Alfons Aleksander Koziełł-Poklewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alfons Poklewski-Koziełł
Alik
Data i miejsce urodzenia

4 lipca 1891
Talica

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1962
Iver

Miejsce spoczynku

Newmarket Town Cemetery[1]

Zawód, zajęcie

dyplomata, przemysłowiec

Narodowość

polska

Alma Mater

Petersburski Uniwersytet Państwowy

Rodzice

Wincenty Poklewski-Koziełł i Maria z Colonna-Hattowskich

Małżeństwo

Zoja de Stoeckl[2]

Dzieci

Wincenty, Roman i Aleksander Koziełł-Poklewscy

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Kawaler Orderu Korony Jugosłowiańskiej

Alfons Aleksander Koziełł-Poklewski (ur. 4 lipca 1891 w Talicy pod Uralem, zm. 9 listopada 1962 w Iver w Anglii) – dyplomata rosyjski, potem polski, przemysłowiec.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Wincentego, przemysłowca, członka rosyjskiej Rady Państwa i Marii z Colonna-Hattowskich, wnukiem Alfonsa[3], twórcy rodzinnego imperium finansowo-przemysłowego na Syberii i Uralu[4]. Ukończył w 1910 roku gimnazjum klasyczne Petersa w Petersburgu oraz fakultet matematyczno-fizyczny Uniwersytetu Petersburskiego, uzyskując tytuł kandydata nauk w 1914 r.[5] Służył w wojsku rosyjskim podczas I wojny światowej. Dosłużył się stopnia rotmistrza i został odznaczony Orderami Świętej Anny i Świętego Włodzimierza[6].

W roku 1918 był radcą rosyjskiej ambasady w Londynie, gdzie osiągnął bardzo dobrą pozycję towarzyską na dworze[7]. Po upadku caratu pracował w Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego. Był członkiem polskiej delegacji ekonomicznej w czasie Konferencji Pokojowej w Paryżu[8].

2 lipca 1919 ożenił się z Zoją de Stoeckl[9], wnuczką rosyjskiego dyplomaty[10] barona Eduarda de Stoeckl(inne języki)[11], który podpisał porozumienie o sprzedaży Stanom Zjednoczonym Alaski. Zoja była damą honorową Mariny księżnej Kentu[12] i wychowawczynią jej dzieci. Świadkami na ich ślubie byli książę Dymitr Romanow (jeden z zabójców Rasputina) oraz hrabia Józef Alfred Potocki. Miał z Zoją trzech synów; Romana (1920–1926), Aleksandra (1925–1966) oraz Wincentego (1929–2018)[13].

W latach dwudziestych XX w. był radcą handlowym ambasady RP w Londynie[14]. W roku 1933 został członkiem zarządu, a w 1936 dyrektorem generalnym[15] Śląskich Kopalń i Cynkowni S.A. w Katowicach[16]. Był członkiem Komitetu Prezydialnego Unii Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego[17]. Reprezentował Śląskie Kopalnie i Cynkownie w Izbie Przemysłowo-Handlowej w Katowicach[18], biorąc udział w pracach Podkomisji Przemysłowo-Handlowej. W roku 1937 został członkiem Instytutu Śląskiego w Katowicach.

