Prawa człowieka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oryginał Konwencji genewskiej

Prawa człowieka – to moralne zasady lub normy[1] dotyczące pewnych standardów ludzkiego zachowania, które są regularnie chronione w prawie lokalnym i międzynarodowym, powszechnie rozumiane jako niezbywalne, podstawowe prawa, „do których osoba jest z natury uprawniona tylko dlatego, że jest istotą ludzką”[2] i które są „nieodłączne dla wszystkich istot ludzkich"[3].

Prawa te mają charakter:

  • powszechny – obowiązują na całym świecie i przysługują każdemu człowiekowi
  • przyrodzony – przysługują każdemu z samego faktu bycia człowiekiem
  • niezbywalny – nie można się ich zrzec
  • nienaruszalny – istnieją niezależnie od władzy i nie mogą być przez nią dowolnie regulowane
  • naturalny – obowiązują niezależnie od ich potwierdzenia przez władzę państwową
  • niepodzielny – wszystkie stanowią integralną i współzależną całość.

Międzynarodowa encyklopedia prawa publicznego podaje[4], że prawami człowieka są te wolności, środki ochrony oraz świadczenia, których respektowania właśnie jako praw, zgodnie ze współcześnie akceptowanymi wolnościami, wszyscy ludzie mogą domagać się od społeczeństwa, w którym żyją. Prawo jednego człowieka kończy się tam, gdzie zaczyna się prawo innego człowieka.

Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem oraz powinni postępować w stosunku do siebie wzajemnie w duchu braterstwa.

Prawa człowieka a normy moralne[edytuj | edytuj kod]

Prawa człowieka uznawane są za prawa powszechnie obowiązujące (mające roszczenie do powszechnego obowiązywania), co sprawia, że wykazują podobieństwo do norm o charakterze wyłącznie moralnym. Jürgen Habermas zauważa, że prawa człowieka „można uzasadnić wyłącznie z moralnego punktu widzenia” – „regulują [one] materie o takiej ogólności, że argumenty moralne wystarczają do ich uzasadnienia”[5]. Zdaniem prof. Wiktora Osiatyńskiego[6] ich fundamentalny, przyrodzony i uprzywilejowany charakter polega na tym, że nie wymagają one uzasadnień: uzasadnień wymagają odstępstwa od tych praw.

Prawa człowieka a prawa kobiet[edytuj | edytuj kod]

Powszechna deklaracja praw człowieka uchwalona w 1948 roku gwarantuje „równe prawa mężczyzn i kobiet” i odnosi się do kwestii równości i sprawiedliwości. W 1979 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ uchwaliło Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW)[7]. Konwencja weszła w życie 3 września 1981 roku. Nie podpisały jej następujące państwa członkowskie ONZ: Iran, Nauru, Palau, Somalia, Sudan, Tonga. Konwencji nie ratyfikowały Niue, Stany Zjednoczone i Watykan[8].

Historia prawodawstwa[edytuj | edytuj kod]

Deklaracja praw człowieka i obywatela z 1789 roku

Rodzaje praw człowieka[edytuj | edytuj kod]

Rada Bezpieczeństwa ONZ

Prawa osobiste[edytuj | edytuj kod]

Prawa do:

  • dobrego życia,
  • rzetelnego sądu (patrz „gwarancje formalne” poniżej),
  • decydowania o swoim życiu,
  • szczęścia,
  • prawo do życia,
  • prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania,
  • prawo do głoszenia swoich poglądów i opinii bez względu na ich treść i formę,
  • prawo każdego człowieka do uznawania wszędzie jego podmiotowości prawnej,
  • zakaz stosowania tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub wymierzania kar cielesnych,
  • zakaz trzymania człowieka w niewolnictwie lub poddaństwie,
  • zakaz skazywania człowieka za czyn, który nie stanowił przestępstwa w chwili jego popełnienia,
  • zakaz pozbawiania wolności jedynie z powodu niemożności wywiązania się ze zobowiązań umownych.

Prawa i wolności polityczne[edytuj | edytuj kod]

Tzw. prawa negatywne – prawa służące ochronie wolności jednostki przed ingerencją ze strony państwa

  • prawo do obywatelstwa,
  • możliwość uczestniczenia w życiu publicznym,
  • czynne prawo wyborcze – możliwość uczestnictwa w wyborach,
  • bierne prawo wyborcze – możliwość kandydowania w wyborach,
  • wolność zrzeszania się,
  • prawo do uczestniczenia i organizowania pokojowych manifestacji,
  • prawo do składania wniosków, petycji, skarg,
  • dostęp do informacji o działaniach władz i osób publicznych,
  • równy dostęp do służby publicznej.

Wolności i prawa ekonomiczne, socjalne i kulturalne[edytuj | edytuj kod]

1. Tzw. prawa pozytywne – uprawnienia jednostki do świadczeń na jej rzecz – prawa socjalne

Prawo do:

  • ochrony zdrowia,
  • nauki,
  • odpowiedniego i zadowalającego wynagrodzenia, zapewniającego jednostce i jej rodzinie egzystencję odpowiadającą godności ludzkiej,
  • pomocy socjalnej (ogólnie),
  • rozrywki (np. granie w piłkę nożną, pływanie).

