David Petraeus

{{{imię i nazwisko}}}

[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt={{{alt grafiki}}}|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia	{{{data urodzenia}}} {{{miejsce urodzenia}}}
Data i miejsce śmierci	{{{data śmierci}}} {{{miejsce śmierci}}}
Odznaczenia
{{{odznaczenia}}}

{{Biogram infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = | data urodzenia = | miejsce urodzenia = | imię i nazwisko = | miejsce śmierci = | grafika = | opis grafiki = | odznaczenia = | data śmierci = Nieznane pola: "source", "zmarl", "data_urodzin", "wielkość_grafiki", "quote", "miejsce_urodzin", "data_smierci", "ona", "miejsce_smierci", "Nazwa_grafiki", "opis_grafiki" oraz "Biogram_osoby".

David Howell Petraeus (ur. 7 listopada 1952) – amerykański wojskowy, generał US Army, głównodowodzący sił koalicyjnych w Iraku (MNF-I) od 26 stycznia 2007 roku.

Wczesne lata

Ojciec Davida, Sixtus – z pochodzenia Holender, był kapitanem żeglugi, który wyemigrował do USA w pierwszych latach II wojny światowej. Sixtus poślubił Amerykankę i osiedlił się w Cornwall-on-Hudson w stanie Nowy Jork – tam właśnie urodził się, dorastał i w 1970 ukończył szkołę średnią David Petraeus. Z tamtych czasów pozostało mu przezwisko peaches (ang. brzoskwinie) wywodzące się od nazwiska wymówionego błędnie w ten sposób, iż brzmieniem upodobniło się do słowa peaches lub z braku zarostu na twarzy.

Petraeus kontynuował edukację w Akademii Wojskowej w West Point. W czasie studiów był członkiem drużyny piłkarskiej i narciarskiej, a kończąc studia w 1974, został sklasyfikowany na 43. pozycji wśród studentów swojego rocznika, w którego kronice opisany został jako "zawsze dający z siebie wszystko w sporcie, nauce, przywództwie i życiu towarzyskim".

Dwa miesiące po odebraniu dyplomu Petraeus ożenił się z Holly Knowlton, absolwentką Dickinson College i córką emerytowanego generała Williama A. Knowltona, wówczas dyrektora Akademii w West Point. Para ma dwójkę dorosłych już dzieci.

Kariera w armii

Edukacja i kariera naukowa

Ukończywszy Akademię w West Point w 1974, Petraeus powrócił do niej siedem lat później, zdobywając Nagrodę im. Gen. George'a Marshalla dla najlepszego absolwenta U.S. Army Command and General Staff College w roczniku 1983 w Fort Leavenworth. Następnie zdobył tytuł magistra administracji publicznej i, w roku 1987, doktorat w stosunkach międzynarodowych w Woodrow Wilson School of Public and International Affairs będącej częścią Uniwersytetu Princeton (jego rozprawa doktorska nosiła tytuł "Amerykańskie siły zbrojne i lekcja [wyniesiona z] Wietnamu. Studium wpływu militarnego i użycie siły w erze powietnamskiej."), po czym pracował jako wykładowca (ang. assistant professor) stosunków międzynarodowych w West Point. Odbył też stypendium w Edmund A. Walsh School of Foreign Service na Uniwersytecie Georgetown w latach 1994-1995, chociaż przed jego upłynięciem został powołany do służby na Haiti.

Od końca 2005 do lutego 2007 Petraeus służył jako dowódca Fort Leavenworth w stanie Kansas i znajdującego się tam U.S. Army Combined Arms Center. Jako dowódca CAC Petraeus był odpowiedzialny za nadzór nad Command and General Staff College i siedemnastoma innymi szkołami, ośrodkami i programami treningowymi, jak i za rozwój instrukcji US Army, trenowanie jej oficerów i nadzór nad ośrodkiem zajmującym się zbieraniem i wprowadzaniem w życie zebranych doświadczeń. Podczas jego służby w CAC Petraeus i generał United States Marine Corps James Mattis wspólnie nadzorowali powstanie antypartyzanckiej instrukcji polowej nr 3-24.

