Aleksander Kurowski

Aleksander Kurowski

major
Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1879 Września
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 1958 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1899–1927
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	PKU Gniezno PKU Poznań Powiat
Stanowiska	komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Sztab 58 pp Wlkp. nad Świsłoczą - por. Aleksander Kurowski 1. z lewej; 1920 r.

Aleksander Kurowski (ur. 11 lutego 1879 we Wrześni, zm. 23 czerwca 1958 w Poznaniu) – podporucznik Armii Cesarstwa Niemieckiego, uczestnik powstania wielkopolskiego, major Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Tomasza, mistrza szewskiego, i Antoniny z Rogowskich.

Egzamin dojrzałości złożył przed Komisją Egzaminacyjną przy Dowództwie Okręgu Generalnego w Poznaniu. Należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. 12 października 1899 został powołany do armii niemieckiej, po zwolnieniu z której pracował jako naczelnik biura notarialnego. Z początkiem lipca 1914 został ponownie powołany do armii niemieckiej i do połowy sierpnia 1917 walczył na froncie francuskim. 22 marca 1915 został mianowany podporucznikiem. Potem dowodził kompanią w garnizonie Jelenia Góra.

Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim (od końca grudnia 1918 był członkiem oddziału ppor. Mieczysława Palucha), a następnie dowodził szkołą podoficerską przy 10 pułku strzelców Wielkopolskich. Od czerwca 1919 przebywał na Froncie Wielkopolskim, gdzie zajmował stanowiska adiutanta dowódcy 4 pułku strzelców Wielkopolskich i dowódcy I batalionu tegoż pułku. Potem w ramach Frontu Litewsko-Białoruskiego uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, pełniąc najpierw obowiązki dowódcy batalionu, a następnie dowódcy 4 pułku strzelców Wielkopolskich (wchodzącego w skład 14 Dywizji Piechoty). Za wybitne dowodzenie tą jednostką podczas ofensywy mińskiej został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Od końca grudnia 1920 dowodził 58 pułkiem piechoty w jego pokojowym garnizonie. Na początku lat 20. XX w. przez krótki czas znajdował się poza czynną służbą wojskową.

1 czerwca 1921 pełnił, już w randze kapitana, służbę w 58 pułku piechoty. 1 stycznia 1922 został mianowany majorem. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 515. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy batalionu sztabowego 69 pułku piechoty. W roku następnym, jako nadetatowy oficer 69 pp, pełnił służbę w Oddziale Ogólnym Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII. W kolejnych latach szefował Oddziałowi IV DOK VII. W styczniu 1926 został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Gniezno na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta. Z dniem 1 grudnia tego roku został przydzielony do PKU Poznań Powiat na stanowisko komendanta. Z dniem 1 sierpnia 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop, a z dniem 30 września tego roku został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Poznaniu.

W 1934 jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”.

Po odejściu z wojska pracował w administracji. W czasie okupacji mieszkał w Plewiskach, Warszawie i Krakowie. Działał w Radzie Głównej Opiekuńczej. Do Poznania powrócił na początku listopada 1945 i do końca listopada 1947 pracował ponownie w administracji. Od grudnia 1947 pozostawał bez środków utrzymania. Zmarł w Poznaniu i spoczywa na tamtejszym cmentarzu Junikowo (pole: 23, miejsce: 9).

Aleksander Kurowski był żonaty z Leokadią Lewik, z którą miał czworo dzieci: Aleksandrę, Bożenę, Jerzego i Zbigniewa.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 147 – 13 kwietnia 1921
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

12 czerwca 1935 i 4 kwietnia 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.