Harald Krusche

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Harald Krusche
major major
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1909
Łódź

Data i miejsce śmierci

27 stycznia 2014
Black Diamond

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

4 Pułk Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej
14 Pułk Ułanów Jazłowieckich
27 Pułk Ułanów

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

Przemysł petrochemiczny i ochrona środowiska - Kanada

Harald Wiktor Krusche (ur. 21 marca 1909 w Łodzi, zm. 27 stycznia 2014 w Black Diamond) − magister inżynier chemii, oficer kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Edwarda Krusche, inżyniera chemika, właściciela fabryki chemicznej - Towarzystwa Akcyjnego Fabryk Wyrobów Bawełnianych Krusche i Ender w Pabianicach. Jego siostra Nora (1912-2004) była żołnierzem Armii Krajowej (ps. „Karin”) i profesorem doktorem habilitowanym ogrodnictwa SGGW w Warszawie. Żonaty z Janiną z Wierzyńskich, która zginęła w powstaniu warszawskim, a od 1951 z Magdaleną Suską, geologiem.

Ukończył Gimnazjum Państwowe im. Jędrzeja Śniadeckiego w Pabianicach i Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, w latach 1929-1930. Następnie studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej, a później Politechniki Lwowskiej. Był oficerem rezerwy 4 Pułku Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej w Płocku, 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich w garnizonie Lwów i 27 Pułku Ułanów w Nieświeżu.

23 marca 1939 zmobilizowany został w Szwadronie Zapasowym 27 Pułku Ułanów w Łukowie i wyznaczony na dowódcę Kolumny Taborowej Kawalerii Nr 945, która była jednym z pododdziałów Nowogródzkiej Brygady Kawalerii dowodzonej przez Władysława Andersa. W składzie tej brygady odbył kampanię wrześniową, a po jej zakończeniu dostał się do niewoli sowieckiej, z której uciekł i przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa. Niemcy zamknęli go w Oflagu IIC w Woldenbergu. Pod koniec wojny po udanej ucieczce z obozu jenieckiego przedostał się przez Danię, Szwecję do Wojska Polskiego w Szkocji[1][2].

Po wojnie zdecydował się na emigrację do Kanady. Jako pionier w dziedzinie inżynierii chemicznej uruchomił pierwszą fabrykę do produkcji propanu w Kanadzie (Turner Valley) i największą fabrykę petrochemiczną w Kanadzie (Celanese). Następnie czynnie działał w inżynierii ochrony środowiska (Edmonton)[2].

Po przejściu na emeryturę zbudował 42-stopowy slup ”Bachmat" i drewniany dom w Hilo na Hawajach, w którym pisał swoje wspomnienia. W wolnym czasie parał się astrofizyką[1][2].

18 kwietnia 2008 Minister Obrony Narodowej Bogdan Klich uznał stopień rotmistrza nadany Haraldowi Krusche przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie[3].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 127 lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii
  • rotmistrz − 10 listopada 1990
  • major − 16 maja 2008

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Roman Kubiak - My Pabianiczanie. Agencja Dziennikarzy, 2019, s. 161-164, język polski, ISBN 978-83-945659-1-6
  2. ↑ a b c HARALD KRUSCHE OBITUARY.. www.legacy.com. [dostęp 2022-08-20].
  3. ↑ Decyzja Nr 195/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 18 kwietnia 2008. Decyzja nie została opublikowana w Dzienniku Urzędowym MON.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 130, 608.
  • Życiorys Haralda Krusche
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Harald_Krusche&oldid=72446764”