Przemoc wobec mężczyzn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Przemoc wobec mężczyzn (ang. violence against men, VAM) – przemoc skierowana wobec mężczyzn polegająca na aktach agresji, które są popełniane nieproporcjonalnie lub wyłącznie wobec mężczyzn. Mężczyźni są nadreprezentowani zarówno jako ofiary[1][2], jak i sprawcy przemocy[3][4]. Przemoc seksualna wobec mężczyzn jest traktowana w każdym społeczeństwie inaczej niż przemoc wobec kobiet i może być nieuznawana przez prawo międzynarodowe[5][6][7][8].

Postrzeganie i aspekty[edytuj | edytuj kod]

Badania postaw społecznych pokazują, że przemoc jest postrzegana jako mniej lub bardziej poważna w zależności od płci ofiary i sprawcy[9][10]. Według badań zawartych w publikacji Aggressive Behavior, przemoc wobec kobiet była z o około jedną trzecią wyższym prawdopodobieństwem zgłaszana na policję przez osoby trzecie bez względu na płeć napastnika[11], choć najbardziej prawdopodobna do zgłoszenia była kombinacja płci sprawcy i ofiary płci żeńskiej. Zgodne ze stereotypami postępowanie organów ścigania jest znanym problemem[12]; badaczka prawa międzynarodowego Solange Mouthaan stwierdziła, że w scenariuszach konfliktów przemoc seksualna wobec mężczyzn była ignorowana na rzecz skupienia się na przemocy seksualnej wobec kobiet i dzieci[13]. Jednym z wyjaśnień tej różnicy jest władza fizyczna, jaką mężczyźni sprawują nad kobietami, co zwiększa prawdopodobieństwo potępienia przemocy w takiej konfiguracji płci[14]. Koncepcja mężczyzny, który doświadczył przemocy, jest sprzeczna ze społecznym postrzeganiem męskiej roli płciowej, co prowadzi do niskiego uznania i niewielu przepisów prawnych[15]. Często nie ma ram prawnych, które pozwalałyby na ściganie kobiet popełniających przemoc wobec mężczyzn[16].

Richard Felson podważył założenie, że przemoc wobec kobiet jest inna niż przemoc wobec mężczyzn. Te same motywy odgrywają rolę w prawie każdej przemocy, niezależnie od płci: zdobycie kontroli lub zemsta oraz promowanie lub obrona własnego wizerunku[17].

Pisząc dla tygodnika Time, dziennikarka Cathy Young skrytykowała ruch feministyczny za to, że nie zrobił wystarczająco dużo, by zakwestionować podwójne standardy w traktowaniu mężczyzn będących ofiarami przemocy fizycznej i napaści seksualnych (ang. sexual assault)[18].

Przemoc domowa wobec mężczyzn[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Przemoc domowa wobec mężczyzn.

W 2013 roku redaktor naczelny czasopisma Partner Abuse, John Hamel, powołał do życia Domestic Violence Research Group, aby stworzyć Partner Abuse State of Knowledge Project (PASK)[19]. PASK stwierdziła, że zarówno wskaźniki popełniania przestępstw, jak i wiktymizacji mężczyzn i kobiet są równe[20][21].

Mężczyźni, którzy są ofiarami przemocy domowej, niechętnie to zgłaszają lub zwracają się o pomoc. Według niektórych komentatorów, istnieje również paradygmat, że tylko mężczyźni dopuszczają się przemocy domowej i nigdy nie są jej ofiarami[22]. Shamita Dasgupta i Erin Pizzey należą do tych, którzy stwierdzili, że podobnie jak w przypadku innych form przemocy wobec mężczyzn, przemoc wśród partnerów jest generalnie mniej rozpoznawalna w społeczeństwie, gdy jej ofiarami są mężczyźni[23][24]. Przemoc kobiet wobec mężczyzn w związkach jest często „trywializowana”[3][25][26] ze względu na rzekomo słabszą budowę ciała kobiet; w takich przypadkach pomija się użycie niebezpiecznych przedmiotów i broni[3]. Badania prowadzone od lat 90. XX wieku wskazują na problemy postrzeganej i faktycznej stronniczości policji, przy czym negowany bywa fakt użycia przemocy nawet wtedy, gdy ofiara płci męskiej jest ranna[27].

