Przejdź do zawartości

Zbigniew Bujak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Bujak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1954
Łopuszno

Zawód, zajęcie

polityk, politolog

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

poseł na Sejm I i II kadencji (1991–1997), prezes Głównego Urzędu Ceł (1999–2001)

Partia

ROAD (1990–1991)
RDS (1991–1992)
UP (1992–1998)
UW (1998–2005)
PD (2005–2007)

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Zbigniew Bujak (trzeci od lewej) podczas konferencji poświęconej 25. rocznicy utworzenia Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” (2007)

Zbigniew Bujak (ur. 29 listopada 1954 w Łopusznie) – polski polityk i politolog, działacz opozycji demokratycznej w czasach PRL, poseł na Sejm I i II kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana[1]. W 1972 ukończył Technikum Elektroenergetyczne w Żyrardowie[2][3]. W 1998 został absolwentem studiów politologicznych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego[3].

W latach 1972–1973 był pracownikiem zakładu Polfa w Grodzisku Mazowieckim. W latach 1973–1981 zatrudniony w Zakładach Mechanicznych Ursus. Od 1974 do 1976 odbywał zasadniczą służbę wojskową. Był wiceprzewodniczącym Socjalistycznego Związku Młodzieży Wojskowej[3]. Od 1978 współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, kolporter wydawnictw niezależnych, m.in. „Robotnika”.

W 1980 zaangażował się w działalność w opozycji demokratycznej, był współzałożycielem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w ZM Ursus w Warszawie. W latach 1980–1981 zasiadał w Krajowej Komisji Porozumiewawczej związku, następnie był członkiem prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego uniknął zatrzymania w sopockim Grand Hotelu, pozostawał następnie w ukryciu. Przewodniczył Regionalnej Komisji Wykonawczej Regionu Mazowsze NSZZ „S”, zasiadał w Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. Był jednym z najdłużej ukrywających się członków tej organizacji. Został aresztowany w maju 1986, zwolniono go we wrześniu tego samego roku na mocy amnestii. W latach 1986–1987 wchodził w skład tymczasowej rady związku, a od 1987 do 1989 w skład Krajowej Komisji Wykonawczej.

W 1989 uczestniczył w obradach plenarnych Okrągłego Stołu, nie wystartował w wyborach do Sejmu kontraktowego. Był też jednym z trzech (obok Andrzeja Wajdy i Aleksandra Paszyńskiego) założycieli Agory S.A., m.in. wydawcy „Gazety Wyborczej”. W 1990 poparł kandydaturę Tadeusza Mazowieckiego na prezydenta. Był współzałożycielem ROAD, a po przystąpieniu tego ugrupowania do Unii Demokratycznej stanął na czele niewielkiego Ruchu Demokratyczno-Społecznego. W 1991 wspólnie z Januszem Rolickim opublikował wywiad rzekę Przepraszam za Solidarność.

W wyborach parlamentarnych w 1991 został jedynym posłem swojej partii z okręgu warszawskiego. W Sejmie I kadencji przystąpił do koła poselskiego Solidarności Pracy. W 1992 w wyniku połączenia Ruchu Demokratyczno-Społecznego, Solidarności Pracy i Polskiej Unii Socjaldemokratycznej został jednym z trzech współprzewodniczących Unii Pracy (obok Ryszarda Bugaja i Wiesławy Ziółkowskiej). W wyborach w 1993 po raz drugi uzyskał mandat poselski z listy UP. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję (UP nie przekroczyła progu wyborczego).

Sprzeciwiając się planom nawiązania przez Unię Pracy współpracy z SLD, w 1998 odszedł z partii wraz z grupą byłych posłów i działaczy, przystępując do Unii Wolności. W 1999 został mianowany prezesem Głównego Urzędu Ceł w rządzie Jerzego Buzka. Stanowisko to zajmował do grudnia 2001.

W wyborach w 2002 był kandydatem Unii Samorządowej na urząd prezydenta m.st. Warszawy, uzyskując 2,7% głosów[4]. Dwa lata później bez powodzenia kandydował z listy UW do Parlamentu Europejskiego[5]. W 2005 przystąpił do powstałej z przekształcenia UW Partii Demokratycznej, w której działał do 2007.

Należy do Stowarzyszenia Wolnego Słowa. W 2014 współtworzył Komitet Obywatelski Solidarności z Ukrainą (KOSzU)[6]. Opublikował książkę pt. Konstytucja starsza niż myślisz. Czyli o tym, co z historycznego dorobku państwa polskiego znajdziemy w naszej konstytucji (Milanówek 2017, ISBN 978-83-949692-0-2)[7].

W 2019 wystartował w wyborach do Parlamentu Europejskiego jako lider listy Wiosny Roberta Biedronia w województwie lubelskim[8], zdobywając 11 640 głosów (1,57% głosów w okręgu) i nie uzyskując mandatu[9].

Wieloletni mieszkaniec Podkowy Leśnej; w 2020 otrzymał tytuł honorowego obywatela tego miasta[10].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Wyniki wyborcze

[edytuj | edytuj kod]
Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1991 Ruch Demokratyczno-Społeczny Sejm I kadencji nr 1 12 236 (1,70%)T[13]
1993 Unia Pracy Sejm II kadencji nr 16 32 431 (6,25%)T[14]
1997 Sejm III kadencji 11 975 (2,30%)N[15]
2002 Unia Samorządowa Prezydent miasta stołecznego Warszawy 14 506 (2,70%)N[4]
2004 Unia Wolności Parlament Europejski VI kadencji nr 5 2989 (0,87%)N[5]
2019 Wiosna Parlament Europejski IX kadencji nr 8 11 640 (1,57%)N[9]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Naczelna Prokuratura Wojskowa w Warszawie (1943) 1944–1991. ipn.gov.pl. [dostęp 2019-11-30].
  2. ↑ Strona sejmowa posła II kadencji. [dostęp 2015-03-22].
  3. ↑ a b c Mirosława Łątkowska, Adam Borowski: Zbigniew Bujak. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2019-11-30].
  4. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2015-03-22].
  5. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 2012-08-15].
  6. ↑ Komitet Obywatelski Solidarności z Ukrainą (KOSzU). KOSzU. [dostęp 2014-03-05].
  7. ↑ Szczegółowa informacja o publikacji oznaczonej identyfikatorem ISBN 978-83-949692-0-2. e-isbn.pl. [dostęp 2017-12-23].
  8. ↑ Zbigniew Bujak „jedynką” na liście u Biedronia. interia.pl, 20 marca 2019. [dostęp 2019-03-20].
  9. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-05-27].
  10. ↑ Zbigniew Bujak. podkowalesna.pl, 12 października 2020. [dostęp 2020-12-09].
  11. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 sierpnia 2011 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2011 r. nr 98, poz. 994).
  12. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, 20 grudnia 1990. s. 59. [dostęp 2017-06-23].
  13. ↑ Poland – candidate data. University of Essex. [dostęp 2022-08-23]. (ang.).
  14. ↑ M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470.
  15. ↑ M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbigniew_Bujak&oldid=74771306”