11 Dywizjon Artylerii Konnej (austro-węgierski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dywizjon Artylerii Konnej Nr 11
Reitende Artilleriedivision Nr. 11
Historia
Państwo

 Austro-Węgry

Sformowanie

1908

Rozformowanie

1916

Tradycje
Rodowód

11. Dywizjon Artylerii Konnej

Kontynuacja

Dywizjon Artylerii Konnej Nr 4
Pułk Artylerii Polowej Nr 4 K

Działania zbrojne
I wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

garnizon Lwów

Rodzaj sił zbrojnych

c. i k. Armia

Rodzaj wojsk

artyleria

Podległość

11 Brygada Artylerii Polowej
Dywizja Kawalerii Stanisławów
4 Dywizja Kawalerii

Pieczęć dywizjonu, z okresu gdy wchodził on w skład 11 Pułku Artylerii Korpuśnej

Dywizjon Artylerii Konnej Nr 11 (rtAD. 11) – dywizjon artylerii konnej cesarskiej i królewskiej Armii.

Historia dywizjonu[edytuj | edytuj kod]

W 1889 roku 11. Dywizjon Artylerii Konnej stacjonował we Lwowie i wchodził w skład 11. Galicyjskiego Pułku Artylerii Korpuśnej[1].

W latach 1908–1913 służbę w dywizjonie pełnił porucznik Karol Czichowski.

Z dniem 6 kwietnia 1908 roku weszła w życie nowa organizacja artylerii, w ramach której dywizjon został wyłączony ze składu 11. Pułku Artylerii Korpuśnej i przekształcony w samodzielny oddział pod nazwą 11. Dywizjon Artylerii Konnej. Dywizjon wchodził w skład 11 Brygady Artylerii Polowej, natomiast pod względem taktycznym został podporządkowany komendantowi Dywizji Kawalerii Stanisławów[2].

W 1912 roku dywizjon został włączony w skład 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie, ale pod względem wyszkolenia nadal podlegał komendantowi 11 Brygady Artylerii Polowej[3][4].

W 1916 roku oddział został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 4. Równocześnie dotychczasowy Dywizjon Artylerii Konnej Nr 4 należący do 10 Dywizji Kawalerii został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 10[5]. W 1918 roku jednostka nosiła nazwę „Pułk Artylerii Polowej Nr 4 K” (niem. Feldartillerieregiment Nr 4 K)[6].

W czasie I wojny światowej w szeregach dywizjonu i pułku walczyli porucznicy: Bronisław Noël, Alojzy Tadeusz Schuster i Edward Skowroński.

Skład[edytuj | edytuj kod]

Komendanci dywizjonu[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Schematismus 1890 ↓, s. 720.
  2. Schematismus 1909 ↓, s. 145, 957.
  3. Schematismus 1913 ↓, s. 159, 1034.
  4. Schematismus 1914 ↓, s. 103-104.
  5. Ranglisten 1917 ↓, s. 1016, 1021.
  6. Ranglisten 1918 ↓, s. 1244.
  7. Schematismus 1913 ↓, s. 215, 946.
  8. Schematismus 1913 ↓, s. 1034.
  9. Schematismus 1914 ↓, s. 856.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1890. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1889. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1909. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1909. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
  • Juliusz Bator: Wojna galicyjska. Działania armii austro-węgierskiej na froncie północnym (galicyjskim) w latach 1914-1915. Kraków: Wydawnictwo EGIS Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-7396-747-2. (pol.).