Przemoc kobiet wobec mężczyzn[edytuj | edytuj kod]

Według dziennikarza Martina Daubneya istnieje teoria, że mężczyźni zbyt rzadko zgłaszają swoje doświadczenia [przemocy kobiet wobec mężczyzn] ze względu na kulturę męskich oczekiwań”[28]. Oficjalna liczba np. w Wielkiej Brytanii wynosi około 50% ogólnej liczby aktów przemocy mężczyzn wobec kobiet, ale istnieją wskazania, że tylko około 10% mężczyzn będących ofiarami przemocy kobiet zgłasza władzom te incydenty, głównie ze względu na tabu i obawy przed niezrozumieniem wywołanym przez kulturę męskich oczekiwań[28]. Dla porównania 1,9 mln osób w wieku 16–59 lat poinformowało w trakcie badania przestępczości w Anglii i Walii (ang. Crime Survey for England and Wales) (w marcu 2017), że padło ofiarą przemocy domowej, a 79% - że nie zgłosiło poczynań swojego partnera lub byłego partnera. Z 1,9 mln około 1,2 mln to kobiety, a 713 000 to mężczyźni[29]. Kanadyjski raport wykazał, że mężczyźni są o 22% bardziej skłonni do zgłaszania faktu bycia ofiarami przemocy małżonków w ich obecnym związku niż kobiety[28][30]. Badacze Stemple i Meyer donoszą, że przemoc seksualna kobiet wobec mężczyzn jest często niedoceniana lub nierozpoznawana[31].

Przymusowe obrzezanie[edytuj | edytuj kod]

Porównanie penisa nieobrzezanego i obrzezanego. Obrzezanie powoduje utratę ok. 20 000 zakończeń nerwowych[32][33][34]

Nieterapeutyczne obrzezanie mężczyzn jest uznawane przez kilka międzynarodowych grup za formę przemocy wobec młodych mężczyzn i chłopców[35][36]. Międzynarodowy Trybunał Karny uznał przymusowe obrzezanie za „nieludzki czyn”[36]. Niektóre orzeczenia sądowe uznały je za naruszenie praw dziecka[37]. W niektórych krajach, takich jak Australia, Bangladesz, Kanada, Indonezja, Pakistan, Filipiny, Korea Południowa, Turcja i Stany Zjednoczone, noworodki płci męskiej są rutynowo obrzezane bez zgody dziecka[38]. Również religie żydowska i muzułmańska nakazują dokonanie obrzezania chłopców[39]. Jest to praktykowane również w chrześcijaństwie wśród Koptów, w Etiopskim Kościele Ortodoksyjnym[38][40].

Choć orzeczenie sądu z 2012 w Niemczech kwestionuje praktykę męskiego obrzezania, nazywając je ciężkim uszkodzeniem ciała, niemiecki parlament uchwalił ustawę o legalności obrzezania chłopców[41]. W 2016 obrzezanie chłopców było nadal legalne na całym świecie[42].

Przemoc seksualna wobec mężczyzn[edytuj | edytuj kod]

W konfliktach zbrojnych przemoc seksualna jest stosowana przez mężczyzn wobec mężczyzn jako wojna psychologiczna mająca na celu demoralizację wroga[43]. Praktyka ta ma charakter wielowiekowy i została odnotowana jako mająca miejsce m.in. podczas wypraw krzyżowych[44]. Kastracja jest stosowana jako środek tortur fizycznych o silnych efektach psychologicznych, a mianowicie utrata zdolności do rozmnażania się i utrata statusu pełnoprawnego mężczyzny. Międzynarodowe prawo karne nie uznaje przemocy seksualnej wobec mężczyzn ze względu na płeć za odrębny rodzaj przestępstwa i traktuje ją jako zbrodnie wojenne lub tortury[45]. Kultura milczenia wokół tej kwestii często pozostawia mężczyzn bez wsparcia[46].

