Tadeusz Mikke

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Mikke
Ilustracja
Tadeusz Mikke, mjr, 1932 r.
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

21 czerwca 1896
Warszawa, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

12 września 1939
Ziewanice, II Rzeczpospolita

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

15 Pułk Ułanów Poznańskich

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Bitwa nad Bzurą

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Krzyż św. Jerzego I stopnia (Imperium Rosyjskie)
Multimedia w Wikimedia Commons
Wręczenie prezydentowi RP Ignacemu Mościckiemu odznaki pułkowej przez delegację 1 Pułku Ułanów Krechowieckich; drugi z prawej mjr Tadeusz Mikke.

Tadeusz Mikke (ur. 21 czerwca 1896 w Warszawie, zm. 12 września 1939 pod Ziewanicami) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Mikke urodził się w Warszawie, w rodzinie Karola i Kazimiery z Krauzów. Po ukończeniu w 1915 szkoły średniej w tymże roku został powołany do służby w armii rosyjskiej. W 1916 ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Twerze i w stopniu podporucznika kawalerii (korneta) otrzymał przydział jako dowódca plutonu do ochotniczego dywizjonu ułanów polskich w składzie Brygady Strzelców Polskich. 3 kwietnia 1917 dywizjon został przekształcony w 1 pułku ułanów polskich. W jego szeregach walczył 23 lipca 1917 w obronie Stanisławowa, a nazajutrz w bitwie pod Krechowcami, w której odniósł ciężką kontuzję i został wzięty do niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu (lub ucieczce), wrócił w listopadzie 1918[1] do swojej byłej jednostki, która w tym czasie wchodziła już w skład I Korpusu Polskiego. Służył w niej do rozwiązania Korpusu.

W maju 1918 wrócił do kraju. W połowie października 1918 był jednym z organizatorów 1 pułku ułanów krechowieckich. Awansowany na stopień rotmistrza, walczył z Ukraińcami pod Przemyślem i Gródkiem Jagiellońskim. W 1919 ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Warszawie, a potem Aplikacyjną Szkołę Kawalerii w Saumur we Francji. Od września 1920 dowodził szwadronem karabinów maszynowych[1] w 1 puł. w walkach z bolszewikami. W latach 1921–1923 był instruktorem jazdy konnej w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, a we wrześniu 1923 dowódcą szwadronu 1 puł.[1] Następnie przeszedł do 10 pułku ułanów litewskich. W latach 1925–1935 kończył wiele kursów specjalistycznych m.in. w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[1], batalionie szkolnym saperów w Modlinie. W kwietniu 1928 został przydzielony na stanowisko dowódcy szwadronu pionierów 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku[2][3], a po rozformowaniu dywizji dowódcą szwadronu pionierów Brygady Kawalerii „Białystok”. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4]. 31 marca 1930 został przeniesiony do 3 pułku szwoleżerów w Suwałkach na stanowisko kwatermistrza[5]. W marcu 1931 wrócił po latach do macierzystego 1 pułku ułanów na stanowisko kwatermistrza[6]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do 15 pułku ułanów poznańskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[7]. 24 stycznia 1934 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8]. 13 lipca 1937 objął obowiązki w zastępstwie dowódcy pułku, a w lutym 1938 został wyznaczony na dowódcę 15 pułku, którym dowodził podczas kampanii wrześniowej[1].

Podczas wojny obronnej 1939 dowodził pułkiem m.in. w bitwie nad Bzurą. Poległ 12 września pod Ziewanicami k. Głowna. Pośmiertnie został mianowany pułkownikiem. Został pochowany na cmentarzu w Bielawach.

Stryj polityka Janusza Korwin-Mikkego[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Jedna z ulic w Poznaniu na Strzeszynie nosi imię Tadeusza Mikke[14].

W kruchcie kościoła pw. św. Michała w Poznaniu znajduje się tablica upamiętniająca Tadeusza Mikke. Odsłonięto ją we wrześniu 1986[15].

W Boczkach Domaradzkich znajduje się pomnik w miejscu jego śmierci[16].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e O kawalerii polskiej XX wieku s. 32–33.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 158.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 299, 344.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 106.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 108.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 101.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 83.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934, s. 1.
  9. ↑ Janusz Korwin-Mikke TEŻ ma koligacje z Kaczyńskim, Komorowskim, Jaruzelskim i Janem Pawłem II [online], Minakowski.pl [dostęp 2015-12-02] (pol.).
  10. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 466.
  11. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  12. ↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  14. ↑ Targeo [1]
  15. ↑ Kronika Miasta Poznania 2/2001 s. 258, dostęp 2012-04-13
  16. ↑ Strona powiatu zgierskiego "84. rocznica śmierci ppłk. Mikke" [2].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Mikke&oldid=72370864”