cup w Lizbonie uczestniczył jako rezerwowy. Ostatni turniej w karierze wygrał w 2002 roku w Marsylii (w finale z Nicolasem Escudém).
Poza turniejem Australian Open 1999 osiągnął dwukrotnie ćwierćfinały imprez wielkoszlemowych – na Wimbledonie w 2001 roku i Australian Open w 1996 roku. Wygrał łącznie 19 turniejów zawodowych, w dalszych 7 osiągając finały. W deblu triumfował w jednym turnieju, w Marsylii w 1997 roku, partnerując Magnusowi Larssonowi.
Od 1995 roku reprezentował Szwecję w Pucharze Davisa. Był bohaterem Szwedów w finale tych rozgrywek w 1996 roku, kiedy pokonał zarówno Arnauda Boetscha, jak i Cédrica Pioline'a (po meczu zakończonym wynikiem 3:6, 6:7, 6:4, 6:4, 9:7), co ostatecznie nie wystarczyło jednak do końcowego sukcesu. W 1997 roku przyczynił się do kolejnego awansu Szwedów do finału Pucharu Davisa; w samym finale nie wystąpił, ale Szwedzi odnieśli wysokie zwycięstwo, dzięki czemu Enqvistowi przysługuje tytuł zdobywcy Pucharu. Łącznie Enqvist odniósł w występach reprezentacyjnych 15 zwycięstw i poniósł 11 porażek. Występował niemal wyłącznie w grze pojedynczej.
Enqvist reprezentował również Szwecję na igrzyskach olimpijskich w Atlancie w 1996 roku (przegrał w III rundzie z Leanderem Paesem) i Atenach w 2004 roku (przegrał w I rundzie z Carlosem Moyą).
Finały w turniejach ATP World Tour
[edytuj | edytuj kod]| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (19–7)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 18 października 1992 | Bolzano | Dywanowa (hala) |  Arnaud Boetsch
|
6:2, 1:6, 7:6(7) |
| Zwycięzca | 2. | 29 sierpnia 1993 | Schenectady | Twarda |  Brett Steven
|
4:6, 6:3, 7:6(0) |
| Zwycięzca | 3. | 15 stycznia 1995 | Auckland | Twarda |  Chuck Adams
|
6:2, 6:1 |
| Zwycięzca | 4. | 26 lutego 1995 | Filadelfia | Dywanowa (hala) | Michael Chang
|
0:6, 6:4, 6:0 |
| Zwycięzca | 5. | 14 maja 1995 | Pinehurst | Ceglana |  Javier Frana
|
6:3, 3:6, 6:3 |
| Finalista | 1. | 6 sierpnia 1995 | Los Angeles | Twarda |  Michael Stich
|
7:6(7), 6:7(4), 2:6 |
| Zwycięzca | 6. | 20 sierpnia 1995 | Indianapolis | Twarda | Bernd Karbacher
|
6:4, 6:3 |
| Zwycięzca | 7. | 12 listopada 1995 | Sztokholm | Twarda (hala) | Arnaud Boetsch
|
7:5, 6:4 |
| Zwycięzca | 8. | 14 kwietnia 1996 | Nowe Delhi | Twarda |  Byron Black
|
6:2, 7:6(3) |
| Zwycięzca | 9. | 3 listopada 1996 | Paryż | Twarda (hala) |  Jewgienij Kafielnikow
|
6:2, 6:4, 7:5 |
| Zwycięzca | 10. | 10 listopada 1996 | Sztokholm | Twarda (hala) | Todd Martin
|
7:5, 6:4, 7:6(0) |
| Zwycięzca | 11. | 16 lutego 1997 | Marsylia | Twarda (hala) |  Marcelo Ríos
|
6:4, 1:0 krecz |
| Finalista | 2. | 28 lipca 1997 | Los Angeles | Twarda | Jim Courier
|
4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 12. | 8 lutego 1998 | Marsylia | Twarda (hala) | Jewgienij Kafielnikow
|
6:4, 6:1 |
| Finalista | 3. | 1 marca 1998 | Filadelfia | Twarda (hala) | Pete Sampras
|
5:7, 6:7(3) |
| Zwycięzca | 13. | 3 maja 1998 | Monachium | Ceglana | Andre Agassi
|
6:7(4), 7:6(6), 6:3 |
| Zwycięzca | 14. | 11 stycznia 1999 | Adelaide | Twarda |  Lleyton Hewitt
|
4:6, 6:1, 6:2 |
| Finalista | 4. | 31 stycznia 1999 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Jewgienij Kafielnikow
|
6:4, 0:6, 3:6, 6:7(1) |
| Zwycięzca | 15. | 31 października 1999 | Stuttgart | Twarda (hala) |  Richard Krajicek
|
6:1, 6:4, 5:7, 7:5 |
| Zwycięzca | 16. | 14 listopada 1999 | Sztokholm | Twarda (hala) |  Magnus Gustafsson
|
6:3, 6:4, 6:2 |
| Finalista | 5. | 10 stycznia 2000 | Adelaide | Twarda | Lleyton Hewitt
|
6:3, 3:6, 2:6 |
| Finalista | 6. | 19 marca 2000 | Indian Wells | Twarda |  Àlex Corretja
|
4:6, 4:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 17. | 13 sierpnia 2000 | Cincinnati | Twarda |  Tim Henman
|
7:6(5), 6:4 |
| Finalista | 7. | 27 sierpnia 2000 | Long Island | Twarda | Magnus Norman
|
3:6, 7:5, 5:7 |
| Zwycięzca | 18. | 29 października 2000 | Bazylea | Dywanowa (hala) |  Roger Federer
|
6:2, 4:6, 7:6(4), 1:6, 6:1 |
| Zwycięzca | 19. | 17 lutego 2002 | Marsylia | Twarda (hala) | Nicolas Escudé
|
6:7(4), 6:3, 6:1 |
Gra podwójna (1–0)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 16 lutego 1997 | Marsylia | Twarda (hala) | Magnus Larsson
|
Fabrice Santoro Olivier Delaître
|
6:3, 6:4 |
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-16] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-16] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-10-16] (ang.).