Mikołaj Kurowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Bot: Dodanie tytułów do linków w przypisach (patrz FAQ); zmiany kosmetyczne |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 43: | Linia 43: | ||
Urodził się w [[Kurów (dzielnica Bochni)|Kurowie]] pod [[Bochnia|Bochnią]]. Jego ojcem był [[kasztelan]] [[Żarnów|żarnowski]] – [[Klemens Kurowski|Klemens z Kurowa]], zaś matką Dorota. W [[1385]] uzyskał tytuł [[bakałarz]]a na [[Uniwersytet Karola|Uniwersytecie Karola]] w [[Praga|Pradze]], a w [[1395]] dopełnił studiów zdobywając tytuł [[Magister|magistra]]. Podczas pobytu w Czechach nawiązał kontakty z [[Paweł Włodkowic|Pawłem Włodkowicem]] i [[Andrzej Łaskarz|Andrzejem Łaskarzem]]. Po powrocie do kraju przyjął święcenia duchowne, rozpoczynając jednocześnie karierę polityczną jako notariusz w kancelarii królewskiej<ref name=autonazwa1 />. |
Urodził się w [[Kurów (dzielnica Bochni)|Kurowie]] pod [[Bochnia|Bochnią]]. Jego ojcem był [[kasztelan]] [[Żarnów|żarnowski]] – [[Klemens Kurowski|Klemens z Kurowa]], zaś matką Dorota. W [[1385]] uzyskał tytuł [[bakałarz]]a na [[Uniwersytet Karola|Uniwersytecie Karola]] w [[Praga|Pradze]], a w [[1395]] dopełnił studiów zdobywając tytuł [[Magister|magistra]]. Podczas pobytu w Czechach nawiązał kontakty z [[Paweł Włodkowic|Pawłem Włodkowicem]] i [[Andrzej Łaskarz|Andrzejem Łaskarzem]]. Po powrocie do kraju przyjął święcenia duchowne, rozpoczynając jednocześnie karierę polityczną jako notariusz w kancelarii królewskiej<ref name=autonazwa1 />. |
||
W [[1393]] protonotariusz, objął jednocześnie urząd kantora [[Gniezno|gnieźnieńskiego]]. W [[1395]] przyjął sakrę biskupią i zasiadł na tronie poznańskim. Pozostając nadal protonotariuszem, częściej przebywał w [[Kraków|Krakowie]] niż [[Poznań|Poznaniu]]. Jako biskup rozbudował [[Bazylika archikatedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu|katedrę]] i erygował dwie [[altaria|altarie]] w [[Kolegiata św. Marii Magdaleny w Poznaniu|poznańskiej kolegiacie]]. W [[1399]], dzięki poparciu [[Władysław II Jagiełło|Władysława Jagiełły]], awansował na biskupstwo włocławskie, rezygnując jednocześnie z tronu w Poznaniu i obejmując urząd kanclerza koronnego, który sprawował do roku [[1405]]. W [[1402]] ponownie zmienił tron, rezygnując z [[Włocławek|Włocławka]] na rzecz tronu arcybiskupiego w [[Gniezno|Gnieźnie]]. W [[1404]] brał udział w zjeździe z [[Zakon krzyżacki|Krzyżakami]] w Raciążu i sejmie w [[Nowy Korczyn|Nowym Korczynie]]. W [[1405]] i [[1407]] wziął udział w poselstwie królewskim do [[Wielcy mistrzowie zakonu krzyżackiego|wielkiego mistrza krzyżackiego]]. W [[1409]] wziął udział w zjeździe w Łęczycy i ponownie posłował do [[Malbork]]a. Podczas [[Bitwa pod Grunwaldem|bitwy pod Grunwaldem]] wystawił własną chorągiew, sam jednak pozostał w [[Kraków|Krakowie]], gdzie jako prymas zastępował króla. Po zakończeniu wojny brał udział w przygotowaniu i podpisaniu pokoju w [[1411]]. W tym samym roku został jednym z pełnomocników Jagiełły w negocjacjach z [[Zygmunt Luksemburczyk|Zygmuntem Luksemburczykiem]]. |
