MGR-1 Honest John

MGR-1 Honest John
Państwo	Stany Zjednoczone
Rodzaj	ziemia-ziemia
	Użytkownicy
	Stany Zjednoczone

MGR-1 Honest John (M31) – amerykańska rakieta taktyczna.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec roku 1950 firma Douglas Aircraft Company rozpoczęła projektowanie taktycznej rakiety bojowej przenoszącej ładunek nuklearny. 2 sierpnia 1951 roku US Army zatwierdziła projekt rakiety nazwanej oficjalnie M31 Honest John. Była to prosta rakieta z silnikiem na stały materiał pędny z nadkalibrową głowicą bojową. Z tyłu kadłuba umieszczono stateczniki mające charakter stabilizatorów. W magazynach pocisk przechowywano w trzech oddzielnych częściach: głowica, kadłub z silnikiem i stabilizatory. Montaż całości w warunkach polowych trwał około 5 minut. Start rakiety odbywał się z wyrzutni szynowej umieszczonej na samochodzie ciężarowym. Do startu ciężarówka stawała w miarę dokładnie w kierunku celu. Następnie pocisk podnoszono na odpowiedni kąt. Od precyzyjnego ustawienia wyrzutni na właściwy kierunek i kąta podniesienia wyrzutni zależała dokładność trafienia pociskiem. Tuż przed odpaleniem rakiety zwalniano blokadę na szynie wyrzutni i odpalano pocisk. Próby MGR-1 Honest John przeprowadzono w 1952 roku, w styczniu 1953 uruchomiono produkcję seryjną, a pod koniec tego samego roku rakieta trafiła do uzbrojenia wojska. Rakieta mogła być uzbrojona w konwencjonalną głowicę bojową lub głowicę z ładunkiem atomowym W-7 o mocy 20 kT. Wiosną 1954 roku do Europy przerzucono pierwszy dywizjon tych rakiet. Planowano, aby w drugiej połowie lat 50. każda amerykańska dywizja stacjonująca w Europie posiadała własny dywizjon rakiet Honest John. Po wyposażeniu US Army rakiety MGR-1 zaczęły być dostarczane do większości państw NATO. Największą wadą rakiety był jej mały zasięg – 25 km, dlatego w 1954 roku opracowano nową jej wersję. Wymieniono silnik na lżejszy i dysponujący większym ciągiem. Nowa jednostka napędowa, tak samo jak poprzednia wyprodukowana przez Hercules Powder Company, miała ciąg ok. 685 kN wobec 410 kN poprzedniego typu. Wprowadzone zmiany umożliwiły uzyskanie maksymalnego zasięgu 45 km. Dzięki zastosowaniu nowego silnika zmniejszyły się gabaryty pocisku (długość mniejsza o 38,10 cm). Nowy pocisk oznaczony jako M50 wszedł na uzbrojenie US Army w 1959 roku, a później został dostarczony NATO-wskim sojusznikom. W 1962 roku oba typy M31 i M50 otrzymały nowe oznaczenie – odpowiednio MGR-1A i MGR-1B. Równolegle z nowym typem rakiety na uzbrojenie weszła nowa głowica atomowa W-31 o mocy 20 kT. W 1972 roku rakiety Honest John zostały wycofane z uzbrojenia US Army. Pod koniec lat 70. wycofały je Niemcy, a na początku lat 80. pozostałe państwa NATO^[1].

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

Dane techniczne	MGR-1A	MGR-1B
Zasięg maksymalny	25 km	45 km
Zasięg minimalny	6 km	6 km
Prędkość lotu	2,3 Ma	2,3 Ma
Sposób kierowania	niekierowany	niekierowany
Długość całkowita	8,31 m	7,93 m
Średnica kadłuba	0,76 m	0,76 m
Rozpiętość usterzenia	0,97 m	0,97 m
Masa całkowita pocisku	2640 kg	1965 kg
Napęd	Herkules M6 na stały materiał pędny 410 kN	Silnik rakietowy na stały materiał pędny 685 kN

Użytkownicy^[1][edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Jerzy Gruszczyński, Amerykańskie rakiety operacyjno-taktyczne i taktyczne Cz. II Druga generacja, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 3 (1998), s. 20–27, ISSN 1230-1655