Doświadczenie bojowe

Ukończywszy West Point w 1974, został wcielony do Armii jako oficer piechoty i przydzielony do 509. batalionu powietrznodesantowego stacjonującego w Vicenzie. Od tamtego czasu lekka piechota pozostaje głównym elementem jego kariery, przedzielanej jednak przydziałami do jednostek zmechanizowanych, sztabów i placówek edukacyjnych. Po opuszczeniu 509. Batalionu w randze porucznika (ang. First Lieutenant) Petraeus trafił do sztabu 2. brygady 24. Dywizji Piechoty stacjonującej w Fort Stewart w stanie Georgia, a w 1979, awansując do stopnia kapitana, otrzymał dowodzenie kompanią A 2. batalionu 19. Pułku Piechoty Zmechanizowanej. W latach 1978-1979 służył też w 1. batalionie 30. Pułku Piechoty Zmechanizowanej 3. Dywizji Piechoty Zmechanizowanej.

W 1981 Petraeus stał się adiutantem dowódcy 24. Dywizji Piechoty Zmechanizowanej. Spędził znaczną część lat 80. w Fort Leavenworth i West Point, pobierając dalsze wykształcenie wojskowe. Zdobywszy doktorat i wciąż wykładając w West Point, Petraeus wspinał się po kolejnych szczeblach kariery, zostając asystentem gen. Johna Galvina, Naczelnego Dowódcy Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie, a następnie gen. Carla Vuono, Szefa Sztabu US Army w Waszyngtonie.

Po awansie na podpułkownika (ang. Lieutenant Colonel) Petraeus trafił do Fort Campbell w Kentucky, gdzie w latach 1991-1993 dowodził 3. batalionem 187. pułku piechoty 101. Dywizji Powietrzno-Desantowej. W tej roli przeżył wypadek, który mógł skończyć się jego śmiercią - podczas ćwiczeń z ostrą amunicją jeden z żołnierzy potknął się i jego karabin wystrzelił, trafiając Petraeusa w klatkę piersiową. Przewieziono go do Vanderbilt University Medical Center w Nashville, gdzie przeszedł operację, którą przeprowadził przyszły senator, Bill Frist. Petraeus został zwolniony ze szpitala już po kilku dniach, kiedy wykonał pięćdziesiąt pompek bez odpoczynku.

W latach 1993–1994 Petraeus wciąż pracował w 101. DPD, już jako asystent szefa sztabu. W 1995 został przydzielony do sztabu misji ONZ na Haiti jako szef operacji wojskowych w trakcie operacji "Uphold Democracy", a następnie na dwa lata został dowódcą 1. brygady 82. Dywizji Powietrzno-Desantowej. Gdy przebywał na tym stanowisku, Tom Clancy w książce "Airborne" opisał cykl treningowy brygady Petraeusa, który ta odbyła w Fort Polk's Joint Readiness Training Center. Od 1997 do 1999 Petraeus służył w Pentagonie jako asystent Dyrektora Połączonych Sztabów, a następnie Przewodniczącego Kolegium Szefów Połączonych Sztabów, gen. Henry'ego Sheltona. W 1999, będąc już w randze generała brygady (ang. Brigadier General), Petraeus powrócił do 82 DPD jako asystent jej dowódcy ds. operacji, a przez krótko piastował nawet stanowisko samego dowódcy. W tym okresie dywizja została wysłana do Kuwejtu w ramach Operacji Desert Spring - trwającej od czasu wojny w Zatoce Perskiej rotacji sił w tym kraju.

Z 82 DPD został przeniesiony na stanowisko szefa sztabu XVIII Korpusu Powietrznodesantowego w Fort Bragg. W 2000 po raz drugi został ciężko ranny, kiedy podczas cywilnego skoku spadochronowego jego spadochron zapadł się osiemnaście metrów nad ziemią; wskutek upadku Petraeus złamał miednicę. W 2001 został awansowany na stopień generała majora (ang. Major General). W latach 2001-2002 Petraeus odbył dziesięciomiesięczną służbę w Bośni i Hercegowinie w ramach Operacji Joint Forge, gdzie był asystentem szefa sztabu SFOR ds. operacji i zastępcą dowódcy U.S. Joint Interagency Counter-Terrorism Task Force, które to stanowisko stworzono po atakach z 11 września, by zwiększyć zdolność przeprowadzania działań antyterrorystycznych przez amerykańskie siły działające w ramach sił NATO w Bośni. W 2004 Petraeus został awansowany do stopnia generała porucznika (ang. Lieutenant General), a w 2007 do stopnia "pełnego" generała..

Zaangażowanie w Iraku

W 2003 Petraeus, wówczas generał major, po raz pierwszy wziął udział w walce jako dowódca 101 DPD podczas marszu V Korpusu na Bagdad. W kampanii opisanej przez dziennikarza The Washington Post, Ricka Atkinsona, w książce In the Company of Soldiers Petraeus prowadził swoją dywizję w czasie walk w Karbali, Hilli, and Nadżafie.

