Leon Rutkowski-Koczur

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Rutkowski-Koczur
Ilustracja
Zdjęcie Leona Rutkowskiego-Koczura z wniosku odznaczeniowego Virtuti Militari
major saperów major saperów
Data i miejsce urodzenia

28 czerwca 1893
Kraków

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Kijów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 Pułk Saperów
Batalion Zapasowy Saperów Nr II
4 Pułk Saperów
XXVI Batalion Saperów
2 Batalion Saperów Kaniowskich
XIII Batalion Saperów

Stanowiska

dowódca batalionu saperów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

urzędnik

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Leon Rutkowski-Koczur, także jako Leon Koczur bądź Leon Koczur-Rutkowski (ur. 28 czerwca 1893 w Krakowie, zm. 1940 w Kijowie) – major saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, urzędnik samorządowy II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 28 czerwca 1893 roku w Krakowie, w rodzinie Wojciecha i Katarzyny z Witosów[1]. Do roku 1911 uczęszczał do gimnazjum w Krakowie, następnie do wyższej szkoły sztygarów w Reichenhall[2]. Edukację ukończył z tytułem technika[3].

Od 1913 roku należał do Polskich Drużyn Strzeleckich, organizator 54 drużyny w Prądniku Czerwonym. W czasie I wojny światowej służył w 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich, następnie w Korpusie Wschodnim. Był 3-krotnie ranny. Uczestniczył w bitwie pod Kaniowem, w której został wzięty do niemieckiej niewoli[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, od grudnia 1918 do 1932 służył w Wojsku Polskim. W 1921 ożenił się z Marią z Żebrowskich. Od marca do czerwca 1921 roku był dowódcą batalionu zapasowego saperów Nr II w Puławach. W 1922 był przydzielony do 2 pułku saperów także w Puławach. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 43. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[4]. Od 1922 roku pełnił obowiązki dowódcy XXVI batalionu saperów w Sandomierzu[5][6]. 17 czerwca 1925 roku został przeniesiony do 2 pułku Saperów Kaniowskich w Puławach[7]. 25 października 1926 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy XIII batalionu saperów w Równem[8][9]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[10]. Od 1 marca do 1 września 1928 roku był słuchaczem I pięciomiesięcznego kursu doskonalenia oficerów sztabowych saperów przy Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie[11]. 6 lipca 1929 roku otrzymał przeniesienie do dowództwa 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa saperów[12]. 18 czerwca 1930 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[13]. Od 3 listopada do 31 grudnia 1930 roku był przydzielony do Komendy Garnizonu i Placu miasta stołecznego Warszawy[14]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15].

Jako major przeniesiony w stan spoczynku rozpoczął służbę w administracji państwowej. W latach 1932–1935 był radcą ministerialnym w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych[2]. Od 3 sierpnia 1935 pełnił funkcję wicestarosty powiatu wołkowyskiego[16] i z tego stanowiska na początku listopada 1936 został mianowany na urząd starosty powiatu horodeńskiego[17][18]. Do 1939 zamieszkiwał w Horodence.

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej 1939 i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 42/333 oznaczony numerem 2554; dosłownie określony jako Leon Rutkowski)[19]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 roku Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

W 1947 roku w Sądzie Grodzkim w Bystrzycy Kłodzkiej, na wniosek Marii Rutkowskiej, zostało wszczęte postępowanie o uznanie za zmarłego Leona Koczur-Rutkowskiego, urodzonego 27 czerwca 1893 roku w Krakowie, zaginionego od roku 1939, sygn. akt Zg 37/47. W 1953 roku Sąd Powiatowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie wszczął, na wniosek Marii Rutkowskiej, postępowanie o uznanie za zmarłego Leona Koczur-Rutkowskiego[20].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Datę urodzenia 28 czerwca 1893 podały publikacje wojskowe. Dzień 27 czerwca 1893 podano w Monitorze Polskim z 1948, natomiast w Monitorze Polskim z 1953 roku podano datę 29 czerwca 1893 roku oraz imię matki Leona Rutkowskiego-Koczura - Michalina.
  2. ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 145. [dostęp 2021-08-02].
  3. ↑ Wykaz Legionistów ↓.
  4. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 231.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 880, 907.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 804, 830.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 323.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 379.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 570, 594.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 185. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 391.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 195.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 201.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 26.
  15. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 350, 852.
  16. ↑ Janusz Mierzwa Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 2, wyd. LTW, Łomianki 2022, s. 138.
  17. ↑ Mianowanie starosty horodeńskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 256 z 6 listopada 1936. 
  18. ↑ Z ostatnich dni. Nowy starosta powiatowy w Horodence. „Wschód”, s. 6, Nr 29 z 10 listopada 1936. 
  19. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 81. [dostęp 2015-06-17].
  20. ↑ Monitor Polski Nr B-53 z 8 czerwca 1953 roku, s. 318 [1].
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Rutkowski-Koczur&oldid=71946998”