Przejdź do zawartości

Zbigniew Bujak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Bujak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1954
Łopuszno

Zawód, zajęcie

polityk, politolog

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

poseł na Sejm I i II kadencji (1991–1997), prezes Głównego Urzędu Ceł (1999–2001)

Partia

ROAD (1990–1991)
RDS (1991–1992)
UP (1992–1998)
UW (1998–2005)
PD (2005–2007)

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Zbigniew Bujak (trzeci od lewej) podczas konferencji poświęconej 25. rocznicy utworzenia Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” (2007)

Zbigniew Bujak (ur. 29 listopada 1954 w Łopusznie) – polski polityk i politolog, działacz opozycji demokratycznej w czasach PRL, poseł na Sejm I i II kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana[1]. W 1972 ukończył Technikum Elektroenergetyczne w Żyrardowie[2][3]. W 1998 został absolwentem studiów politologicznych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego[3].

W latach 1972–1973 był pracownikiem zakładu Polfa w Grodzisku Mazowieckim. W latach 1973–1981 zatrudniony w Zakładach Mechanicznych Ursus. Od 1974 do 1976 odbywał zasadniczą służbę wojskową. Był wiceprzewodniczącym Socjalistycznego Związku Młodzieży Wojskowej[3]. Od 1978 współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, kolporter wydawnictw niezależnych, m.in. „Robotnika”.

W 1980 zaangażował się w działalność w opozycji demokratycznej, był współzałożycielem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w ZM Ursus w Warszawie. W latach 1980–1981 zasiadał w Krajowej Komisji Porozumiewawczej związku, następnie był członkiem prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego uniknął zatrzymania w sopockim Grand Hotelu, pozostawał następnie w ukryciu. Przewodniczył Regionalnej Komisji Wykonawczej Regionu Mazowsze NSZZ „S”, zasiadał w Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. Był jednym z najdłużej ukrywających się członków tej organizacji. Został aresztowany w maju 1986, zwolniono go we wrześniu tego samego roku na mocy amnestii. W latach 1986–1987 wchodził w skład tymczasowej rady związku, a od 1987 do 1989 w skład Krajowej Komisji Wykonawczej.

W 1989 uczestniczył w obradach plenarnych Okrągłego Stołu, nie wystartował w wyborach do Sejmu kontraktowego. Był też jednym z trzech (obok Andrzeja Wajdy i Aleksandra Paszyńskiego) założycieli Agory S.A., m.in. wydawcy „Gazety Wyborczej”. W 1990 poparł kandydaturę Tadeusza Mazowieckiego na prezydenta. Był współzałożycielem ROAD, a po przystąpieniu tego ugrupowania do Unii Demokratycznej stanął na czele niewielkiego Ruchu Demokratyczno-Społecznego. W 1991 wspólnie z Januszem Rolickim opublikował wywiad rzekę Przepraszam za Solidarność.

W wyborach parlamentarnych w 1991 został jedynym posłem swojej partii z okręgu warszawskiego. W Sejmie I kadencji przystąpił do koła poselskiego Solidarności Pracy. W 1992 w wyniku połączenia Ruchu Demokratyczno-Społecznego, Solidarności Pracy i Polskiej Unii Socjaldemokratycznej został jednym z trzech współprzewodniczących Unii Pracy (obok Ryszarda Bugaja i Wiesławy Ziółkowskiej). W wyborach w 1993 po raz drugi uzyskał mandat poselski z listy UP. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję (UP nie przekroczyła progu wyborczego).

Sprzeciwiając się planom nawiązania przez Unię Pracy współpracy z SLD, w 1998 odszedł z partii wraz z grupą byłych posłów i działaczy, przystępując do Unii Wolności. W 1999 został mianowany prezesem Głównego Urzędu Ceł w rządzie Jerzego Buzka. Stanowisko to zajmował do grudnia 2001.

W wyborach w 2002 był kandydatem Unii Samorządowej na urząd prezydenta m.st. Warszawy, uzyskując 2,7% głosów[4]. Dwa lata później bez powodzenia kandydował z listy UW do Parlamentu Europejskiego[5]. W 2005 przystąpił do powstałej z przekształcenia UW Partii Demokratycznej, w której działał do 2007.

Należy do Stowarzyszenia Wolnego Słowa. W 2014 współtworzył Komitet Obywatelski Solidarności z Ukrainą (KOSzU)[6]. Opublikował książkę pt. Konstytucja starsza niż myślisz. Czyli o tym, co z historycznego dorobku państwa polskiego znajdziemy w naszej konstytucji (Milanówek 2017, ISBN 978-83-949692-0-2)[7].

W 2019 wystartował w wyborach do Parlamentu Europejskiego jako lider listy Wiosny Roberta Biedronia w województwie lubelskim[8], zdobywając 11 640 głosów (1,57% głosów w okręgu) i nie uzyskując mandatu[9].

Wieloletni mieszkaniec Podkowy Leśnej; w 2020 otrzymał tytuł honorowego obywatela tego miasta[10].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Wyniki wyborcze

[edytuj | edytuj kod]
Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1991 Ruch Demokratyczno-Społeczny Sejm I kadencji nr 1 12 236 (1,70%)T[13]
1993 Unia Pracy Sejm II kadencji nr 16 32 431 (6,25%)T[14]
1997 Sejm III kadencji 11 975 (2,30%)N[15]
2002 Unia Samorządowa Prezydent miasta stołecznego Warszawy 14 506 (2,70%)N[4]
2004 Unia Wolności Parlament Europejski VI kadencji nr 5 2989 (0,87%)N[5]
2019 Wiosna Parlament Europejski IX kadencji nr 8 11 640 (1,57%)N[9]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Naczelna Prokuratura Wojskowa w Warszawie (1943) 1944–1991. ipn.gov.pl. [dostęp 2019-11-30].
  2. Strona sejmowa posła II kadencji. [dostęp 2015-03-22].
  3. a b c Mirosława Łątkowska, Adam Borowski: Zbigniew Bujak. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2019-11-30].
  4. a b Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2015-03-22].
  5. a b Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 2012-08-15].
  6. Komitet Obywatelski Solidarności z Ukrainą (KOSzU). KOSzU. [dostęp 2014-03-05].
  7. Szczegółowa informacja o publikacji oznaczonej identyfikatorem ISBN 978-83-949692-0-2. e-isbn.pl. [dostęp 2017-12-23].
  8. Zbigniew Bujak „jedynką” na liście u Biedronia. interia.pl, 20 marca 2019. [dostęp 2019-03-20].
  9. a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-05-27].
  10. Zbigniew Bujak. podkowalesna.pl, 12 października 2020. [dostęp 2020-12-09].
  11. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 sierpnia 2011 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2011 r. nr 98, poz. 994).
  12. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, 20 grudnia 1990. s. 59. [dostęp 2017-06-23].
  13. Poland – candidate data. University of Essex. [dostęp 2022-08-23]. (ang.).
  14. M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470.
  15. M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]