Rekinek psi
| Scyliorhinus canicula[1] | |||
| (Linnaeus, 1758)[2] | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
rekinek psi | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[8] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Rekinek psi[9], rekinek[10] (Scyliorhinus canicula) – gatunek ryby chrzęstnoszkieletowej z rodziny rekinkowatych (Scyliorhinidae), spotykana również pod nazwą mały rekinek koci. Poławiany jako ryba konsumpcyjna. Wystawiany w akwariach publicznych. Nie stanowi zagrożenia dla człowieka.
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Północno-wschodni Atlantyk – od zachodniej Norwegii i Wysp Szetlandzkich po Senegal, kanał La Manche, Morze Północne, cieśniny Skagerrak, Kattegat, Wielki i Mały Bełt, również Morze Śródziemne.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Ciało wydłużone, bardzo smukłe, z krótkim, zaokrąglonym pyskiem; podłużno-owalne oczy z grubym fałdem skórnym na dolnym brzegu, bez przesłony migawkowej, otwory nosowe (na dolnej stronie głowy) łączą się rynienkami z krawędzią warg; zatyczki nosowe niemal stykają się wzdłuż linii środkowej głowy przed otworem gębowym; pięć małych szczelin skrzelowych, z których dwie ostatnie znajdują się nad płetwą piersiową; zęby bardzo liczne ale drobne; dwie, bardzo przesunięte ku tyłowi ciała płetwy grzbietowe, tak że przednia znajduje się nad lub za nasadą płetw brzusznych, tylna zwykle za nasadą płetwy odbytowej; tylne krawędzie płetw brzusznych wydłużone i spiczaste; górny płat płetwy ogonowej nieznacznie wygięty do góry, dolny płat większy; grzbiet brązowy do czerwono-brązowego, szary lub żółtawoszary, pokryty wieloma małymi i kilkoma większymi brązowymi lub czarnymi plamami, niekiedy również małymi białymi piętnami; brzuch jasnoszary lub żółtawy, bez plam; młode rekinki psie posiadają 6-7 nieostro ograniczonych, ciemnych, poprzecznych pasów.
Dorasta przeciętnie do 60–75 cm, maksymalnie do 100 cm długości i 3 kg masy ciała.
Środowisko[edytuj | edytuj kod]
Przebywa najchętniej na ławicach obficie porośniętych glonami, na głębokościach z zakresu 10–400 m, w Morzu Jońskim spotykany na głębokości do blisko 800 m. Prowadzi przydenny tryb życia, zwykle w większych grupach, w ciągu dnia spotykany najczęściej, gdy "śpi" na dnie, staje się aktywny dopiero o zmierzchu.
Żywi się drobnymi zwierzętami bentonicznymi (mięczaki, skorupiaki, ryby oraz kalmary).
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Osiąga dojrzałość płciową przy długości ciała blisko 60 cm. Pod koniec lata dorosłe osobniki schodzą na głębszą wodę, gdzie odbywają gody. Rekinek psi jest jajorodny. 6-centymetrowe jaja otoczone rogową otoczką (tzw. torebka syreny) przyczepione są parami do glonów i kamieni za pomocą długich, giętkich nici. Liczba jaj 2–20 szt., okres inkubacji 5–11 miesięcy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Scyliorhinus canicula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Linnaeus 1758 ↓, s. 234.
- ↑ Linnaeus 1758 ↓, s. 235.
- ↑ H.M.D. de Blainville: Vertébrës. Class V. Poissons. W: A.G. Desmarest, H.M.D. de Blainville, C. Prévost, A. Serville & L. Saint-Fargau (red. red.): Faune française, ou Histoire naturelle, générale et particulière des animaux qui se trouvent en France, constamment ou passagèrement, à la surface du sol, dans les eaux qui le baignent, et dans le littoral des mers qui le bornent. Paris: Plassan, 1820–1830, s. 73, ryc. 18 (rys. 1). (fr.).
- ↑ L.L. Vaillant: Poissons. W: A. Milne-Edwards (red.): Expéditions scientifiques du Travailleur et du Talisman pendant les années 1880, 1881, 1882, 1883. Cz. 1. Paris: G. Masson, 1888, s. 60, ryc. i (rys. 4). (fr.).
- ↑ V. Pietschmann. Ichthyologische Ergebnisse einer Reise nach Island, an die atlantische Küste von Marokko und in die westliche Hälfte des Mittelmeeres. „Annalen des K.K. Naturhistorischen Hofmuseums”. 21, s. 98, 1906. (niem.).
- ↑ S. Garman. The Plagiostomia (sharks, skates, and rays). „Memoirs of the Museum of Comparative Zoölogy, at Harvard College, Cambridge, Mass”. 36, s. 73, 1913. (ang.).
- ↑ J. Ellis i inni, Scyliorhinus canicula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2020-2 [dostęp 2020-08-24] (ang.).
- ↑ Stanislav Frank: Wielki atlas ryb. Przekład: Henryk Szelęgiewicz. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1974.
- ↑ Stanisław Rutkowicz: Encyklopedia ryb morskich. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1982. ISBN 83-215-2103-7.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 1–824. (łac.).
- Mały słownik zoologiczny: ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.
- Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby morskie. Warszawa: GeoCenter, 1996. ISBN 83-7129-306-2.
- Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-01-12286-2.