W 2012 roku w raporcie UNHCR stwierdzono, że „SGBV” (sexual and gender based violence; przemoc ze względu na płeć) przeciwko mężczyznom i chłopcom jest generalnie opisywana w raportach jako notatki”[47]. W jednym z badań mniej niż 3% organizacji, które zajmują się kwestią gwałtu jako broni wojennej, wymienia mężczyzn oraz świadczy usługi na rzecz męskich ofiar[48]. W 1990 roku zauważono, że język angielski jest „pozbawiony terminów opisujących dokładnie gwałt na mężczyźnie”[49].

Masowe zabójstwa[edytuj | edytuj kod]

Serbskie ofiary wojny w Kosowie

W sytuacjach przemocy strukturalnej (przemocy instytucjonalnej), do której zalicza się wojnę i ludobójstwo, często naznacza się i zabija mężczyzn i chłopców. Morderstwa na tle płciowym w czasie wojny w Kosowie, szacunki dotyczące mężczyzn będących ofiarami masowych morderstw wskazują, że stanowili oni ponad 90% wszystkich ofiar cywilnych[50].

Mężczyźni oraz chłopcy byli i nadal są najczęstszym celem masowych zabójstw i ludobójczych rzezi, a także wielu mniejszych konfliktów i nadużyć[51]. Gendercide Watch, niezależna grupa działająca na rzecz praw człowieka, dokumentuje liczne przypadki dyskryminacji płciowej mężczyzn (dorosłych i dzieci): Operacja Al-Anfal w irackim Kurdystanie w 1988[52], ludobójstwo Ormian w latach 1915–1917[53], ludobójstwo w Rwandzie w 1994 roku[54]. Przymusowy pobór do wojska również można uznać za przemoc na tle płciowym stosowaną wobec mężczyzn[55].

Morderstwa[edytuj | edytuj kod]

Statystyki zabójstw USA[56]
Sprawca mężczyzna/ofiara mężczyzna 65.3%
Sprawca mężczyzna/ofiara kobieta 22.7%
Sprawca kobieta/ofiara mężczyzna 9.6%
Sprawcą kobieta/ofiara kobieta 2.4%

