Przejdź do zawartości

Układ regularny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Układ regularny (sześcienny)układ krystalograficzny, w którym wszystkie trzy jednostki osiowe mają jednakową długość i są w stosunku do siebie prostopadłe[1].

Do układu regularnego należą kryształy o największej liczbie elementów symetrii. Na jednym krysztale mogą występować równocześnie 3 osie czterokrotnej symetrii, 4 osie trzykrotnej symetrii i 6 osi dwukrotnej symetrii; ponadto 9 płaszczyzn symetrii i środek symetrii.

Typowymi przedstawicielami tej grupy są:

W tym układzie krystalizuje około 12% minerałów; np. miedź rodzima, złoto rodzime, srebro rodzime, diament, galena, halit, fluoryt, uraninit, spinel, magnetyt, granat, sfaleryt, tetraedryt, sodalit, piryt, haueryt, skutterudyt.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Inne spotykane określenia: zewnętrznie centrowany[4], płasko centrowany[5], powierzchniowo centrowany.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zbigniew Bojarski i inni, Krystalografia, wyd. 3 uaktual., Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 20–23, ISBN 978-83-01-14704-4, OCLC 749334638.
  2. a b c François Cardarelli, Materials Handbook. A Concise Desktop Reference, Springer, 2008, s. 1212, DOI10.1007/978-1-84628-669-8, ISBN 978-1-84628-668-1.
  3. D. Kryt, B. Semeniuk (red.), Słownik chemiczny angielsko-polski i polsko-angielski, Warszawa: WNT, 1979.
  4. Włodzimierz Trzebiatowski, Chemia nieorganiczna, wyd. VIII, Warszawa: PWN, 1978, s. 566–567.
  5. Adam Bielański, Chemia ogólna i nieorganiczna, wyd. VII, Warszawa: PWN, 1981, s. 593, ISBN 83-01-02626-X.