[Jerzy_Gruszczyński-1] Jerzy Gruszczyński, Amerykańskie rakiety operacyjno-taktyczne i taktyczne Cz. II Druga generacja, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 3 (1998), s. 20–27, ISSN 1230-1655

[1]

Międzykontynentalne rakiety balistyczne	Atlas Titan I Titan II Minuteman I Minuteman II Minuteman III Peacekeeper Midgetman Minuteman IV
Rakiety balistyczne odpalane z okrętów podwodnych	Polaris A-1 Polaris A-2 Polaris A-3 Poseidon C-3 Trident I C-4 Trident II D-5
Rakiety balistyczne średniego zasięgu	Thor Jupiter Pershing II
Rakiety balistyczne krótkiego zasięgu	Redstone Lance Pershing I ATACMS GMLRS

SRBM	Chiny CSS-8 CSS-X-7 CSS-6 Francja Pluton(inne języki) Hadès(inne języki) Indie Prithivi-I Prithivi-II Dhanush Prithivi-III Agni-I Iran Mushak-120 Mushak-160 Fateh-110 M-7 Scud-B Scud-C Izrael Lance Jerycho-1 LORA Korea Płd. Hyunmoo Korea Płn. Scud-B Scud-C Huasong-5 Huasong-6 Niemcy V-2 Pakistan Hatf-I Hatf-II/IIA Hatf-III Shaheen-I Związek Radziecki R-1 R-5M R-11 R-12 R-17 Elbrus 9K79 Toczka 3R9 3R10 Rosja 9K79 Toczka Iskander Stany Zjednoczone Redstone Lance Pershing I GMLRS ATACMS
MRBM	Arabia Saudyjska Dong Feng-3 (również CSS-5 ?) Chiny CSS-2 CSS-5 DF-25 Francja S1(inne języki) Iran Shahab 3 Shahab IV Sedżil-2 Izrael Jerycho-2 Korea Płn. Rodong-1 Rodong-2 Pakistan Gauri-I Gauri-II Shaheen-II Gauri-III Związek Radziecki R-14 Stany Zjednoczone Jupiter Pershing II Wielka Brytania Blue Streak
IRBM	Chiny CSS-3 Francja S2(inne języki) S3(inne języki) Indie Agni II Agni II AT Agni 3 TD Iran Shahab 5 Izrael Jerycho-3 Korea Płn. Taep’o-dong 1 Hwasong-12 Hwasong-16B Związek Radziecki Pionier Stany Zjednoczone Thor
ICBM	Chiny CSS-4 CSS-X-10 DF-31A Indie Agni 3 A Agni 3 B Agni 3 C Agni V Iran Shahab 6 Izrael Jerycho-3 Korea Płn. Taep’o-dong 2 Hwasong-14 Hwasong-15 Hwasong-17 Hwasong-18 Związek Radziecki R-7 R-9A R-16 RT-2 UR-200 R-36 R-36M Satan RS-18A RS-18B RT-23 Topol Rosja RS-18B RS-12M1 Topol-M RS-12M2 Topol-M RS-24 Jars Stany Zjednoczone Atlas Titan I Titan II Minuteman I Minuteman II Minuteman III Peacekeeper Midgetman Minuteman IV
SLBM	Chiny Julang 1 (CSS-NX-3) Julang 2 (CSS-NX-4) Francja M1(inne języki) M2(inne języki) M20(inne języki) M4(inne języki) M45(inne języki) M51 Indie Agni 3 SL Sagarika Związek Radziecki R-11FM R-13 R-15M R-21 R-21A R-27 R-27U R-27K R-15M R-29 R-29D R-29R R-29RM R-31 R-39 Rosja R-29RM R-29RMU Siniewa R-30 Buława Stany Zjednoczone Polaris A1 Polaris A2 Polaris A3 Polaris B3 Poseidon C-3 Trident I C-4 Trident II D-5 Trident E-6 Wielka Brytania Trident II D-5 Republika Korei Hyunmoo 4-4

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

Użytkownicy[1][edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Użytkownicy^[1][edytuj | edytuj kod]