NHL (2010/2011)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
NHL 2010/2011
2009/2010 2011/2012
Szczegóły
Państwo

 Stany Zjednoczone
 Kanada

Liczba zespołów

30

Runda zasadnicza
Termin

7 października 2010 – 10 kwietnia 2011

Liczba kolejek

82

Liczba meczów

1230

Liczba bramek

6780

Zwycięzca

Konferencja Zachodnia: Vancouver Canucks
Konferencja Wschodnia: Boston Bruins

Najskuteczniejszy zawodnik

Szwecja Daniel Sedin (Vancouver Canucks)

Runda finałowa
Liczba meczów

89

Bramki

499

Zwycięzca

Boston Bruins

2. miejsce

Vancouver Canucks

MVP

Stany Zjednoczone Tim Thomas (Boston Bruins)

Najskuteczniejszy zawodnik

Czechy David Krejčí (Boston Bruins)

Sezon NHL 2010/2011 – 93. sezon ligi National Hockey League, a sto pierwszy wliczając prekursora ligi National Hockey Association. Pierwsze mecze sezonu odbyły się 7 października 2010 roku. W tym dniu odbyło się pięć spotkań, w tym konfrontacja drużyn: Colorado Avalanche oraz obrońcą tytułu mistrzowskiego Chicago Blackhawks. Po raz czwarty rozegrane zostały również mecze otwierające sezon w Europie. Rozegrane zostaną one w dniach 7–10 października w trzech miastach: Helsinkach, Sztokholmie oraz w Pradze[1][2]. 30 stycznia 2011 roku w domowej hali Carolina Hurricanes – RBC Center odbył się 58. mecz gwiazd[3]. Sezon zasadniczy zakończył się 10 kwietnia 2011 roku. Trzy dni później rozegrany został pierwszy mecz playoff. Ta faza sezonu pierwotnie miała się zakończyć najpóźniej 17 czerwca[4], jednak w ostatecznym terminarzu Finału Pucharu Stanleya zaplanowano ewentualny siódmy mecz 15 czerwca 2011[5].

Wydarzenia przedsezonowe[edytuj | edytuj kod]

NHL Entry Draft 2010[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: NHL Entry Draft 2010.

W dniach 25–26 czerwca 2010 roku w znajdującej się w mieście Los Angeles, hali Staples Center[6] odbył się czterdziesty ósmy w historii draft, którym to drużyny występujące w lidze NHL mogły wybrać młodych, perspektywicznych zawodników. Z numerem pierwszym wybranym został Kanadyjczyk Taylor Hall, pochodzący z klubu Windsor Spitfires, lewoskrzydłowy ten został wybrany przez drużynę Edmonton Oilers. Łącznie zostało wybranych 210 graczy z 12 państw: 99 z Kanady, 59 ze Stanów Zjednoczonych, Szwecji, Rosji, Finlandii, Czech, Niemiec, Słowacji, Szwajcarii, Danii, Łotwy, Norwegii. Po raz pierwszy w historii w pierwszej rundzie draftu wybrano jedenaście Amerykanów, co jest rekordem tej nacji[7].

W pierwszej trójce draftu znaleźli się również: kanadyjski center Tyler Seguin, który przeszedł do Boston Bruins. Trzecim zawodnikiem draftu był jego rodak, obrońca – Erik Gudbranson, który przeszedł do Florida Panthers.

Mecze towarzyskie w Europie[edytuj | edytuj kod]

Sześć drużyn grających na co dzień w lidze NHL rozegrała siedem spotkań z drużynami z lig europejskich. Dwa z nich rozegrano pod nazwą Compuware NHL Premiere Challenge. Spotkania te rozegrane zostały w dniach 2–6 października. Drużyny NHL zwyciężyły w 6 z 7 spotkań. Jedyny tryumf drużyny europejskiej to zwycięstwo SKA Sankt Petersburg z meczu z Carolina Hurricanes[8][9].