2. Prawa ekonomiczne: (zobacz też art. 64 Konstytucji RP)

  • prawo do pracy,
  • prawo do własności,
  • prawo dziedziczenia,
  • prawo do zakładania własnej działalności gospodarczej.

3. Prawa solidarnościowe (w większości nie posiadają sformalizowanego charakteru prawnego) – wszystkie prawa przysługujące grupom społecznym, np. prawo narodów do samostanowienia.

4. Prawa kulturalne:

  • prawo do wolności twórczości artystycznej,
  • prawo do badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników,
  • prawo do wolności korzystania z dóbr kultury i ich wytwarzania.

Gwarancje:

  1. materialne (dotyczą głównie praw socjalnych, ekonomicznych i kulturowych),
  2. formalne (prawo do ochrony prawnej jednostki).
  • prawo każdego człowieka do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez niezawisły sąd,
  • prawo do fachowej obrony w postępowaniu przed organami aparatu państwowego,
  • prawo do skargi konstytucyjnej.

Wśród kategorii osób w szczególny sposób zagrożonych naruszeniami praw człowieka wymienia się kobiety, dzieci, osoby starsze, niepełnosprawne, przedstawicieli mniejszości (etnicznych, narodowych, religijnych, rasowych, seksualnych), cudzoziemców (uchodźców i pracowników migrujących) oraz społeczności tubylcze[11].

Instytucje skargi[edytuj | edytuj kod]

Są to organy międzynarodowe, do których może zwrócić się obywatel każdego kraju ze skargą, gdy uzna, że odpowiednie urzędy w jego kraju wydały decyzje na jego niekorzyść i że te decyzje są według niego niezgodne z prawami człowieka.

Pozarządowe organizacje praw człowieka[edytuj | edytuj kod]

Są to międzynarodowe organizacje niezależne od rządów krajów. Ujawniają one oraz wskazują na działania rządów powodujące łamanie praw człowieka. Dokonują tego tylko metodami pokojowymi, między innymi prowadząc edukację, występując w szczególnych sprawach sądowych w obronie ludzi pokrzywdzonych, organizując akcje obywatelskie (np. pisanie listów do rządów) itp.

Krytyka praw człowieka[edytuj | edytuj kod]

Obecnie również obecne są głosy krytyczne wobec norm stanowionych przez prawa człowieka. Krytycy praw człowieka dzielą się na dwie kategorie[12]:

  • krytyka substancjalna – Do zwolenników tego rodzaju krytyki klasyfikuje się tych, którzy odrzucają samą ideę, że człowiek posiada z natury określone prawa z samej racji, że jest człowiekiem. Są to nie tyle krytycy, co przeciwnicy samej idei praw człowieka.
  • krytyka akcydentalna – Sympatycy tej strony krytyki uważają, że ludzie rodzą się z przyrodzonymi prawami, jednak krytykują pewien model (bądź modele) ideologii praw człowieka, uważając za naturalne inne uprawnienia, niż głosi to oficjalna doktryna. Nie są to zatem przeciwnicy samego pomysłu, ale krytycy konkretnej jego realizacji. Chodzi tu przede wszystkim o spory między zwolennikami poszczególnych generacji praw człowieka.

Działacze praw człowieka[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Działacze praw człowieka według narodowości.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. James Nickel i inni, Stanford Encyclopedia of Philosophy, Human Rights., 13 grudnia 2013.
  2. Magdalena Sepulveda i inni, Human Rights Reference Handbook., wyd. 3, University for Peace, 28 marca 2012, ISBN 9977-925-18-6.
  3. Organizacja Narodów Zjednoczonych, Biuro Rzecznika Praw Człowieka.
  4. Encyclopedia of Public International Law, vol 8, Human Rights and the Individual in International Law, International Economics Relations, Amsterdam, — New York — Oxford 1985, s. 268
  5. Habermas J.:Uwzględniając Innego. Studia do teorii politycznej., Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2009, s. 191-193
  6. Wiktor Osiatyński: Wprowadzenie do praw człowieka. [dostęp 2008-08-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-06)].
  7. Helsińska Fundacja Praw CzłowiekaKonwencja w Sprawie Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji Kobiet (pl.), www.hfhrpol.waw.pl [dostęp 18.03.2011]
  8. ONZ Wykaz podpisania, ratyfikowania i wdrożenia CEDAW przez państwa świata www.un.org [dostęp 18.03.2011]
  9. American Declaration of the Rights and Duties of Man; Basic Documents in the Inter-American System
  10. a b c American Convention on Human Rights, Amerykańska Konwencja Praw Człowieka
  11. Bogumił Termiński, Międzynarodowa ochrona pracowników migrujących. Geneza, instytucje, oddziaływanie, Warszawa, 2011.
  12. por. Paweł Bała i Adam Wielomski: Prawa człowieka i ich krytyka. Przyczynek do studiów o ideologii czasów ponowożytnych. Warszawa: Fijorr Publishing Company, 2008, s. 114. ISBN 978-83-89812-13-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]