Guy Drut

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Guy Drut
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1950
Oignies

Wzrost

188 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja
Igrzyska olimpijskie
złoto Montreal 1976 lekkoatletyka
(bieg na 110 m przez płotki)
srebro Monachium 1972 lekkoatletyka
(bieg na 110 m przez płotki)
Mistrzostwa Europy
złoto Rzym 1974 bieg na 110 m przez płotki
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Grenoble 1972 bieg na 50 m przez płotki
brąz Wiedeń 1970 bieg na 60 m przez płotki
brąz Grenoble 1981 bieg na 50 m przez płotki
Igrzyska śródziemnomorskie
złoto Izmir 1971 bieg na 110 m przez płotki
Multimedia w Wikimedia Commons

Guy Drut (ur. 6 grudnia 1950 w Oignies[1]) – francuski lekkoatleta, płotkarz, mistrz olimpijski i mistrz Europy; były parlamentarzysta i minister.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

W latach 70. należał do najlepszych płotkarzy świata. Startował w biegu na 110 metrów przez płotki. Na mistrzostwach Europy w 1969 w Atenach zajął 4. miejsce w tej konkurencji[2]. Został brązowym medalistą w biegu na 60 metrów przez płotki na halowych mistrzostwach Europy w 1970 w Wiedniu[3]. Na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach nie ukończył biegu eliminacyjnego[4]. W tym samym sezonie wywalczył złoto igrzysk śródziemnomorskich w Izmirze[5]. Wygrał bieg na 50 metrów przez płotki na halowych mistrzostwach Europy w 1972 w Grenoble[6].

Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium zdobył srebrny medal w biegu na 110 metrów przez płotki, przegrywając z Amerykaninem Rodem Milburnem[1]. Zajął 6. miejsce w biegu na 60 metrów przez płotki na halowych mistrzostwach Europy w 1973 w Rotterdamie, a na halowych mistrzostwach Europy w 1974 w Göteborgu nie ukończył biegu finałowego na tym dystansie[7]. W 1974 wywalczył tytuł mistrza Europy w Rzymie w biegu na 110 metrów przez płotki[8]. Na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu był najlepszy na tym dystansie. Pokonał wówczas Kubańczyka Alejandra Casañasa i Amerykanina Williego Davenporta[1]. Ostatnim jego sukcesem na zawodach międzynarodowych był brązowy medal na 50 metrów przez płotki na halowych mistrzostwach Europy w 1981 w Grenoble[9].

23 lipca 1975 w Saint-Maur-des-Fossés wyrównał należący do Roda Milburna rekord świata w biegu na 110 metrów przez płotki z rezultatem 13,1 s, a 22 sierpnia tego roku w Berlinie poprawił go osiągając czas 13,0 s[10]. Przy stosowaniu pomiaru automatycznego był rekordzistą Europy na tym dystansie z wynikiem 13,28 s, uzyskanym 29 czerwca 1975 w Saint-Étienne[11].

Był mistrzem Francji w biegu na 110 metrów przez płotki w latach 1970–1973, 1975, 1976 i 1980 oraz wicemistrzem na tym dystansie w 1969 i 1974. W hali był mistrzem w biegu na 50 metrów przez płotki w 1981 oraz w biegu na 60 metrów przez płotki w latach 1973–1975. Odnosił również sukcesy w skoku o tyczce: był w tej konkurencji brązowym medalistą mistrzostw Francji w 1973, a w hali mistrzem w 1974 i wicemistrzem w 1973[12][13][14].

Działalność zawodowa i polityczna[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery sportowej zajął się biznesem i polityką. Zasiadał w Zgromadzeniu Narodowym od 1986 do 1995 i ponownie w latach 1997–2002. Pomiędzy tymi okresami w rządzie Alaina Juppé odpowiadał za sprawy młodzieży i sportu: początkowo (od maja do listopada 1995) w randze ministra, później (do czerwca 1997) jako minister delegowany przy premierze. Był także merem Coulommiers w latach 1992–2008, radnym Paryża (miasta i departamentu) oraz regionu Île-de-France. Od 1996 do 2005 był członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Działał w Zgromadzeniu na rzecz Republiki, z którym w 2002 przystąpił do Unii na rzecz Ruchu Ludowego.