W Stanach Zjednoczonych statystyki przestępczości prowadzone począwszy od 1976 wskazują, że mężczyźni stanowią większość sprawców zabójstw, niezależnie od tego, czy ofiarą jest kobieta czy mężczyzna. Mężczyźni są również nadreprezentowani jako ofiary zabójstw, w których uczestniczą zarówno mężczyźni, jak i kobiety[57]. Według statystyk prowadzonych przez Bureau of Justice Statistics, w Stanach Zjednoczonych kobiety zabijające mężczyzn najczęściej zabijają znajomych, małżonków lub chłopaków, podczas gdy mężczyźni częściej zabijają nieznajomych[58]. W wielu przypadkach kobiety zabijają mężczyzn, ponieważ są ofiarami przemocy ze strony partnerów[59]; jednakże badanie to zostało przeprowadzone jedynie wśród kobiet przebywających w celi śmierci, na próbie około 97 osobników płci żeńskiej w ciągu ostatnich 100 lat[60].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ American Psychological Association., Violence & gender reexamined, First edition, Washington, DC, ISBN 1-55798-895-1, OCLC 48966633 [dostęp 2020-02-13].
  2. ↑ What is Gendercide? [online], gendercide.org [dostęp 2020-02-13].
  3. ↑ a b c Hope Solo and the Surprising Truth About Women and Violence [online], Time [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  4. ↑ N. Quentin Woolf, Our attitude to violence against men is out of date, 9 kwietnia 2014, ISSN 0307-1235 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  5. ↑ Dustin A. Lewis, Unrecognized Victims: Sexual Violence Against Men in Conflict Settings Under International Law, Rochester, NY, 23 lipca 2009 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  6. ↑ Augusta DelZotto, Male-on-Male Sexual Violence in Wartime: Human Rights' Last Taboo? [online], freeservers.com [dostęp 2020-02-13].
  7. ↑ Impact of Armed Conflict on Women and Girls [online], www.unfpa.org [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  8. ↑ Lara Stemple, Male rape and human rights, „Hastings Law Journal”, luty 2009, s. 605–647 [dostęp 2020-02-13].
  9. ↑ Male Bashing in Mental Health Research [online], www.menaregood.com [dostęp 2020-02-13].
  10. ↑ N.T. Feather, Domestic violence, gender, and perceptions of justice, „Sex Roles”, 35 (7–8), 1996, s. 507–519, DOI: 10.1007/BF01544134, ISSN 0360-0025 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  11. ↑ Richard B. Felson, Scott L. Feld, When a man hits a woman: moral evaluations and reporting violence to the police, „Aggressive Behavior”, 35 (6), 2009, s. 477–488, DOI: 10.1002/ab.20323 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  12. ↑ Grant A. Brown, Gender as a factor in the response of the law-enforcement system to violence against partners, „Sexuality and Culture”, 8 (3–4), 2004, s. 3–139, DOI: 10.1007/s12119-004-1000-7, ISSN 1095-5143 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  13. ↑ Solange Mouthaan, Sexual Violence against Men and International Law – Criminalising the Unmentionable, „International Criminal Law Review”, 13 (3), 2013, s. 665–695, DOI: 10.1163/15718123-01303004, ISSN 1567-536X [dostęp 2020-02-13].
  14. ↑ Sherry Hamby, Amy Jackson, Size Does Matter: The Effects of Gender on Perceptions of Dating Violence, „Sex Roles”, 63 (5–6), 2010, s. 324–331, DOI: 10.1007/s11199-010-9816-0, ISSN 0360-0025 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  15. ↑ Monica Adhiambo Onyango, Karen Hampanda, Social Constructions of Masculinity and Male Survivors of Wartime Sexual Violence: an Analytical Review, „International Journal of Sexual Health”, 23 (4), 2011, s. 237–247, DOI: 10.1080/19317611.2011.608415, ISSN 1931-7611 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  16. ↑ Sexual assault on men: Crime that is a reality [online], Hindustan Times, 21 lipca 2015 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  17. ↑ Gail Erlick Robinson, Violence and Gender Reexamined, „The American Journal of Psychiatry”, 160 (9), 2003, s. 