W [[1393]] protonotariusz, objął jednocześnie urząd kantora [[Gniezno|gnieźnieńskiego]]. W [[1395]] przyjął sakrę biskupią i zasiadł na tronie poznańskim. Pozostając nadal protonotariuszem, częściej przebywał w [[Kraków|Krakowie]] niż [[Poznań|Poznaniu]]. Jako biskup rozbudował [[Bazylika archikatedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu|katedrę]] i erygował dwie [[altaria|altarie]] w [[Kolegiata św. Marii Magdaleny w Poznaniu|poznańskiej kolegiacie]]. W [[1399]], dzięki poparciu [[Władysław II Jagiełło|Władysława Jagiełły]], awansował na biskupstwo włocławskie, rezygnując jednocześnie z tronu w Poznaniu i obejmując urząd kanclerza koronnego, który sprawował do roku [[1405]]. W [[1402]] ponownie zmienił tron, rezygnując z [[Włocławek|Włocławka]] na rzecz tronu arcybiskupiego w [[Gniezno|Gnieźnie]]. W [[1404]] brał udział w zjeździe z [[Zakon krzyżacki|Krzyżakami]] w Raciążu i sejmie w [[Nowy Korczyn|Nowym Korczynie]]. W [[1405]] i [[1407]] wziął udział w poselstwie królewskim do [[Wielcy mistrzowie zakonu krzyżackiego|wielkiego mistrza krzyżackiego]]. W [[1409]] wziął udział w zjeździe w Łęczycy i ponownie posłował do [[Malbork]]a, gdzie zgodnie z planem sprowokował Ulricha von Jungingen do wypowiedzenia Polsce wojny. Podczas [[Bitwa pod Grunwaldem|bitwy pod Grunwaldem]] wystawił własną chorągiew, sam jednak pozostał w [[Kraków|Krakowie]], gdzie jako prymas zastępował króla. Po zakończeniu wojny brał udział w przygotowaniu i podpisaniu pokoju w [[1411]]. W tym samym roku został jednym z pełnomocników Jagiełły w negocjacjach z [[Zygmunt Luksemburczyk|Zygmuntem Luksemburczykiem]]. |
||
<br />Choć w Gnieźnie przebywał rzadko, potrafił zjednać sobie przychylność kapituły i wyznaczyć odpowiednich prałatów zarządzających diecezją. Podczas jego posługi podniosły się dochody z dóbr biskupich. Popierał również podnoszenie przez duchowieństwo poziomu wykształcenia. Na synodzie diecezjalnym w [[Kalisz]]u doprowadził do uchwalenia obligatoryjnych egzaminów na notariuszy publicznych, a na synodzie archidiecezjalnym w Łęczycy do opracowania szczegółowej instrukcji dla wizytatorów parafii. Do jego najważniejszych fundacji należą dwa kościoły w [[Łowicz]]u, ołtarz Św. Trójcy w [[Bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie|katedrze gnieźnieńskiej]], dom arcybiskupi we Krakowie oraz organy w kościele NMP w Kaliszu. Zmarł w [[Ropczyce|Ropczycach]], wskutek upadku z konia, w dniu [[7 września]] [[1411]]. Pochowano go w [[Bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie|katedrze gnieźnieńskiej]]. |
<br />Choć w Gnieźnie przebywał rzadko, potrafił zjednać sobie przychylność kapituły i wyznaczyć odpowiednich prałatów zarządzających diecezją. Podczas jego posługi podniosły się dochody z dóbr biskupich. Popierał również podnoszenie przez duchowieństwo poziomu wykształcenia. Na synodzie diecezjalnym w [[Kalisz]]u doprowadził do uchwalenia obligatoryjnych egzaminów na notariuszy publicznych, a na synodzie archidiecezjalnym w Łęczycy do opracowania szczegółowej instrukcji dla wizytatorów parafii. Do jego najważniejszych fundacji należą dwa kościoły w [[Łowicz]]u, ołtarz Św. Trójcy w [[Bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie|katedrze gnieźnieńskiej]], dom arcybiskupi we Krakowie oraz organy w kościele NMP w Kaliszu. Zmarł w [[Ropczyce|Ropczycach]], wskutek upadku z konia, w dniu [[7 września]] [[1411]]. Pochowano go w [[Bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie|katedrze gnieźnieńskiej]]. |
