Stanisław Lubiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Lubiński
Cybuś
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany kawalerii podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

30 czerwca 1884
Radomyśl

Data śmierci

po 19 września 1938

Przebieg służby
Lata służby

1909–1910, 1914–1930

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 pułk strzelców konnych

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Lubiński, ps. „Cybuś”[1] (ur. 30 czerwca 1884 w Radomyślu, zm. po 19 września 1938) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, inżynier rolnik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 czerwca 1884 w Radomyślu, ówczesnym mieście powiatowym guberni kijowskiej, w ziemiańskiej rodzinie Cezarego i Marii z Kallenbachów[2][1]. Był starszym bratem Mieczysława (ur. 1891), tytularnego rotmistrza Wojska Polskiego, odznaczonego dwukrotnie Krzyżem Walecznych[3][4][5][6]. Uczęszczał do gimnazjum w Żytomierzu, w którym w 1906 zdał maturę[7]. Brał czynny udział w konspiracyjnym życiu młodzieży uczniowskiej[8]. Przez dwa lata pełnił funkcję prezesa Bratniej Pomocy[8]. W 1909 ukończył studia w Akademii Rolniczej w Dublanach[7]. W 1909 został powołany do odbycia obowiązkowej służby wojskowej w armii rosyjskiej na prawach wolontariusza (ros. Вольноопределяющийся)[8]. „Od 1910, będąc niezależnym materialnie, pracował w Warszawie jako główny instruktor kółek rolniczych na terenie całej Kongresówki”[8]. W 1912 rozpoczął pracę w rodzinnym majątku[8].

1 sierpnia 1914 został zmobilizowany do 9 kazańskiego pułku dragonów(inne języki)[9]. W 1915 pod Wołczkowcami został ranny[10]. 24 czerwca 1916 został przydzielony do sztabu 2 Korpusu Kawalerii[11]. Od 2 listopada do 7 grudnia 1917, jako członek Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego i jego komisarz w 2 Korpusie Kawalerii wydzielił z niego żołnierzy – Polaków, którzy przeszli do tzw. oddziału mohylowskiego[8]. W oddziale tym pełnił funkcję szefa sztabu[9]. Po włączeniu oddziału w skład II Korpusu Polskiego w Rosji objął w nim obowiązki zastępcy szefa sztabu[9]. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918) wrócił do rodzinnego majątku i włączył się w prace Polskiej Organizacji Wojskowej[9].

2 lutego 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Inspektoratu Kawalerii[12]. Był członkiem komisji przyjęć oficerów z byłej armii rosyjskiej do Wojska Polskiego[8]. 25 września 1919 został mianowany zastępcą członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego[13]. 19 kwietnia 1920, na własną prośbę, został wysłany na front, na stanowisko szefa sztabu 3 Brygady Jazdy[8]. Na tym stanowisku wyróżnił się 23 czerwca 1920 w walkach pod Zwiahlem[14]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[15]. Pełnił również obowiązki szefa sztabu 2 Dywizji Jazdy[8].

2 listopada 1921 został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza I kursu doszkolenia[8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 55. lokatą w korpusie oficerów jazdy. We wrześniu 1922, po ukończeniu kursu i „uzyskaniu pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” został szefem sztabu Inspektora Jazdy przy Inspektorze Armii Nr II, pułkownika Gustawa Orlicz-Dreszera[16][8]. Będąc słuchaczem kursu doszkolenia, a następnie oficerem sztabu Inspektora Jazdy pozostawał oficerem nadetatowym 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim[17]. W czerwcu 1924 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. 1 grudnia 1924 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[18][19]. W październiku 1925 został przeniesiony do 1 pułku strzelców konnych w Garwolinie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[20]. W grudniu 1927 został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego na stanowisko wojskowego inspektora transportu[21][22]. W 1928 uzyskał dyplom inżyniera rolnika na Politechnice Lwowskiej[23]. W styczniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[24][25], a z dniem 31 maja tego roku przeniesiony w stan spoczynku[26]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[27].

W 1937 mieszkał w Radomiu przy ul. Sienkiewicza 14 m. 6[1]. 19 września 1938 został powołany na stanowisko zastępcy członka okręgowej komisji wyborczej w okręgu wyborczym nr 32 z siedzibą w Radomiu[28]. W tym czasie był dyrektorem Spółki z o.o. Eksportowa Przetwórnia Mięsna w Radomiu[28].

Był żonaty z Heleną Wandą, dzieci nie miał[10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-23]..
  2. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 653, 683.
  4. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 118, 817.
  5. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-23]..
  6. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-23]..
  7. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  8. ↑ a b c d e f g h i j k Kolekcja ↓, s. 4.
  9. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3, 4.
  10. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  11. ↑ a b c d e f g Kolekcja ↓, s. 3.
  12. ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
  13. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 93 z 25 października 1919, poz. 3572.
  14. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 6.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 28 lipca 1920, s. 646.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 16 września 1922, s. 721.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 71, 613, 677.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 732.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 80, 555, 599.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 23 października 1925, s. 591.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927, s. 367.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 328, 338, tu urodzony 17 czerwca 1884.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 393.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 5.
  25. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 57, 70, tu urodzony 17 czerwca 1884.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 maja 1930, s. 148.
  27. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 336, 846, tu urodzony 30 czerwca 1884.
  28. ↑ a b Zawiadomienie Urzędu Wojewódzkiego Kieleckiego. „Kielecki Dziennik Wojewódzki”. 20, s. 409, 1938-09-30. Kielce. .
  29. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  30. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 415.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 6 grudnia 1921, s. 1606.
  32. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
  33. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-23]..
  34. ↑ a b c Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 57.
  35. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 328.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922, s. 268.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Lubiński&oldid=71833442”