Józef Małysiak

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czesław Chryzostom Małysiak SDS
Józef Małysiak
Sługa Boży
prezbiter, zakonnik
Ilustracja
Zdjęcie ks. Józefa Małysiaka (1942)
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

11 marca 1884
Żywiec

Data i miejsce śmierci

10 listopada 1966
Trzebnica

Miejsce pochówku

grobowiec salwatorianów na cmentarzu w Bagnie

Superior domu zakonnego salwatorianów w Trzebini
Okres sprawowania

1927–1934

Superior domu zakonnego salwatorianów w Trzebnicy
Okres sprawowania

1960–1966

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Towarzystwo Boskiego Zbawiciela (salwatorianie)

Śluby zakonne

11 października 1922

Prezbiterat

7 lipca 1907

Multimedia w Wikimedia Commons
Narodowość

polska

Uczelnia

Uniwersytet Jagielloński w Krakowie

Wydział

Teologiczny

Rodzice
  • Wojciech
  • Maria z d. Biedrońska
    • Krewni i powinowaci
  • ks. Juliusz Małysiak (brat)
  • s. Helena Milona Małysiak OPraem (siostra)
    • Multimedia w Wikimedia Commons

    Józef Małysiak (imię zakonne Czesław Chryzostom; ur. 11 marca 1884 w Żywcu, zm. 10 listopada 1966 w Trzebnicy) – polski ksiądz katolicki, a następnie zakonnik w Towarzystwie Boskiego Zbawiciela (salwatorianie), kaznodzieja, misjonarz ludowy, superior klasztorów w Trzebini i Trzebnicy, założyciel Zgromadzenia Sióstr Rodziny Betańskiej (betanek)[1] i pierwszego w Polsce domu rekolekcji zamkniętych, propagator idei rekolekcji zamkniętych oraz Sługa Boży Kościoła katolickiego.

    Życiorys[edytuj | edytuj kod]

    Lata dzieciństwa i młodości[edytuj | edytuj kod]

    Józef Małysiak pochodził z Podbeskidzia, gdzie się urodził 1884-03-11 11 marca 1884(dts) w Żywcu, w rodzinie wielodzietnej (miał jedenaścioro rodzeństwa) jako syn Wojciecha, który był nauczycielem i Marii z domu Biedrońskiej (gospodyni domowej)[2][3]. 23 kwietnia tegoż roku w kościele Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Jerozolimskiego w Żywcu został ochrzczony, otrzymując imiona Józef, Marian, Wiktor[2]. Dwoje z jego licznego rodzeństwa podobnie jak on wybrało drogę życia konsekrowanego[2]. Jego siostra Helena została norbertanką jako s. Milona w klasztorze na Zwierzyńcu w Krakowie, a jego brat Juliusz został księdzem posługując w archidiecezji krakowskiej[2].

    Początkowo uczęszczał do szkoły podstawowej w Makowie Podhalańskim, następnie w Paszkówce, a potem w Zatorze[4]. Po jej ukończeniu w okresie (1896–1903) był uczniem gimnazjum w Wadowicach[4]. W tej miejscowości zetknął się z karmelitami bosymi oraz o. Rafałem Kalinowskim OCD, późniejszym świętym, który był jego spowiednikiem[4]. W 1903 otrzymał świadectwo dojrzałości, zdając egzamin maturalny[4].

    Powołanie kapłańskie[edytuj | edytuj kod]

    Religijne środowisko domu rodzinnego, kontakt z karmelitami oraz zachęta starszego brata Juliusza były powodem w 1903 skierowania kroków do seminarium duchownego na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie[4]. Po jego ukończeniu, 1907-07-07 7 lipca 1907(dts) w katedrze św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie otrzymał z rąk bp. Anatola Nowaka święcenia kapłańskie[4]. Mszę prymicyjną odprawił w kościele Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gdowie, gdzie jego brat Juliusz był wówczas wikariuszem[4].

