Eugeniusz Szubert (podpułkownik)
 podpułkownik saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 grudnia 1897 |
|---|---|
| Data śmierci |
11 marca 1971 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1945 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Eugeniusz Szubert[a] (ur. 25 grudnia 1897 w Żabnie, w pow. dąbrowskim, zm. 11 marca 1971) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczęszczał do szkoły realnej w Tarnowie, którą ukończył w 1915. Następnie został powołany do służby wojskowej w armii austriackiej, początkowo w pułku piechoty nr 9 na froncie wołyńskim. Dwukrotnie był ranny. W 1916 przeszedł kurs oficerski, po ukończeniu którego w stopniu chorążego skierowano go do pułku piechoty nr 57 na froncie włoskim jako sekcyjnego pionierów, a następnie dowódcy odcinka miotaczy min. Jesienią 1917 dostał się do niewoli włoskiej.
W listopadzie 1918 wstąpił ochotniczo do polskich oddziałów tworzących się we Włoszech, które ostatecznie weszły w skład Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. Po powrocie do Polski brał udział w wojnie z bolszewikami jako dowódca kolumny pontonowej, a następnie kompanii w 10 batalionie saperów 10 Dywizji Piechoty gen. Lucjana Żeligowskiego.
Po zakończeniu działań wojennych od 1922 służył na stanowisku dowódcy kompanii w 3 pułku Saperów Wileńskich, a od 1926 w 5 pułku saperów na stanowisku kwatermistrza[1]. W latach 1927–1928 sprawował funkcję szefa referatu w Departamencie Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. 26 kwietnia 1928 został przeniesiony do Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie na stanowisko kwatermistrza[2]. Do 1931 był dowódcą kompanii szkolnej w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie[3], po czym został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Warszawie na stanowisko wykładowcy. W 1933 objął funkcję oficera sztabu ds. wyszkolenia w 7 batalionie saperów[4], w którym po roku został zastępcą dowódcy. Pod koniec 1935 mianowano go dowódcą batalionu szkolnego w Szkole Podchorążych Rezerwy Saperów w ramach Centrum Wyszkolenia Saperów. W latach 1936–1939 był dowódcą 6 batalionu saperów w Brześciu nad Bugiem[5].
Podczas kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą saperów Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga. Dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał między innymi w Oflagu IV C Colditz[6]. W oflagach prowadził działalność konspiracyjną, organizując ucieczki i będąc współredaktorem pism obozowych. Po wyzwoleniu przez aliantów zorganizował z polskich jeńców wojskowych oddział, którego jednak nie uznali Amerykanie. W 1946 powrócił do Polski i zgłosił się do służby wojskowej, ale nie został przyjęty. Pracował w różnych przedsiębiorstwach budowlanych.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- porucznik - ze starszeństwem z dniem 01.06.1919[7][8]
- kapitan - 31 marca 1924 r. ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 r. lok. 38[9].
- major - 28 marca 1935 r. ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 r. lok. 3[10]
- podpułkownik - ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 9. lokatą w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa[11]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi[12]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[13]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Eugeniusz III Szubert, w celu odróżnienia od dwóch innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 46 z 27 października 1926 r.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 159.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 grudnia 1929 r., Nr 20, s. 406
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 28 czerwca 1933 r., Nr 8, s. 136
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 806.
- ↑ Saperzy w Służbie Polsce A. J. Szugajew, s. 640.
- ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 909.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr. 32 z 2 kwietnia 1924r. s. 170
- ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 831.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 28 marca 1935 r., Nr 9, s. 68
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 243.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 11 listopada 1937 r., Nr 18, s. 36
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 28 z 23 grudnia 1927 r.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Zdzisław Barszczewski, Sylwetki saperów, Warszawa 2001.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Adam Julian Szugajew, Saperzy w Służbie Polsce, Londyn 1985.
- Jan Wróblewski, Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939, Wydawnictwo MON, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07659-6.
- Dowódcy 6 Batalionu Saperów (II RP)
- Ludzie urodzeni w Żabnie
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 3 Pułku Saperów Wileńskich
- Oficerowie 5 Pułku (batalionu) Saperów (II RP)
- Oficerowie Centrum Wyszkolenia Saperów
- Podpułkownicy saperów II Rzeczypospolitej
- Polacy – oficerowie armii austro-węgierskiej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1897
- Zmarli w 1971
- Żołnierze Armii Polskiej we Francji 1917–1919