Data Hala Drużyna europejska Drużyna NHL Wynik
2 października SAP Arena, Mannheim Niemcy Adler Sharks 2:3 (SO)
2 października The Odyssey, Belfast Wielka Brytania Giants Select Bruins 1:5
4 października Pałac Lodowy, Petersburg Rosja SKA Hurricanes 5:3
4 października Tampereen jäähalli, Tampere Finlandia Ilves Wild 1:5
5 października Tipsport Arena, Liberec Czechy Bílí Tygři Bruins 1:7
5 października Malmö Arena, Malmö Szwecja Redhawks Blue Jackets 1:4
6 października Arēna Rīga, Riga Łotwa Dinamo Ryga Coyotes 1:3

Sezon zasadniczy[edytuj | edytuj kod]

Terminarz[edytuj | edytuj kod]

Każda z 30 drużyn rozegra 82 meczów sezonu zasadniczego (24 meczów z drużynami z tej samej dywizji, 40 meczów z drużynami z pozostałych dywizji tej samej konferencji oraz 15 meczów z drużynami opozycyjnej konferencji[10]) w ciągu 7 miesięcy od 7 października do 10 kwietnia 2011.

Pomiędzy 27, a 31 stycznia nie odbędzie się żaden mecz ligi z powodu odbywającego się 30 stycznia 2011 roku odbędzie się 58. mecz gwiazd. 1 stycznia 2011 roku odbyła się czwarta edycja NHL Winter Classic. Mecz rozegrany został na stadionie Heinz Field w Pittsburghu[8]. W spotkaniu tym uczestniczyły drużyny Washington Capitals oraz Pittsburgh Penguins. Dla drużyny Pingwinów był to drugi występ w meczu na otwartym stadionie. Zwycięzcą została drużyna Stołecznych 3:1. 20 lutego 2011 odbył się drugi mecz na otwartym stadionie w tym sezonie. Na McMahon Stadium drużyny Montreal Canadiens oraz Calgary Flames rozegrały mecz pod nazwą Heritage Classic. Było to drugie spotkanie w Kanadzie poza halą. Prekursora późniejszego Winter Classic[11]. Zwyciężyła drużyna gospodarzy 4:0[12]

Tabela[edytuj | edytuj kod]

Konferencja Wschodnia
Dywizja Atlantycka
Lp. Drużyna M Z P OT Br Bl Pkt
1 Stany Zjednoczone Philadelphia Flyers 82 47 23 12 259-223 +36 106
2 Stany Zjednoczone Pittsburgh Penguins 82 49 25 8 238-199 +39 106
3 Stany Zjednoczone New York Rangers 82 44 33 5 233-198 +35 93
4 Stany Zjednoczone New Jersey Devils 82 38 39 5 174-209 -35 81
5 Stany Zjednoczone New York Islanders 82 30 39 13 229-264 -35 73
Dywizja Północno-wschodnia
Lp. Drużyna M Z P OT Br Bl Pkt
1 Stany Zjednoczone Boston Bruins 82 46 25 11 246-195 +51 103
2 Kanada Montreal Canadiens 82 44 30 8 216-209 +7 96
3 Stany Zjednoczone Buffalo Sabres 82 43 29 10 245-229 +16 96
4 Kanada Toronto Maple Leafs 82 37 34 11 218-251 -33 85
5 Kanada Ottawa Senators 82 32 40 10 192-250 -58 74
Dywizja Południowo-zachodnia
Lp. Drużyna M Z P OT Br Bl Pkt
1 Stany Zjednoczone Washington Capitals 82 48 23 11 224-197 +27 107
2 Stany Zjednoczone Tampa Bay Lightning 82 46 25 11 247-240 +7 103
3 Stany Zjednoczone Carolina Hurricanes 82 40 31 11 236-239 -3 91
4 Stany Zjednoczone Atlanta Thrashers 82 34 36 12 223-269 -46 80
5 Stany Zjednoczone Florida Panthers 82 30 40 12 195-229 -34 72
Konferencja Zachodnia
Dywizja Centralna
Lp. Drużyna M Z P OT Br Bl Pkt
1 Stany Zjednoczone Detroit Red Wings 82 47 25 10 261-241 +20 104
2 Stany Zjednoczone Nashville Predators 82 44 27 11 219-194 +25 99
3 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks 82 44 29 9 258-225 +33 97
4 Stany Zjednoczone St. Louis Blues 82 38 33 11 240-234 +6 87
5 Stany Zjednoczone Columbus Blue Jackets 82 34 35 13 215-258 -43 81
Dywizja Północno-zachodnia
Lp. Drużyna M Z P OT Br Bl Pkt
1 Kanada Vancouver Canucks 82 54 19 9 262-185 +77 117
2 Kanada Calgary Flames 82 41 29 12 250-237 +13 94
3 Stany Zjednoczone Minnesota Wild 82 39 35 8 206-233 -27 86
4 Stany Zjednoczone Colorado Avalanche 82 30 44 8 227-288 -61 68
5 Kanada Edmonton Oilers 82 25 45 12 193-269 -76 62
Dywizja Pacyficzna
Lp. Drużyna M Z P OT Br Bl Pkt
1 Stany Zjednoczone San Jose Sharks 82 48 25 9 248-213 +35 105
2 Stany Zjednoczone Anaheim Ducks 82 47 30 5 239-235 +4 99
3 Stany Zjednoczone Phoenix Coyotes 82 43 26 13 231-226 +5 99
4 Stany Zjednoczone Los Angeles Kings 82 46 30 6 219-198 +21 98
5 Stany Zjednoczone Dallas Stars 82 42 29 11 227-233 -6 95
Legenda: Lp. – miejsce, M – mecze, Z – zwycięstwa, P – porażki, OT – porażki po dogrywce lub rzutach karnych, Br – bramki, Bl – bilans bramkowy, Pkt – punkty     = lider dywizji,     = awans do playoff