    Jako prezbiter został skierowany do parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Myślenicach (1907–1908), gdzie został wikariuszem[4]. Po roku został jako wikariusz przeniesiony do parafii Przenajświętszej Trójcy w Jordanowie (1908–1917)[4][5]. Po dwóch latach pobytu w tej parafii został prefektem szkół powszechnych[4]. Ponadto w tej parafii prowadził m.in. działalność społeczną, gdzie był inicjatorem założenia koła abstynenckiego[4].

    W zakonie salwatorianów[edytuj | edytuj kod]

    W latach (1917–1918) był katechetą w parafii świętych Apostołów Piotra i Pawła w Trzebini[6]. Tutaj zetknął się z pracującymi salwatorianami[7], gdzie poznał wybitnego salwatorianina ks. Benignego Dziadka SDS, który zachęcił go do poszukiwania drogi zakonnej, bazując na ideach ich założyciela ks. Franciszka Marii od Krzyża Jordana SDS, późniejszego błogosławionego[8][3]. Pod ich wpływem, za zgodą biskupa Adama Stefana Sapiehy, późniejszego kardynała, 1918-08-06 6 sierpnia 1918(dts) wstąpił do ich zgromadzenia, przyjmując imię zakonne Czesław[7]. Nowicjat odbył w Hambergu (Górna Austria), po czym 1919-10-11 11 października 1919(dts) złożył pierwsze śluby zakonne, a 1922-10-11 11 października 1922(dts) w Krakowie śluby wieczyste[7]. Po ukończeniu nowicjatu przebywał w Trzebini, skąd wyjeżdżał głosić rekolekcje w innych zakonach oraz rekolekcje i misje ludowe w parafiach praktycznie w całej Polsce[7]. W okresie (1923–1934) będąc dyrektorem do spraw misji i rekolekcji parafialnych[7] wykazał się zdolnościami organizacyjnymi. Wprowadzana przez niego podczas misji i rekolekcji parafialnych tzw. metoda salwatoriańska, której był głównym twórcą, wpływała znacząco na ich rangę i skuteczność[7]. W latach (1924–1927) pełnił funkcję magistra nowicjatu i rektora kleryków w Krakowie na Zakrzówku[7]. W listopadzie 1927 powrócił do Trzebini, gdzie objął urząd superiora i w 1928 założył pierwszy w Polsce dom rekolekcji zamkniętych dla 50 osób, za duchowego opiekuna domu obierając św. Józefa[9]. Do szerzenia idei rekolekcji zamkniętych wykorzystywał ambonę, radio, prasę oraz spotkania i zjazdy[10]. Propagowanie rekolekcji rozpoczął od stworzenia czasopisma rekolekcyjnego „Dzwonek Rekolekcyjny”, który od 1933 zmienił nazwę na „Drogowskaz”. O tej metodzie pasterzowania pisał wówczas w czasopiśmie „Dzwonek Rekolekcyjny” m.in.:

    Rekolekcje zamknięte to wyższa szkoła wiary i cnoty, wyższa szkoła sprawiedliwości i świętości, forteca wiary, twierdza katolicyzmu, wyższa szkoła życia wewnętrznego, odnowienie świata w Chrystusie oraz przesłodkie ćwiczenia duchowne.

    W 1930 nakład „Dzwonka Rekolekcyjnego” wynosił 7000 egzemplarzy. Ponadto zainicjował ogólnopolskie tzw. „Dni Rekolekcyjne”, organizowane z udziałem biskupów, kapłanów i osób świeckich (1929, 1931 i 1932)[11]. Postanowił powołać różne stowarzyszenia, których zadaniem byłoby propagowanie idei rekolekcji zamkniętych. W 1931 powstał Komitet Rekolekcyjny, w 1932 Związek Rekolekcyjny, a następnie Związek Rekolekcjonistów oraz tzw. Wieniec Rekolekcyjny[12].

