3 Batalion Piechoty Morskiej
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1951 |
| Rozformowanie |
1959 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kpt. Tadeusz Daszkiewicz |
| Ostatni |
kmdr por. Władysław Furgała |
| Organizacja | |
| Numer |
JW 3185 |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
dowództwo Bazy MW |
3 Batalion Piechoty Morskiej (3 bpm) – oddział wojsk desantowych Sił Zbrojnych PRL.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Sformowany 15 listopada 1951 w Dziwnowie[1] na podstawie rozkazu organizacyjnego SGWP nr 060/Org. z 7 lipca 1951. Początkowo podporządkowany dowództwu Bazy Marynarki Wojennej w Świnoujściu, w 1957 przeszedł w podporządkowanie Dowództwa Jednostek Nadbrzeżnych. Współpracował z Flotyllą Środków Desantowych[1]. Żołnierze mieli umundurowanie stosowane w wojskach lądowych[2].
30 grudnia 1959, na podstawie zarządzenia SG WP nr 138/0rg. 3 batalion piechoty morskiej połączono z 29 Kołobrzeskim batalionem saperów morskich tworząc 3 Pułk Piechoty Morskiej.
Skład organizacyjny[edytuj | edytuj kod]
- dowództwo i sztab[3]
- pluton łączności
- dwie kompanie piechoty
- kompania ciężkich karabinów maszynowych
- kompania szkolna
- bateria armat 76 mm
- kompania moździerzy 82 mm
- pluton przeciwlotniczy
- pluton saperów
- ambulatorium
Batalion liczył etatowo 579 żołnierzy; na uzbrojeniu posiadał: 4 armaty 76 mm ZiS-3, 12 moździerzy 82 mm, 4 wielkokalibrowe karabiny maszynowe kal. 12,7 mm, 24 granatniki przeciwpancerne, 16 ciężkich karabinów maszynowych, 24 ręczne karabiny maszynowe.
W 1957 nastąpiła reorganizacja batalionu[4]. W skład batalionu weszły[5]:
- dowództwo i sztab
- pluton łączności
- pluton rozpoznawczy
- dwie kompanie piechoty morskiej
- kompania szkolna
- bateria artylerii
- pluton dowodzenia
- pluton armat ppanc 85 mm
- pluton 120 mm moździerzy
- pluton 37 mm armat przeciwlotniczych
- pluton czołgów - 3 wozy T-34/85M[2]
- pluton saperów
- pluton transportowo-gospodarczy
Etatowo batalion po 1957 roku liczył 548 żołnierzy, w tym 47 oficerów; na uzbrojeniu posiadał: 3 czołgi T-34/85M, 7 dział bezodrzutowych 107 mm B-11, 7 dział bezodrzutowych 82 mm B-10, 3 armaty przeciwpancerne 85 mm D-44, 3 armaty przeciwlotnicze 37 mm wz. 1939, 3 moździerze 120 mm wz. 1943, 7 × II km plot. 14,5 mm PKM–2, 7 × IV km plot. 14,5 mm PKM-4, 16 granatników ppanc. RGPpanc-2, 5 ciężkich karabinów maszynowych SG-43, 14 rkm D[2].
Dowódcy batalionu[edytuj | edytuj kod]
- kpt. Tadeusz Daszkiewicz 16 listopada 1951 – 20 listopada1952)
- kpt. Kazimierz Bagiński - do 15 grudnia 1953
- kpt. Bronisław Moros - do 27 lipca 1958
- kmdr por. Władysław Furgała - do rozwiązania
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jarosław Ciślak. Okręty desantowe projektów 770/771/773/776. „Morza, Statki i Okręty”. 3/1998, s. 58, 1998. ISSN 1426-529X.
- ↑ a b c Wojciech Mazurek. Czołgiści w marynarskich mundurach. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2014(126), s. 74-76, 2014.
- ↑ Skład w początkowym okresie istnienia
- ↑ Zarządzenie nr 0137/0rg. SG WP z 26 lipca 1957
- ↑ Etat nr 35/349
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek : materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999:praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
| Rodowód | |
|---|---|
| Instytucje centralne | |
| Formacje | |
| Struktura organizacyjna | |
| Działania wojsk |
|
| Stalinizm w wojsku | |
| Szkolnictwo wojskowe |