W 1939 r. wyjechał z rodziną do Anglii[19], gdzie organizował pomoc dla polskich uchodźców. Był wiceprezesem Zarządu Głównego[20] Polskiego Czerwonego Krzyża w Londynie[21]. Obracał się w kręgu londyńskich Wiadomości, utrzymywał kontakty z Mieczysławem Grydzewskim[22] ale również z politykami, między innymi prezydentem Edwardem Raczyńskim i generałem Władysławem Andersem. Był członkiem zarządów Instytutu Sikorskiego oraz Polish Library Council w Londynie. 15 stycznia 1948 uzyskał obywatelstwo brytyjskie[23].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Alfons Alexander Poklewski-Koziell (1891-1962) – Find A Grave Memorial [online], findagrave.com [dostęp 2017-04-08] (ang.).
  2. ↑ Helen Cathcart, Princess Alexandra, London: W.H. Allen, 1967, s. 45 (ang.).
  3. ↑ Marek Jerzy Minakowski, Alfons Aleksander Koziełł-Poklewski h. wł. [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2017-04-08].
  4. ↑ Danuta Książkiewicz-Bartkowiak i inni, Encyklopedia polskiej emigracji i Polonii. T. 3, K-O, Toruń: Oficyna Wydawnicza Kucharski, 2004, ISBN 83-89376-10-5 [zarchiwizowane z adresu 2017-04-09].
  5. ↑ Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 583.
  6. ↑ Jerzy Jaros, Koziełł-Poklewski Alfons Aleksander (1891–1962), [w:] Emanuel Rostworowski (red.), Polski słownik biograficzny T. 14 (1968–1969), Kopernicki Izydor – Kozłowska Maria, Część wstępna, Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1968, s. 621, OCLC 782190691.
  7. ↑ Józef Łaptos, Dyplomaci II RP w świetle raportów Quai d'Orsay, Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1993, s. 97, ISBN 83-211-1179-3.
  8. ↑ Józef Zajda, Prace Komisji Nauk Ekonomicznych, t. 11, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986, s. 58.
  9. ↑ Wizyta księcia Kentu Jerzego Windsora z małżonką Mariną w Polsce, ipsb.nina.gov.pl, sierpień 1937 [dostęp 2017-04-09].
  10. ↑ Agnes Barron Stoeckl, Not all vanity ..., Scribner, 1952, s. 176 (ang.).
  11. ↑ Magdalena Hen, Jak baron de Stoeckl sprzedał Alaskę [online], Ale historia wyborcza.pl, 8 czerwca 2015 [dostęp 2017-04-08].
  12. ↑ Księstwo Kentu przybyli na Śląsk, „Polonia, 1937, R. 14, nr 4594”, Śląskie Zakłady Graficzne i Wydawnicze „Polonia” Spółka Akcyjna, 31 lipca 1937 [dostęp 2017-04-09].
  13. ↑ Jerzy Jakubowicz (red.), Wielki świat, wielka polityka 1940–1951. Korespondencja Józefa Potockiego i Alika Koziełł–Poklewskiego, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2015, ISBN 978-83-08-05527-4 [zarchiwizowane z adresu 2015-06-24].
  14. ↑ Piotr Łossowski, Dyplomacja Drugiej Rzeczpospolitej: z dziejów polskiej służby zagranicznej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1992, s. 33, ISBN 83-7059-017-9.
  15. ↑ Agnes Barron Stoeckl (Baroness de.), My dear Marquis, London: J. Murray, 1952, s. 211 (ang.).
  16. ↑ Maria Wanatowicz, Ludność napływowa na Górnym Śląsku w latach 1922–1939, Katowice: Śląski Instytut Naukowy, 1982, s. 163.
  17. ↑ Sprawozdanie Unii Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego za rok 1937. Katowice: Unia Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego, 1938.
  18. ↑ Sprawozdanie Izby Przemysłowo-Handlowej w Katowicach za rok 1935, Izba Przemysłowo-Handlowa, s. 147 [dostęp 2016-11-06].
  19. ↑ Czesław Sawicz, Zanim czas pochłonie: północne rubieże Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa: Fundacja Karta, 1995, s. 67, ISBN 83-86713-05-4.
  20. ↑ Ryszard Kaczorowski i inni, Rzeczpospolita Polska czasu wojny: rozkazy Naczelnego Wodza do żołnierzy 1939–1945, Warszawa: Wydawn. KOPIA Sp. z o.o., 1997, s. 90, ISBN 978-83-86290-19-2.
  21. ↑ Dział urzędowy. Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych z dnia 12 listopada 1939 w sprawie działalności stowarzyszenia Polski Czerwony Krzyż w czasie wojny. „Monitor Polski”, s. 1, 268-270 z 1 grudnia 1939. 
  22. ↑ Małgorzata Bojanowska, Korespondencja Jarosława Iwaszkiewicza z Mieczysławem Grydzewskim 1922-1967, „Twórczość”, L (2 (579)), Warszawa: RSW „Prasa-Książa-Ruch”, luty 1994, s. 185, ISSN 0041-4727.
  23. ↑ Naturalisation Certificate: Alfons Poklewski-Koziell. From Poland. Resident in Iver, 15 stycznia 1948 [dostęp 2020-02-29] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Jaros, Koziełł-Pokłewski Alfons Aleksander (1891-1962), Polski Słownik Biograficzny, t. 14, Wrocław-Warszawa-Kraków 1968-1969, s. 621-622
  • Poklewski-Koziełł Alfons Aleksander, w: Czy wiesz kto to jest? pod red. Stanisława Łozy, Warszawa 1938, s. 583
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alfons_Aleksander_Koziełł-Poklewski&oldid=72068398”