Zasada kwadratu Jensena

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zasada kwadratu Jensena – zdanie w teorii mnogości, oznaczane przez podobne w swej naturze do diamentu Jensena ◊, postulujące istnienie pewnego ciągu specjalnych podzbiorów (następnik liczby kardynalnej ), który w pewnym sensie koduje każdy podzbiór Zdanie to jest niezależne od standardowych aksjomatów ZFC, to znaczy zdania tego nie można udowodnić na gruncie tych aksjomatów ani nie można go obalić. Ponieważ ma ono wiele ciekawych konsekwencji, jest traktowane przez matematyków jako dodatkowy aksjomat, który może być zakładany, jeśli wymaga tego dowód.

Zasada kwadratu Jensena została wprowadzona przez amerykańskiego matematyka Ronalda Jensena. Jedną z motywacji do rozważania tego zdania jest jego prawdziwość w uniwersum konstruowalnym L oraz fakt, iż wiele studiowanych wcześniej własności L okazało się być konsekwencjami

Sformułowanie[edytuj | edytuj kod]

Niech będzie liczbą kardynalną.

Istnieje taki (pozaskończony) ciąg jest liczbą porządkową graniczną}, że
  1. oraz jest domknięty i nieograniczony w
  2. jeżeli kofinalność jest mniejsza od to typ porządkowy jest mniejszy od
  3. jeżeli jest punktem skupienia zbioru to [1].

Zasada kwadratu Jensena to zdanie:

dla każdej nieskończonej liczby kardynalnej zachodzi

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  • Zdanie jest konsekwencją teorii ZFC, natomiast dla każdej nieprzeliczalnej liczby kardynalnej zdanie jest niezależne od ZFC.
  • Aksjomat V = L pociąga zasadę kwadratu Jensena[2].
  • Robert M. Solovay udowodnił, że jeżeli jest liczbą większą od pewnej liczby super-zwartej, to nie zachodzi.
  • Stevo Todorčević udowodnił, że PFA pociąga, że dla każdej nieprzeliczalnej liczby zasada nie zachodzi[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. J. Cummings, M. Foreman, M. Magidor, Squares, scales and stationary reflection, „J. Math. Logic” 1 (2001), no. 1, s. 35–98.
  2. R. Björn Jensen, The fine structure of the constructible hierarchy, „Ann. Math. Logic”, 4, s. 229–308; erratum, ibid. 4 (1972), 443, 1972. With a section by Jack Silver.
  3. S. Todorčević, Trees and linearly ordered sets, w: K. Kunen, J.E. Vaughan, Handbook of Set-Theoretic Topology, eds. North-Holland Publishing Co., Amsterdam-New York, 1984, s. 235–293.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Thomas Jech: Set theory. The Third Millennium Edition, revised and expanded. Berlin: Springer-Verlag, 2002. ISBN 3-540-44085-2.