Po upadku Bagdadu dywizja przeprowadziła najdłuższy w historii atak śmigłowcowy, by dotrzeć do prowincji Niniwa, gdzie miała spędzić większość roku 2003. 1. brygada odpowiedzialna była za obszar na południe od Mosulu, 2. za samo miasto, a 3. za rejon aż do granicy z Syrią. Często powtarzaną anegdotą o Petraeusie z tego czasu jest pytanie, jakie miał zadać Rickowi Atkinsonowi: "Powiedz mi, jak to się skończy", co uznano za dowód, iż generał szybko zrozumiał, z jakimi kłopotami będzie trzeba się zmierzyć po obaleniu Saddama Husajna.

Petraeus nadzorował program robót publicznych i politycznej rewitalizacji w Mosulu, inicjując 4500 projektów odbudowy (m.in. ponowne otwarcie Uniwersytetu w Mosulu). The New York Times stwierdził, iż od pierwszego dnia ich pobytu w Mosulu kompania Bravo i reszta 101. Dywizji Powietrznodesantowej zostali obarczeni dziesiątkami innych zadań, samymi zdecydowanie niemilitarnymi, spowodowanymi nieodpowiednim przygotowaniem cywilnych przywódców w Waszyngtonie i Bagdadzie do okupacji Iraku. Niektórzy Irakijczycy nadali Petraeusowi przezwisko "Król Dawid", które zostało następnie podchwycone przez niektórych jego kolegów. Newsweek stwierdził, iż "jest powszechnie przyjmowane, że żadna siła nie pracowała mocniej, by zdobyć irackie serca i umysły niż 101. DPD dowodzona przez Petraeusa", który zdecydowanie popierał użycie funduszy pozostających do dyspozycji dowódców na cel robót publicznych i przekonując administratora Paula Bremera, iż "pieniądze są amunicją". Stwierdzenie to, często potem powtarzane, stało się w końcu częścią polowej instrukcji przeciwpartyzanckiej, której współautorem był Petraeus.

Dyplomata Peter Galbraith skrytykował sposób dowodzenia dywizją przez Petraeusa, mówiąc, że jego osiągnięcia są wyolbrzymiane. Dla The New York Review of Books napisał, że "Petraeus ignorował ostrzeżenia ze strony kurdyjskich sojuszników Amerykanów, iż wyznacza niewłaściwych ludzi na kluczowe stanowiska w lokalnej polityce i policji Mosulu. Kilka miesięcy po opuszczeniu przez niego miasta wyznaczony przez Petraeusa dowódca lokalnej policji zdezerterował do irackiej partyzantki, podczas gdy policjanci-Sunnici masowo oddawali jej swoje mundury i broń". Ahmed S. Hashim napisał w Insurgency and Counter-Insurgency in Iraq, że początkowo "miasto było ciche, ponieważ było bazą wypadową dla ataków w innych miejscach", ale "przed końcem 2003 pogrążyło się w spirali przemocy".

The Guardian zacytował anonimowego amerykańskiego dyplomatę, który stwierdzić miał, że "Mosul praktycznie się zawalił, kiedy [Petraeus] wyjechał". The San Francisco Chronicle stwierdził, że do końca 2004 iraccy partyzanci przejęli większość Mosulu, paląc posterunki policji i zmuszając Amerykanów do ewakuacji z baz. Joe Klein z Time'a, przedstawił spostrzeżenie, iż odpowiada za to ówczesny sekretarz obrony Donald Rumsfeld, który wprowadził radykalne zmiany w systemie zarządzania miastem.

W czerwcu 2004, niecałe sześć miesięcy po powrocie 101. DPD do Stanów, Petraeus awansował na generała porucznika i otrzymał zadanie prowadzenia szkolenia nowej Armii Irackiej jako dowódca Multi-National Security Transition Command - Iraq. We wrześniu 2004 napisał artykuł dla The Washington Post, w którym pochwalił postępy czynione przez Irakijczyków. Były minister Tymczasowej Rady Zarządzającej, Ali Allawi, napisał w The Occupation of Iraq: Winning the War, Losing the Peace, iż "pod samymi nosami dowództwa ds. transformacji bezpieczeństwa oficjele zarówno z jak i spoza ministerstwa obrony planowali sprzeniewierzenie większości, jeśli nie całości, budżetu armii"