1711–1712, DOI: 10.1176/appi.ajp.160.9.1711, ISSN 0002-953X [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  18. ↑ Sorry, Emma Watson, but HeForShe Is Rotten for Men [online], Time [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  19. ↑ Domestic Violence Research – PARTNER ABUSE STATE OF KNOWLEDGE PROJECT (PASK): The world’s largest domestic violence research data base, 2,657 pages, with summaries of 1700 peer-reviewed studies. [online] [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  20. ↑ Book Review, „Partner Abuse”, 5 (1), 2014, s. 113–116, DOI: 10.1891/1946-6560.5.1.113, ISSN 1946-6560 [dostęp 2020-02-13].
  21. ↑ Unprecedented Domestic Violence Study Affirms Need to Recognize Male Victims [online], PRWeb [dostęp 2020-02-13].
  22. ↑ Michael Woods, The Rhetoric And Reality Of Men And Violence [online], squarespace.com [dostęp 2020-02-13].
  23. ↑ Shamita Das Dasgupta, A Framework for Understanding Women’s Use of Nonlethal Violence in Intimate Heterosexual Relationships, „Violence Against Women”, 8 (11), 2002, s. 1364–1389, DOI: 10.1177/107780102237408, ISSN 1077-8012 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  24. ↑ Erin Pizzey, This Way to the Revolution. A Memoir., Chicago: Peter Owen Publishers, 2011, ISBN 978-0-7206-1521-0, OCLC 843202476 [dostęp 2020-02-13].
  25. ↑ Carl G. Buzawa, Domestic violence. The criminal justice response, wyd. 3rd ed, Thousand Oaks, Calif.: Sage Publications, 2003, ISBN 0-7619-2447-7, OCLC 50243358 [dostęp 2020-02-13].
  26. ↑ Donald G. Dutton, Rethinking Domestic Violence, UBC Press, 2011, ISBN 978-0-7748-5987-5 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  27. ↑ Eve S. Buzawa, Thomas Austin, Determining Police Response to Domestic Violence Victims: The Role of Victim Preference, „American Behavioral Scientist”, 36 (5), 1993, s. 610–623, DOI: 10.1177/0002764293036005006, ISSN 0002-7642 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  28. ↑ a b c Martin Daubney, Why female violence against men is society’s last great taboo, „The Telegraph”, 15 marca 2016, ISSN 0307-1235 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  29. ↑ Domestic abuse in England and Wales – Office for National Statistics [online], www.ons.gov.uk [dostęp 2020-02-13].
  30. ↑ Statistics Canada Government of Canada, Section 1: Trends in self-reported spousal violence in Canada, 2014. Table 1.2 Victims of self-reported spousal violence within the past 5 years, by sex, 2004, 2009 and 2014 [online], www150.statcan.gc.ca, 21 stycznia 2016 [dostęp 2020-02-13].
  31. ↑ Lara Stemple, Ilan H. Meyer, The Sexual Victimization of Men in America: New Data Challenge Old Assumptions, „American Journal of Public Health”, 104 (6), 2014, e19–e26, DOI: 10.2105/AJPH.2014.301946, ISSN 0090-0036, PMID: 24825225, PMCID: PMC4062022 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  32. ↑ Carmen Calvo, 15 Facts about the Foreskin and Circumcision [online], thenurturingroot.com [dostęp 2020-03-03] (ang.). [martwy link]
  33. ↑ Effects of circumcision [online], www.circinfo.org [dostęp 2020-03-03]. [martwy link]
  34. ↑ 20,000 Nerve Endings • The Circumcision Decision [online], thecircumcisiondecision.com [dostęp 2020-03-03]. [martwy link]<
  35. ↑ Beth Maina Ahlberg, Kezia Muthoni Njoroge, ‘Not men enough to rule!’: politicization of ethnicities and forcible circumcision of Luo men during the postelection violence in Kenya, „Ethnicity & Health”, 18 (5), 2013, s. 454–468, DOI: 10.1080/13557858.2013.772326, ISSN 1355-7858 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  36. ↑ a b Plea to ICC over forced male circumcision [online], The New Humanitarian, 25 kwietnia 2011 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  37. ↑ Cordelia Hebblethwaite, Is it fair to circumcise newborn boys?, „BBC News”, 21 sierpnia 2012 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  38. ↑ a b Helen. Weiss i inni, Male circumcision. Global trends and determinants of prevalence, safety, and acceptability., Geneva: World Health Organization, 2008, ISBN 978-92-4-159616-9, OCLC 425961131 [dostęp 2020-02-13].