Statystyki sezonu zasadniczego[edytuj | edytuj kod]

Statystyki zaktualizowane po wszystkich 1230 meczach:

Zawodnicy z pola[13]:

Gole Asysty Punkty +/−
Kanada Corey Perry 50 Szwecja Henrik Sedin 75 Szwecja Daniel Sedin 104 Słowacja Zdeno Chára 33
Kanada Steven Stamkos 45 Kanada Martin St. Louis 68 Kanada Martin St. Louis 99 Stany Zjednoczone David Backes 32
Kanada Jarome Iginla 43 Szwecja Daniel Sedin 63 Kanada Corey Perry 98 Kanada Kevin Bieksa 32
Szwecja Daniel Sedin 41 Kanada Ryan Getzlaf 57 Szwecja Daniel Sedin 94 Finlandia Toni Lydman 32
Stany Zjednoczone Ryan Kesler 41 Szwecja Henrik Zetterberg 56 Kanada Steven Stamkos 91 Słowacja Andrej Meszároš 30

Bramkarze[14]:

Obrony (w %) GAA[15] Shutouty Zwycięstwa
Stany Zjednoczone Tim Thomas .938 Stany Zjednoczone Tim Thomas 2.00 Szwecja Henrik Lundqvist 11 Kanada Roberto Luongo 38
Finlandia Pekka Rinne .930 Kanada Roberto Luongo 2.11 Stany Zjednoczone Tim Thomas 9 Kanada Carey Price 38
Kanada Roberto Luongo .928 Finlandia Pekka Rinne 2.12 Kanada Carey Price 8 Stany Zjednoczone Jimmy Howard 37
Szwajcaria Jonas Hiller .924 Stany Zjednoczone Jonathan Quick 2.24 Rosja Ilja Bryzgałow 7 Finlandia Miikka Kiprusoff 37
Kanada Carey Price .923 Szwecja Henrik Lundqvist 2.28 Słowacja Jaroslav Halák 7 Kanada Cam Ward 37

Playoff[edytuj | edytuj kod]

Rozstawienie[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu sezonu zasadniczego 16 zespołów zapewniło sobie start w fazie playoff. Drużyna Vancouver Canucks zdobywca Presidents’ Trophy uzyskała najlepszy wynik w lidze zdobywając w 82 spotkaniach 117 punktów. Jest to najwyżej rozstawiona drużyna. Kolejne miejsce rozstawione uzupełniają mistrzowie dywizji: Philadelphia Flyers, Boston Bruins, Washington Capitals, Detroit Red Wings oraz San Jose Sharks.