W 2005 został prawomocnie skazany na karę piętnastu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz na karę grzywny za przestępstwa korupcyjne (zajmowanie fikcyjnego stanowiska w firmie budowlanej w zamian za poparcie polityczne)[15]. W rezultacie Guy Drut zrezygnował z działalności w MKOl. W 2006 prezydent Jacques Chirac ułaskawił go, motywując to szczególnymi zasługami dla Francji[16]. Decyzja ta wywołała krytykę także ze strony działaczy stanowiącej zaplecze prezydenta centroprawicy, w tym przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego Jean-Louisa Debré[17] i przewodniczącego UMP Nicolasa Sarkozy’ego. W 2007 Guy Drut nie ubiegał się o reelekcję w wyborach parlamentarnych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Guy Drut [online], olympedia.org [dostęp 2020-08-11] (ang.).
  2. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, Berlin: European Athletics, 2018, s. 532 [zarchiwizowane 2019-09-14] (ang.).
  3. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, Glasgow: European Athletics, 2019, s. 415 [zarchiwizowane 2020-11-03] (ang.).
  4. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, Berlin: European Athletics, 2018, s. 539 [zarchiwizowane 2019-09-14] (ang.).
  5. ↑ Mediterranean Games [online], GBRAthletics [dostęp 2020-08-11] (ang.).
  6. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, Glasgow: European Athletics, 2019, s. 425 [zarchiwizowane 2020-11-03] (ang.).
  7. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, Glasgow: European Athletics, 2019, s. 430, 435 [zarchiwizowane 2020-11-03] (ang.).
  8. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, Berlin: European Athletics, 2018, s. 547 [zarchiwizowane 2019-09-14] (ang.).
  9. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, Glasgow: European Athletics, 2019, s. 464 [zarchiwizowane 2020-11-03] (ang.).
  10. ↑ Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, 2015, s. 120–121 [dostęp 2020-08-11] (ang.).
  11. ↑ José María García, Progresión de los Récords de Europa al Aire Libre / Progression of the European Outdoor Records (cerrado a / as at 31.10.2016), rfea.es, s. 16 [zarchiwizowane 2022-02-20] (hiszp. • ang.).
  12. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1888 à 1969, cdm.athle.com, 27 października 2020, s. 305 [zarchiwizowane 2020-12-05] (fr.).
  13. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1970 à 1980, cdm.athle.com, 20 stycznia 2020, s. 9, 23, 39, 41–42, 54–55, 57, 70, 73, 78, 92, 152 [zarchiwizowane 2020-06-08] (fr.).
  14. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1981 à 1990, cdm.athle.com, 10 maja 2020, s. 2 [zarchiwizowane 2020-06-08] (fr.).
  15. ↑ Guy Drut skazany za korupcję, sport.pl, 26 października 2005 [zarchiwizowane 2012-02-10].
  16. ↑ Guy Drut given presidential pardon, espn.go.com, 1 czerwca 2006 [zarchiwizowane 2007-08-23] (ang.).
  17. ↑ Cela donne une image détestable d'autolessiveuse, lemonde.fr, 4 czerwca 2006 [zarchiwizowane 2012-08-04] (fr.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Guy Drut [online], olympedia.org [dostęp 2020-08-11] (ang.).
  • Guy Drut [online], assemblee-nationale.fr [dostęp 2020-08-11] (fr.).
Drugi rząd Alaina Juppé (1995–1997)
W dniu powstania
Mistrzowie olimpijscy w lekkoatletyce (bieg na 110 metrów przez płotki)
Mistrzowie Europy w biegu na 110 metrów przez płotki
Halowi mistrzowie Europy w biegu na 60 metrów przez płotki

Portal:Lekkoatletyka

  1. ↑ a b c d e W latach 1967–1969, 1972 i 1981 zawodnicy rywalizowali na dystansie 50 metrów przez płotki.
Mistrzowie igrzysk śródziemnomorskich w biegu na 110 metrów przez płotki
Występ roku w biegu na 110 metrów przez płotki
Występ roku w biegu na 60 metrów przez płotki
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Guy_Drut&oldid=73529638”