The Washington Post w sierpniu 2007 ogłosił, że Pentagon stracił ślad po około 30# broni dostarczonej irackim siłom bezpieczeństwa. General Accounting Office twierdzi, że rozprowadzanie uzbrojenia było prowadzone pośpiesznie, na chybił, trafił i nie przystawało do przyjętych procedur, zwłaszcza w latach 2004-2005, kiedy szkoleniem kierował Petraeus. Ponad sto tysięcy karabinów AK-47 i pistoletów trafiło w niewłaściwe miejsca, zagubiono tysiące kamizelek kuloodpornych, część brakującej broni mogła być przejęta przez iracką partyzantkę. The Independent stwierdził, że według wojska "sytuacja była tak pilna, a agencje odpowiedzialne za monitorowanie rozprowadzania broni cierpiały na takie braki kadrowe, że dowódcy polowi nie mieli w tej kwestii wyboru". Pentagon rozpoczął w tej kwestii własne dochodzenie.

Jako dowódca MNF-I

W styczniu 2007 prezydent George W. Bush ogłosił, iż Petraeus zastąpi gen. George'a Caseya w roli głównodowodzącego Multi-National Force - Iraq i amerykańskich wojsk w Iraku. 24 stycznia Petraeus złożył przed senatem zeznania na temat swoich pomysłów odnośnie tego kraju, a zwłaszcza strategii "przypływu" (ang. surge) - zwiększenia obecności amerykańskiej w Bagdadzie, którą popiera zgodnie z klasyczną doktryną przeciwpartyzancką. Strategia tak, jak i pomysły włączone przez Petraeusa w Instrukcji Polowej 3-24, zostały przez niektórych dziennikarzy nazwane "Dokrytną Petraeusa", chociaż sam "przypływ" został zaproponowany na długo przed objęciem przezeń dowodzenia. Pomimo obaw większości Demokratów i kilku senatorów republikańskich odnośnie wprowadzenia "Dokrytny Petraeusa" w Iraku, zwłaszcza odnośnie "przypływu" wojsk, 27 stycznia został jednogłośnie zatwierdzony na stanowisko czterogwiazdkowego generała i dowódca MNF-I.

Przed wyjazdem do Iraku Petraeus zwerbował jako swoich doradców pewną liczbę wysoko wyszkolonych oficerów (nadano im przezwisko "chłopcy Petraeusa" lub "wyznaczeni myśliciele"), wśród nich płk. Mike'a Meese'a, szefa Departamentu Nauk Społecznych w West Point i płk. H. R. McMastera, który zasłynął jako dowódca w wojnie w Zatoce Perskiej, jak i jako autor rozprawy doktorskiej pod tytułem Dereliction of Duty (opublikowanej następnie jako książka) o stosunkach cywilno-wojskowych w czasie wojny wietnamskiej, a także australijskiego podpułkownika, Davida Kilcullena, pracującego dla Departamentu Stanu USA.

Od przejęcia dowodzenia MNF-I 10 lutego 2007 Petraeus przeprowadzał inspekcje amerykańskich i irackich jednostek w całym kraju, odwiedzał posterunki w Bagdadzie, Tikricie, Bakubie, Ramadi i al-Hit. W kwietniu 2007 po raz pierwszy w nowej roli odwiedził Waszyngton, składając Kongresowi i prezydentowi Bushowi raport w sprawie postępów "przypływu" i ogólnej sytuacji w Iraku. Podczas wizyty spotkał się też prywatnie z członkami Kongresu, sprzeciwiając się ponoć ustaleniu terminarza wycofywania się amerykańskich wojsk z Iraku.

Do maja 2007 Kongres nie zatwierdził żadnego terminarza w ramach przydzielania funduszy na wojnę Przegłosowano za to, iż Petraeus i amerykański ambasador w Iraku, U.S., Ryan Crocker, mają do 15 września 2007 złożyć Kongresowi szczegółowy raport przedstawiający ich ocenę wojskowej, gospodarczej i politycznej sytuacji Iraku. Pomimo że Petraeus oznajmił w czerwcu 2007, że w Bagdadzie są "oszałamiające oznaki normalności", co ściągnęło nań krytykę ze strony przewodniczącego większości w Senacie, Harry'ego Reida, Petraeus ostrzegł, że według niego sytuacja w Iraku wymagać będzie dalszego utrzymywania tam żołnierzy, po wrześniu 2007 roku ponad 150 tysięcy, a amerykańska obecność tam trwać może jeszcze wiele lat.