Konferencja Wschodnia[edytuj | edytuj kod]

Puchar Stanleya
  1. Washington Capitals – mistrz dywizji południowo-zachodniej i konferencji wschodniej w sezonie zasadniczym oraz 107 punktów.
  2. Philadelphia Flyers – mistrz dywizji atlantyckiej, 106 punktów
  3. Boston Bruins – mistrz dywizji północno-wschodniej, 103 punkty
  4. Pittsburgh Penguins – 106 punktów (49 zwycięstw)
  5. Tampa Bay Lightning – 103 punkty (46 zwycięstwa)
  6. Montreal Canadiens – 96 punktów (44 zwycięstwa)
  7. Buffalo Sabres – 96 punktów (43 zwycięstw)
  8. New York Rangers – 93 punkty (44 zwycięstw)

Konferencja Zachodnia[edytuj | edytuj kod]

  1. Vancouver Canucks – mistrz dywizji północno-zachodniej i konferencji zachodniej w sezonie zasadniczym, zdobywca Presidents’ Trophy oraz 117 punktów.
  2. San Jose Sharks – mistrz dywizji pacyficznej, 105 punktów
  3. Detroit Red Wings – mistrz dywizji centralnej, 104 punktów
  4. Anaheim Ducks – 99 punktów (47 zwycięstw)
  5. Nashville Predators – 99 punktów (44 zwycięstwa)
  6. Phoenix Coyotes – 99 punktów (43 zwycięstwa)
  7. Los Angeles Kings – 98 punktów (46 zwycięstw)
  8. Chicago Blackhawks – 97 punktów (44 zwycięstwa)

Drzewko playoff[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu sezonu zasadniczego rozpocznie się walka o mistrzostwo ligi w fazie playoff, która rozgrywana będzie w czterech rundach. Drużyna, która zajęła wyższe miejsce w sezonie zasadniczym w nagrodę zostaje gospodarzem ewentualnego siódmego meczu. Z tym, że zdobywca Presidents’ Trophy (w tym wypadku Vancouver Canucks) zawsze jest gospodarzem siódmego meczu. Wszystkie cztery rundy rozgrywane są w formuje do czterech zwycięstw według schematu: 2-2-1-1-1, czyli wyżej rozstawiony rozgrywa mecze: 1 i 2 oraz ewentualnie 5 i 7 we własnej hali. Niżej rozstawiona drużyna rozgrywa mecze w swojej hali: trzeci, czwarty oraz ewentualnie szósty.

  Ćwierćfinały Konferencji Półfinały Konferencji Finały Konferencji Finał Pucharu Stanleya
                                     
1  Washington Capitals 4     1  Washington Capitals 0  
8  New York Rangers 1     5  Tampa Bay Lightning 4  


2  Philadelphia Flyers 4 Konferencja Wschodnia
7  Buffalo Sabres 3  
    5  Tampa Bay Lightning 3  
  3  Boston Bruins 4  
3  Boston Bruins 4  
6  Montreal Canadiens 3  
4  Pittsburgh Penguins 3   2  Philadelphia Flyers 0
5  Tampa Bay Lightning 4     3  Boston Bruins 4  


  E  Boston Bruins 4
  W  Vancouver Canucks 3
1  Vancouver Canucks 4     1  Vancouver Canucks 4
8  Chicago Blackhawks 3     5  Nashville Predators 2  
2  San Jose Sharks 4
7  Los Angeles Kings 1  
  1  Vancouver Canucks 4
  2  San Jose Sharks 1  
3  Detroit Red Wings 4  
6  Phoenix Coyotes 0   Konferencja Zachodnia
4  Anaheim Ducks 2   2  San Jose Sharks 4
5  Nashville Predators 4     3  Detroit Red Wings 3  

Finał Pucharu Stanleya[edytuj | edytuj kod]

Zespół wyżej rozstawiony Zespół niżej rozstawiony Wynik serii Wyniki i terminy meczów
1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.
Vancouver Canucks Boston Bruins 3 : 4 1 czerwca 4 czerwca 6 czerwca 8 czerwca 10 czerwca 13 czerwca 15 czerwca
1:0 3:2 1:8 0:4 1:0 2:5 0:4

