Reprezentacja Tunezji w piłce nożnej mężczyzn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tunezja
‏تونس‎
Ilustracja
Przydomek

(نسور قرطاج, nasur qirtaj) (Orły Kartaginy)

Związek

Tunezyjska Federacja Piłki Nożnej (الجامعة التونسية لكرة القدم)

Sponsor techniczny

Kappa

Trener

Montasser Louhichi (tymczasowo)

Asystent trenera

Ali Boumnijel
Selim Benachour

Skrót FIFA

TUN

Ranking FIFA

41. (1491.15 pkt.)[a]

Miejsce w rankingu Elo

35. (1730 pkt.)[a]

Zawodnicy
Kapitan

Youssef Msakni

Najwięcej występów

Sadok Sassi (116)

Najwięcej bramek

Issam Jemâa (36)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Mecze
Pierwszy mecz
 Tunezja 2:1 Algieria 
(Tunis, Tunezja; 25 czerwca 1957)
Najwyższe zwycięstwo
 Tunezja 8:1 Tajwan 
(Rzym, Włochy; 18 sierpnia 1960)

 Tunezja 7:0 Togo 
(Tunis, Tunezja; 25 czerwca 2000)
 Tunezja 7:0 Malawi 
(Tunis, Tunezja; 26 marca 2005)
 Tunezja 8:1 Dżibuti 
(Radis, Tunezja; 12 czerwca 2015)

Najwyższa porażka
 Węgry 10:1 Tunezja 
(Budapeszt, Węgry; 24 lipca 1960)
Medale
Mistrzostwa Afryki
złoto 2004
srebro 1965, 1996
brąz 1962
Strona internetowa
  1. Stan aktualny na 15 lutego 2024.
Reprezentacja Tunezji w 2010

Reprezentacja Tunezji w piłce nożnej mężczyzn – przedstawiciel Tunezji w międzynarodowych zawodach piłkarskich mężczyzn. Pięciokrotny uczestnik finałów mistrzostw świata, który nigdy nie wyszedł z fazy grupowej rozgrywek. Drużyna wystąpiła dziewiętnaście razy w finałach Pucharu Narodu Afryki (1962, 1963, 1965, 1978, 1982, 1994, 1996, 1998, 2000, 2002, 2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2013, 2015, 2017, 2019), gdzie największym sukcesem było zdobycie mistrzostwa w 2004 będąc gospodarzem turnieju.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pięciokrotnie grała w finałach mistrzostw świata. Premierowy start miał miejsce w roku 1978. Drużyna prowadzona przez legendarnego Abdelmajida Chetalego z Polską wprawdzie przegrała, a z reprezentacją RFN bezbramkowo zremisowała, ale pokonując 3:1 Meksyk, odniosła pierwsze zwycięstwo dla kontynentu afrykańskiego na światowym czempionacie i ostatecznie zajęła trzecie miejsce w grupie.

Od drugiej połowy lat 90. piłkarstwo tunezyjskie przeżywa swoje najlepsze dni. W 1996 roku reprezentacja zdobyła wicemistrzostwo Afryki i wzięła udział w Igrzyskach Olimpijskich, a rok później zakwalifikowała się – po dwudziestoletniej przerwie – do finałów mistrzostw świata. We Francji Tunezyjczycy zajęli ostatnie miejsce w grupie notując remis z Rumunią 1:1 i dwukrotnie przegrywając (z Kolumbią 0:1 oraz Anglią 0:2). Także w 1997 roku dwa kluby z Tunezji zdobyły najważniejsze afrykańskie trofea – Étoile Sportive du Sahel wywalczył Puchar Zdobywców Pucharów, a Espérance TunisPuchar CAF, odpowiednik europejskiego Pucharu UEFA. Tunezja była obecna również na Mundialu 2002. Koreańsko-japoński czempionat Kartagińskie Orły ponownie zakończyły już po fazie grupowej remisując 1:1 z Belgią, oraz przegrywając z Rosją i Japonią po 0:2. Premierowy triumf z 2004 roku w Pucharze Narodów Afryki ostatecznie udowodnił, że reprezentacja, którą od czterech lat prowadził Francuz Roger Lemerre, należy do absolutnej czołówki drużyn z Czarnego Kontynentu. Dzięki zwycięstwu w PNA 2004 reprezentacja Tunezji wystąpiła w rozgrywkach o Puchar Konfederacji 2005. Zakończyła je jednak już na fazie grupowej. W 2006 roku trzeci raz z rzędu udało jej się awansować do mistrzostw świata. Niemiecki mundial Tunezyjczycy rozpoczęli od remisu z Arabią Saudyjską 2:2. Później przyszły porażki z Hiszpanią 1:3 oraz Ukrainą 0:1. Z jednym punktem na koncie zajęli więc trzecie miejsce w grupie i odpadli z turnieju.