    Wcześniej, 1930-04-17 17 kwietnia 1930(dts) w Puszczykowie k. Poznania, wraz z katechetką z Zakopanego Ireną Parasiewicz założył Towarzystwo Pracy Betańskiej (obecna nazwa: Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej, popularnie zwane betankami), którego celem było wsparcie księży w pracy w parafiach, kościołach i na plebaniach[13][14]. Za radą przełożonych w 1934 wystąpił ze zgromadzenia salwatorianów i przeniósł się do diecezji kieleckiej[13]. W tym samym roku w Kielcach założył Zgromadzenie Zakonne Księży Przemienienia Pańskiego, ale po roku (1935-08-17 17 sierpnia 1935(dts)) zostało ono rozwiązane wskutek trudności organizacyjnych i braków kadrowych[13]. W latach (1931–1934) był komisarzem Zgromadzenia Braci Serca Jezusowego, pisząc dla nich konstytucje zakonne (zatwierdzone w 1937)[13]. W 1935 zaczął wydawać, nakładem Zgromadzenia Zakonnego Księży Przemienienia Pańskiego, dwumiesięcznik „Pismo Rekolekcyjne”[15]. Następnie, w 1936 przeniósł się do archidiecezji lubelskiej, zostając misjonarzem diecezjalnym[13]. Na początku II wojny światowej mieszkał w Nałęczowie, w 1940 przeniósł się do Łukowa, a w 1942 przeprowadził się do Kazimierza Dolnego, zostając rektorem kościoła św. Anny i św. Ducha[16].

    Powrót do zakonu salwatorianów[edytuj | edytuj kod]

    Po II wojnie światowej starał się o powrót do zgromadzenia salwatorianów[10]. W 1948 odbył powtórnie nowicjat, przyjmując kolejne imię zakonne Chryzostom[10]. 1950-03-11 11 marca 1950(dts) złożył po raz drugi profesję zakonną[10]. Będąc ponownie salwatorianinem w latach (1951–1960) był dyrektorem rekolekcji i misji parafialnych, po czym 1960-07-01T00:00:00.001 1 lipca 1960(dts) został superiorem domu zakonnego w Trzebnicy[10]. Będąc już w podeszłym wieku nadal udzielał rekolekcji dla księży, zakonników i zakonnic[10]. Jak obliczono przeprowadził w swoim życiu w ponad 1300 serii misji i rekolekcji[7]. Zmarł nagle 1966-11-10 10 listopada 1966(dts) w Trzebnicy[10]. Po uroczystościach pogrzebowych został pochowany w grobowcu salwatorianów w Bagnie k. Obornik Śląskich[10].

    Publikacje[edytuj | edytuj kod]