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Nagroda Zawodnik Drużyna
Art Ross Memorial Trophy Szwecja Daniel Sedin Vancouver Canucks
Bill Masterton Memorial Trophy Kanada Ian Laperriere Philadelphia Flyers
Calder Memorial Trophy Stany Zjednoczone Jeff Skinner Carolina Hurricanes
Conn Smythe Trophy Stany Zjednoczone Tim Thomas Boston Bruins
Frank J. Selke Trophy Stany Zjednoczone Ryan Kesler Vancouver Canucks
Hart Memorial Trophy Kanada Corey Perry Anaheim Ducks
Jack Adams Award Stany Zjednoczone Dan Bylsma Pittsburgh Penguins
James Norris Memorial Trophy Szwecja Nicklas Lidstrom Detroit Red Wings
King Clancy Memorial Trophy Stany Zjednoczone Doug Weight New York Islanders
Lady Byng Memorial Trophy Kanada Martin St. Louis Tampa Bay Lightning
Lester B. Pearson Award Stany Zjednoczone Dan Bylsma Pittsburgh Penguins
Lester Patrick Trophy Stany Zjednoczone Mark Johnson
Stany Zjednoczone Jeff Sauer
Kanada Bob Pulford
Stany Zjednoczone Toni Rossi
Maurice ‘Rocket’ Richard Trophy Kanada Corey Perry Anaheim Ducks
NHL Plus/Minus Award Słowacja Zdeno Chára Boston Bruins
Roger Crozier Saving Grace Award Stany Zjednoczone Tim Thomas Boston Bruins
Vezina Trophy Stany Zjednoczone Tim Thomas Boston Bruins
William M. Jennings Trophy Kanada Roberto Luongo
Stany Zjednoczone Cory Schneider		 Vancouver Canucks
Ted Lindsay Award Szwecja Daniel Sedin Vancouver Canucks
Presidents’ Trophy Vancouver Canucks
Prince of Wales Trophy Boston Bruins
Clarence S. Campbell Bowl Vancouver Canucks
Puchar Stanleya Boston Bruins

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dan Rosen: NHL to open '10-11 in Helsinki, Stockholm, Prague. nhl.com. [dostęp 2009-09-02]. (ang.).
  2. ↑ jrk: NHL Premiere w trzech europejskich miastach. hokej.net. [dostęp 2009-09-02]. (pol.).
  3. ↑ Mike G. Morreale: Hurricanes to host 2011 NHL All-Star Game. nhl.com. [dostęp 2009-09-02]. (ang.).
  4. ↑ NHL announces 2010-2011 regular season schedule. nhl.com. [dostęp 2010-06-22]. (ang.).
  5. ↑ 2011 Stanley Cup Final Schedule. nhl.com. [dostęp 2011-05-26]. (ang.).
  6. ↑ NHL Entry Draft to be conducted in Los Angeles. nhl.com. [dostęp 2009-04-12]. (ang.).
  7. ↑ Mike G. Morreale: Record-setting night for USA at Entry Draft. nhl.com. [dostęp 2010-06-26]. (ang.).
  8. ↑ a b Pens-Caps in 2011 Bridgestone NHL Winter Classic. nhl.com. [dostęp 2010-05-28]. (ang.).
  9. ↑ Hurricanes and Coyotes to play Russian clubs. nhl.com. [dostęp 2010-05-28]. (ang.).
  10. ↑ NHL owners finally approve schedule change; Nashville sale approved. thehockeynews.com. [dostęp 2007-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 kwietnia 2009)]. (ang.).
  11. ↑ NHL to announce outdoor games in Pittsburgh, Calagry on Friday. tsn.ca. [dostęp 2010-05-27]. (ang.).
  12. ↑ MR: Płomienie zwyciężyły w Heritage Classic. onet.pl. [dostęp 2011-02-21]. (pol.).
  13. ↑ Statystyki sezonu zasadniczego zawodników z pola. nhl.com. (ang.).
  14. ↑ Statystyki sezonu zasadniczego bramkarzy, którzy na lodowisku spędzili co najmniej 1800 minut.. nhl.com. (ang.).
  15. ↑ Średnia straconych bramek na mecz.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Sezony National Hockey League
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=NHL_(2010/2011)&oldid=68418883”