Ponownie Tunezyjczycy awansowali na mundial 12 lat później. W 2018 roku w Rosji Tunezja grała w grupie G razem z Anglią, Belgią, oraz Panamą. Po porażkach z Anglikami 1:2 i Belgami 2:5 w pierwszych dwóch spotkaniach na zakończenie zmagań grupowych i ostateczne pożegnanie z turniejem Orły Kartaginy wygrały 2:1 z Panamczykami.

Fundamenty obecnej siły piłki tunezyjskiej zbudowali w latach 80. zagraniczni trenerzy, którzy przywieźli z Europy nowe wzorce szkoleniowe, położyli nacisk na przygotowanie taktyczne i zwiększyli dyscyplinę wśród zawodników. Dobrą opinię wyrobili sobie w Tunezji Polacy. Henryk Apostel, Bernard Blaut, Stefan Białas, Antoni Piechniczek, czy Ryszard Kulesza pracowali w najlepszych klubach w kraju, a dwaj ostatni prowadzili drużynę narodową (Kulesza w latach 1981-83, Piechniczek 1988-89). W latach 1994-1998 i 2015-2017 selekcjonerem reprezentacji był także Henryk Kasperczak. Obecnie selekcjonerem kadry Tunezji jest Nabil Maâloul[1], który prowadził tę kadrę w 2013 roku

W Tunezji piłka nożna jest sportem numer jeden. Popularność piłkarzy i trenerów jest ogromna

Większość piłkarzy, podobnie jak reprezentanci Kamerunu, czy Nigerii, gra w klubach francuskich. Niewielu występuje w kraju, jeśli już to najczęściej w Esperance Tunis.

Udział w międzynarodowych turniejach[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Udział w mistrzostwach świata
Rok Kwalifikacje Wynik
Chile 1962 Nie zakwalifikowała się
Anglia 1966 Wycofała się z eliminacji
Meksyk 1970 Nie zakwalifikowała się
1974
Argentyna 1978 Awans Faza grupowa
Hiszpania 1982 Nie zakwalifikowała się
Meksyk 1986
Włochy 1990
Stany Zjednoczone 1994
Francja 1998 Awans Faza grupowa
Korea Południowa Japonia 2002 Awans Faza grupowa
Niemcy 2006 Awans Faza grupowa
Południowa Afryka 2010 Nie zakwalifikowała się
Brazylia 2014
Rosja 2018 Awans Faza grupowa
Katar 2022 Awans Faza grupowa
Kanada Meksyk Stany Zjednoczone 2026

Puchar Narodów Afryki[edytuj | edytuj kod]

  • 1962 – III miejsce
  • 1963 – Faza grupowa
  • 1965 – II miejsce
  • 19681974Nie zakwalifikowała się
  • 1978 – IV miejsce
  • 1980Wycofała się w trakcie eliminacji
  • 1982 – Faza grupowa
  • 19841992Nie zakwalifikowała się
  • 1994 – Faza grupowa
  • 1996 – II miejsce
  • 1998 – Ćwierćfinał
  • 2000 – IV miejsce
  • 2002 – Faza grupowa
  • 2004Mistrzostwo
  • 2006 – Ćwierćfinał
  • 2008 – Ćwierćfinał
  • 2010 – Faza grupowa
  • 2012 – Ćwierćfinał
  • 2013 – Faza grupowa
  • 2015 – Ćwierćfinał
  • 2017 – Ćwierćfinał
  • 2019 – IV miejsce
  • 2021 – Ćwierćfinał
  • 2023 – Faza grupowa

Szkoleniowcy[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Stan aktualny na 18 lipca 2023.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Nabil Maaloul re-appointed as Tunisia coach, „BBC Sport”, 28 kwietnia 2017 [dostęp 2017-05-08] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]