  39. ↑ J.M. Glass, Religious circumcision: a Jewish view: JEWISH CIRCUMCISION, „BJU International”, 83 (S1), 2002, s. 17–21, DOI: 10.1046/j.1464-410x.1999.0830s1017.x [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  40. ↑ Paul Lagassé, The Columbia encyclopedia, wyd. 6th ed, New York: Columbia University Press, 2000, ISBN 0-7876-5015-3, OCLC 43599122 [dostęp 2020-02-13].
  41. ↑ Deutsche Welle, Circumcision remains legal in Germany [online], DW.COM [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  42. ↑ UNAIDS, Neonatal and child male circumcision: a global review, 2017, ISBN 978-92-9173-855-7 [dostęp 2020-02-13].
  43. ↑ Will Storr, The rape of men: the darkest secret of war, „The Observer”, 16 lipca 2011, ISSN 0029-7712 [dostęp 2020-02-17] (ang.).
  44. ↑ S. Sivakumaran, Sexual Violence Against Men in Armed Conflict, „European Journal of International Law”, 18 (2), 2007, s. 253–276, DOI: 10.1093/ejil/chm013, ISSN 0938-5428 [dostęp 2020-02-17] (ang.).
  45. ↑ TransConflict » The invisibility of gender violence in International Criminal Law – addressing sexual violence against men and women in conflict [online] [dostęp 2020-02-17] (ang.).
  46. ↑ Rape as a “weapon of war” against men [online], The New Humanitarian, 13 października 2011 [dostęp 2020-02-17] (ang.).
  47. ↑ UNHCR – UNHCR issues guidelines on protection of male rape victims [online], unhcr.org, 14 listopada 2012 [dostęp 2020-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-14].
  48. ↑ Emily Rauhala, Rape as a Weapon of War: Men Suffer, Too, „Time”, 3 sierpnia 2011, ISSN 0040-781X [dostęp 2020-02-17] (ang.).
  49. ↑ Richie McMullen, Male rape. Breaking the silence on the last taboo, London: GMP, 1990, ISBN 0-85449-126-0, OCLC 20691478 [dostęp 2020-02-17].
  50. ↑ Adam Jones, Gendercide and genocide, „Journal of Genocide Research”, 2 (2), 2000, s. 185–211, DOI: 10.1080/713677599, ISSN 1462-3528 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  51. ↑ New York Oxford: Published for the Human Security Center, University if British Columbia, Canada by Oxford University Press, Human Security Report 2005: War and Peace in the 21st Century, 2005, s. 111, ISBN 978-0-19-530739-9.
  52. ↑ Gendercide Watch: The Anfal Campaign (Iraqi Kurdistan), 1988 [online], gendercide.org, 4 marca 2015 [dostęp 2020-02-13] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-04].
  53. ↑ Gendercide Watch: The Armenian Genocide [online], gendercide.org, 15 marca 2015 [dostęp 2020-02-13] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-15].
  54. ↑ Gendercide Watch: Rwanda [online], gendercide.org, 7 marca 2015 [dostęp 2020-02-13] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-07].
  55. ↑ R. Charli Carpenter, Recognizing Gender-Based Violence Against Civilian Men and Boys in Conflict Situations, „Security Dialogue”, 37 (1), 2006, s. 83–103, DOI: 10.1177/0967010606064139, ISSN 0967-0106 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  56. ↑ Homicide trends in the United States [online], Bureau of Justice Statistics [dostęp 2020-04-24] (ang.).
  57. ↑ James Alan Fox, Marianne W. Zawitz, Homicide trends in the United States [dostęp 2020-02-13].
  58. ↑ Lawrence A. Greenfeld, Tracy L. Snell, Women Offenders, „U.S. Department of Justice”, 2000 (ang.).
  59. ↑ Kathryn Ann Farr, Aggravating and Differentiating Factors in the Cases of White and Minority Women on Death Row, „Crime & Delinquency”, 43 (3), 1997, s. 260–278, DOI: 10.1177/0011128797043003002, ISSN 0011-1287 [dostęp 2020-02-13] (ang.).
  60. ↑ Women [online], Death Penalty Information Center [dostęp 2020-02-13] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Przemoc_wobec_mężczyzn&oldid=72408201”