||
Wersja z 12:46, 15 lip 2011
| Mikołaj Kurowski | ||
| Arcybiskup gnieźnieński | ||
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku |
bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie | |
| Biskup: poznański, kujawski | ||
| Okres sprawowania | ||
| Arcybiskup gnieźnieński | ||
| Okres sprawowania | ||
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia | ||
| Sakra biskupia | ||
Mikołaj Kurowski herbu Szreniawa (ur.1355[1], zm. 1411) – biskup poznański, włocławski i arcybiskup gnieźnieński, kanclerz koronny. Występował również pod imieniem przybranym Mirosław[2]
Urodził się w Kurowie pod Bochnią. Jego ojcem był kasztelan żarnowski – Klemens z Kurowa, zaś matką Dorota. W 1385 uzyskał tytuł bakałarza na Uniwersytecie Karola w Pradze, a w 1395 dopełnił studiów zdobywając tytuł magistra. Podczas pobytu w Czechach nawiązał kontakty z Pawłem Włodkowicem i Andrzejem Łaskarzem. Po powrocie do kraju przyjął święcenia duchowne, rozpoczynając jednocześnie karierę polityczną jako notariusz w kancelarii królewskiej[1].
W 1393 protonotariusz, objął jednocześnie urząd kantora gnieźnieńskiego. W 1395 przyjął sakrę biskupią i zasiadł na tronie poznańskim. Pozostając nadal protonotariuszem, częściej przebywał w Krakowie niż Poznaniu. Jako biskup rozbudował katedrę i erygował dwie altarie w poznańskiej kolegiacie. W 1399, dzięki poparciu Władysława Jagiełły, awansował na biskupstwo włocławskie, rezygnując jednocześnie z tronu w Poznaniu i obejmując urząd kanclerza koronnego, który sprawował do roku 1405. W 1402 ponownie zmienił tron, rezygnując z Włocławka na rzecz tronu arcybiskupiego w Gnieźnie. W 1404 brał udział w zjeździe z Krzyżakami w Raciążu i sejmie w Nowym Korczynie. W 1405 i 1407 wziął udział w poselstwie królewskim do wielkiego mistrza krzyżackiego. W 1409 wziął udział w zjeździe w Łęczycy i ponownie posłował do Malborka, gdzie zgodnie z planem sprowokował Ulricha von Jungingen do wypowiedzenia Polsce wojny. Podczas bitwy pod Grunwaldem wystawił własną chorągiew, sam jednak pozostał w Krakowie, gdzie jako prymas zastępował króla. Po zakończeniu wojny brał udział w przygotowaniu i podpisaniu pokoju w 1411. W tym samym roku został jednym z pełnomocników Jagiełły w negocjacjach z Zygmuntem Luksemburczykiem.
Choć w Gnieźnie przebywał rzadko, potrafił zjednać sobie przychylność kapituły i wyznaczyć odpowiednich prałatów zarządzających diecezją. Podczas jego posługi podniosły się dochody z dóbr biskupich. Popierał również podnoszenie przez duchowieństwo poziomu wykształcenia. Na synodzie diecezjalnym w Kaliszu doprowadził do uchwalenia obligatoryjnych egzaminów na notariuszy publicznych, a na synodzie archidiecezjalnym w Łęczycy do opracowania szczegółowej instrukcji dla wizytatorów parafii. Do jego najważniejszych fundacji należą dwa kościoły w Łowiczu, ołtarz Św. Trójcy w katedrze gnieźnieńskiej, dom arcybiskupi we Krakowie oraz organy w kościele NMP w Kaliszu. Zmarł w Ropczycach, wskutek upadku z konia, w dniu 7 września 1411. Pochowano go w katedrze gnieźnieńskiej.
Szablon:Władca-Biskup Szablon:Władca-Biskup Szablon:Władca-arcybiskup gnieźnieński