    • Józef Małysiak, Droga Krzyżowa. (dla Misyj i Rekolekcyj), Kraków: Nakładem XX. Salwatorjanów, 1929, OCLC 749549063.
    • Czesław Małysiak, Ruch rekolekcyj zamkniętych zagranicą oraz w Polsce, Trzebinia: Dom Rekolekcyjny OO. Salwatorjanów, 1930, OCLC 903333131.
    • Czesław Małysiak, Djalogi rekolekcyjne, Trzebinia: Nakładem Domu Rekolekcyjnego OO. Salwatorjanów, 1930, OCLC 1088973679.
    • Czesław Małysiak, W domu bezbożnika. Obrazek sceniczny, Trzebinia: Dom Rekolekcyjny OO. Salwatorjanów, 1930, OCLC 899802628.
    • Czesław M. Małysiak, Czy słyszałeś co o rekolekcjach zamkniętych?, wyd. 2, Trzebinia: „Dzwonek Rekolekcyjny”, 1930, OCLC 830139675.
    • Czesław Małysiak, W sprawie małżeńskiej, Trzebinia: Wydawnictwo OO. Salwatorjanów, 1931, OCLC 749965407.
    • Czesław Małysiak, Jak organizować kursy rekolekcyjne?, Trzebinia: Dom Rekolekcyjny OO. Salwatorjanów, 1932, OCLC 903333129.
    • Czesław Małysiak, Rekolekcje zamknięte szkołą apostolstwa. Referat, który wygłosił Czesław Małysiak T. B. Z. na 3-cim „Dniu Rekolekcyjnym” w Katowicach dn. 4 września 1932 r, Trzebinia: Księża Salwatorjanie, 1932, OCLC 903333130.
    • Czesław Małysiak, Skąd przyjdzie ratunek dla świata? Kazanie, które wygłosił przez radio w katedrze poznańskiej Czesław Małysiak 15.I.1933 r, wyd. 3, Trzebinia: Księża Salwatorjanie, 1934, OCLC 903333148.
    • Czesław Małysiak, Triumf Kościoła. Kazanie, które wygłosił ks. Czesław Małysiak T.B.Z. przez radjo w katedrze poznańskiej dnia 27 sierpnia 1933 r, Trzebinia: Nakładem Księży Salwatorjanów, 1934, OCLC 979149247.
    • Józef Małysiak, Kazania radjowe, Kielce: Nakł. Księży Przemienienia Pańskiego, 1935, OCLC 750019027.

    Proces beatyfikacyjny[edytuj | edytuj kod]

    Z inicjatywy Zgromadzenia Sióstr Rodziny Betańskiej podjęto starania celem wyniesienia go na ołtarze[17]. Stolica Apostolska 1995-05-11 11 maja 1995(dts) wydała zgodę tzw. nihil obstat na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego[17], który na szczeblu diecezjalnym rozpoczął się w archidiecezji lubelskiej 1995-10-06 6 października 1995(dts) w Lublinie[18]. Odtąd przysługuje mu tytuł Sługi Bożego.

    Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

    Przypisy[edytuj | edytuj kod]

    1. ↑ Betanki. Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej (CSFB) [online], zakony-na-swiecie.blogspot.com [zarchiwizowane z adresu 2019-03-08].
    2. ↑ a b c d Wawrzyniak 2013 ↓, s. 210.
    3. ↑ a b Ojciec Założyciel ks. Józef Małysiak SDS, [w:] Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej [online], betanki.pl [zarchiwizowane 2021-05-14].
    4. ↑ a b c d e f g h i j k Wawrzyniak 2013 ↓, s. 211.
    5. ↑ Słudzy Boży. Sługa Boży ks. Józef Małysiak, [w:] Parafia Przenajświętszej Trójcy w Jordanowie [online], jordanowskiesanktuarium.diecezja.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2020-02-20].
    6. ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 211–212.
    7. ↑ a b c d e f g h Wawrzyniak 2013 ↓, s. 212.
    8. ↑ Założyciel, [w:] Parafia pw. św. Brata Alberta w Gdańsku [online], bratalbert.com.pl [zarchiwizowane z adresu 2021-11-18].
    9. ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 212, 214.
    10. ↑ a b c d e f g h Wawrzyniak 2013 ↓, s. 214.
    11. ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 221.
    12. ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 222–223.
    13. ↑ a b c d e Wawrzyniak 2013 ↓, s. 213.
    14. ↑ Betanki w służbie kapłanom, [w:] Przewodnik Katolicki [online], przewodnik-katolicki.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-11-26].
    15. ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 220.
    16. ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 213–214.
    17. ↑ a b ~1966~ JÓZEF MAŁYSIAK (CZESŁAW CHRYZOSTOM) [online], newsaints.faithweb.com [dostęp 2020-05-29] (ang.).
    18. ↑ Sługa Boży. Ks. Józef Czesław Chryzostom Małysiak [online], mtrojnar.rzeszow.opoka.org.pl [zarchiwizowane z adresu 2023-02-27].

    Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

    Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

    Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Małysiak&oldid=72427910”