Ernest Wiśniewski

Ernest Wiśniewski

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	19 grudnia 1925 Warszawa
Data i miejsce śmierci	12 listopada 2007 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1943-1978
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Akademia Sztabu Generalnego
Stanowiska	szef Oddziału Naukowego ASG
Odznaczenia

Grób Ernesta Wiśniewskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Ernest Stefan Wiśniewski (ur. 19 grudnia 1925 w Warszawie, zm. 12 listopada 2007 tamże) – pułkownik Wojska Polskiego, badacz wojskowości, pracownik Akademii Sztabu Generalnego (dziś: Akademia Obrony Narodowej); tłumacz z rosyjskiego i na rosyjski; autor ponad 60 publikacji na temat historii wojskowości, strategii, metodyki badań, brat Jana.

Życiorys

Przed wojną mieszkał wraz z lewicowo zaangażowaną rodziną na osiedlu „Szklane domy” na Żoliborzu. Po wybuchu II wojny światowej, ojciec i starszy brat wzięli udział w obronie Warszawy. W 1940 uciekł wraz z rodziną na Wschód, do Lwowa, gdzie jego ojciec, Władysław, został zatrzymany przez NKWD i stracony na rozkaz katyński (zob. Listy katyńskiej ciąg dalszy... Zamordowani na Ukrainie oraz Aresztowani w rejonie Lwowa i Drohobycza, oba wyd. przez Ośrodek KARTA). Wraz z matką i starszym bratem zesłany w głąb Rosji. W 1942 wcielony do batalionów pracy, tzw. strojbatów, pracował przy wyrębie tajgi. Rodzina znajdowała się w bardzo złych warunkach, cierpiała głód.

W 1943 wstąpił do tworzonych przez ZPP jednostek polskich. Początkowo służył krótko jako strzelec wieżowy w sformowanym właśnie nad Oką 2 pułku czołgów, ale już we wrześniu został skierowany do Szkoły Oficerskiej w Riazaniu, którą ukończył w lutym 1944 r. z wyróżnieniem w stopniu podporucznika. Po ukończeniu szkoły służył jako adiutant dowódcy 7 pułku piechoty w Sielcach nad Oką, wkrótce oddelegowany do dyspozycji Sztabu 1 Korpusu PSZ w ZSRR, następnie skierowany do 4 Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego na stanowisko dowódcy plutonu. W grudniu 1944 oddelegowany do 4 samodzielnej kompanii zwiadowczej, z którą jako dowódca plutonu przeszedł cały szlak bojowy 4 Dywizji. Brał udział w wyzwoleniu swojej rodzinnej Warszawy, uczestniczył w walkach pod Bydgoszczą, na Wale Pomorskim, walczył pod Drawskiem i Świdwinem, Kołobrzegiem, w walkach nad Odrą i Starą Odrą, później – na północnych obrzeżach Berlina, nad Kanałem Hohenzollernów, pod Oranienburgiem. Był jednym z pierwszych polskich zwiadowców, którzy dotarli do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen (por. Józef Margules, Drugie dywizje w bojach o Polskę 1776-2000, Warszawa 2003, s. 375).

Po wojnie nie został zdemobilizowany i wraz z innymi żołnierzami 4 Dywizji Piechoty został wcielony do KBW, skąd odszedł na własną prośbę, by wstąpić w szeregi LWP. W latach 1947–49 pełnił służbę w 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki jako komendant szkoły podoficerskiej. W 1949 roku rozpoczął studia w ASG, które ukończył z wyróżnieniem. Po studiach pozostał na uczelni do 1958 r., piastował różne stanowiska od szefa wydziału programowo-metodycznego po zastępcę szefa katedry. W latach 1958-1972 redaktor naczelny „Myśli Wojskowej”. Stopień pułkownika uzyskał w 1960 r., a pracę doktorską nt. Niektóre problemy działań zaczepnych wojsk lądowych w początkowym okresie wojny obronił w 1962 r. W latach 1972–1978 szef Oddziału Naukowego ASG. Od 1978 w stanie spoczynku. Do 1990 roku samodzielny pracownik naukowy Akademii.

Na emeryturze był wciąż zaangażowany żywo w życie naukowe i publiczne, recenzował publikacje naukowe, brał m.in. udział w uroczystościach z okazji rocznic wyzwolenia Berlina, wyzwolenia obozu Sachsenhausen oraz w uroczystościach żałobnych w Jedwabnem.

Odznaczony: Brązowym, dwukrotnie Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera C12-4-1).

Ważniejsze prace

Metodyka wojskowych badań naukowych, Warszawa 1990 (II wyd.)