Oddział Rozpoznawczy Okręgu Wilno Armii Krajowej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Oddział Rozpoznawczy Okręgu Wilno AK (ORKO) – polski oddział partyzancki Wileńskiego Okręgu Armii Krajowej.

Formowanie i walki[edytuj | edytuj kod]

Sformowany rozkazem komendanta Wileńskiego Okręgu AK 15 maja 1944. Jako zalążek posłużył szwadron zwiadu konnego 3 Brygady AK. Spełniał funkcję oddziału dyspozycyjnego i bezpośredniej osłony Komendanta Okręgu w polu. Oddział składał się już z dwóch plutonów po 4 sekcje, po 6 ułanów w każdej. Od 27 maja stałym miejscem postoju ORKO były Dziewieniszki.18 czerwca oddział przeprowadził pierwszą akcję bojową. Rozbrojona została wojskowa osłona majątku Zamkówka. Zdobyto około 20 kb, broń krótką, granaty i wozy taborowe. Na początku lipca ORKO liczył 80-100 żołnierzy[1].

W końcu czerwca wszedł w skład Zgrupowania nr 1 Okręgu Wilno Armii Krajowej. Pierwszy pluton tego oddziału pod dowództwem ppor. „Jura” towarzyszył Komendantowi Okręgu „Wilkowi” i stacjonował w Dziewieniszkach. Na początku lipca 1944 roku oddział ORKO zniszczył na szosie lidzkiej pod Trokielami samochód osobowy, w którym polegli trzej oficerowie i jeden podoficer Wehrmachtu. W akcji zdobyto 3 pistolety maszynowe oraz inną broń. 3 lipca ORKO dokonał akcji zniszczenia samochodu ciężarowego na szosie lidzkiej pod Bieniakoniami. W akcji tej zdobyto działko ppanc z amunicją, 15 kb, pistolety maszynowe i zwykłe, 2 rkm. Zniszczono samochód osobowy[2].

Organizacja i obsada etatowa oddziału[edytuj | edytuj kod]

Dowództwo

  • Dowódca ORKO - por. Władysław Kitowski "Grom"[a]
  • szef ORKO - wachm. Józef Baran "Karbid"
  • Adiutant - Gruby
  • Łączniczki - Maria Kitowska "Margerita"
  • "Syn pułku" - Waligura
  • Służba sanitarna - wachm. Czypczyk
  • Kwatermistrzostwo
wachm. Olcha
wachm. Wrona
  • Rusznikarz - N.N.
  • Podkuwacz koni - N.N.

1 pluton kawalerii

  • dowódca ppor. Hieronim Piotrkowski "Jur"
  • zastępca plut. Kmieć
    • dowódcy sekcji:
kpr. Zygmunt Kłosiński "Huzar"
kpr. Kazimierz Buncler „Mik” (syn majora Kazimierza Bunclera)
kpr. Bronisz
kpr. Jan Protasewicz "Drucik"

2 pluton kawalerii

  • dowódca - ppor. Jerzy Urbankiewicz "Zawada"
  • zastępca - plut. Bajka
    • dowódcy sekcji:
kpr. Romuald Frąckiewicz "Łoś"
N.N.
N.N.
kpr. Wamp

pluton kolarzy

  • dowódca - Popiel
    • dowódcy sekcji:
kpr. Cichy
kpr. Murzyn
N.N.
N.N.

sekcja motorowa

  • dowódca - plut. Zmora

1 samochód ciężarowy, 3 motocykle, pięciu żołnierzy działon przeciwpancerny

  • dowódca - Johan

1 działko ppanc.; pięciu żołnierzy

Razem: ok. 60 koni i 20 rowerów.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Urodzony 25.10.12 w Zubcowie (Rosja). Ukończył Korpus Kadetów w Chełmie, wstąpił do Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. W 1934 promocja na podporucznika i przydział do 13 pułku ułanów w Nowej Wilejce. Za zezwoleniem d cy pułku studiował dyplomację w Szkole Nauk Politycznych w Wilnie. W 1939 ukończył kurs broni pancernej w Modlinie i uzyskuje przydział do 7 Batalionu pancernego w Grodnie. Tam zawarł małżeństwo z ziemianką Hakiną Rotkiewiczówną. Kampanię wrześniową odbył w 31 dywizjonie pancernym. 17.09.39 przekroczył granicę pol.-litw. i został internowany w Kuratowie. Uciekł z obozu i do wiosny 1940 ukrywał się we własnym majątku Songajłówki. Od lutego 1944 rozpoczął działalność partyzancką w oddziale Górala (Gracjan Fróg - późniejszy Szczerbiec). 15.05.44 został d cą Oddziału Dyspozycyjnego Komendanta Okręgu Wileńskiego - gen. Wilka. Oddziałem tym dowodził do rozbrojenia (17.07.44). W tym dniu przebywał służbowo w Wilnie i uniknął rozbrojenia. Kontynuował dalszą działalność konspiracyjną jako Orlicz, w listopadzie 1944 dołączył do oddziału Samoobrony AK - dowodzonego przez ppor. Sędziego (Jur), od którego przejmuje dowództwo. 2.02.45 jego oddział zostaje rozbity w potyczce z NKWD pod Rowinami. Podczas walki Orlicz doznał pęknięcia przepony brzusznej. Po wyleczeniu wyjechał do Polski, zmienia często miejsca pobytu: Kołobrzeg, okolice Ojcowa, Gdynia, Gdańsk, jak i nazwiska: ostatnie Ryszard Gokołowski. W 1966 wyjechał za granicę, w Londynie zostaje odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Umiera 13 października 1981 w Szwecji.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jarosław Wołkonowski, Grzegorz Łukomski: Okręg Wileński Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej w latach 1939-1945. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 1996. ISBN 83-86100-18-4.
  • Janusz Hrybacz "Zawisza" - "Relacje o żołnierzach oddziału rozpoznawczego komendanta okręgu wileńsko-nowogródzkiego". Wileński Przekaz. 11/1996