2 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne
| |
| Historia | |
| Organizacja | |
|---|---|
| Sformowanie |
1952 |
| Rozformowanie |
1993 |
| Dowódcy | |
| Ostatni |
marsz. Andrew Wilson |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Rheindahlen[a] |
| Podległość |
CINCAIRCENT |
.jpg)
2 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne – lotniczy Związek operacyjny Paktu Północnoatlantyckiego okresu zimnej wojny.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
W kwietniu 1952 utworzono dwa zgrupowania sojuszniczych taktycznych sił powietrznych (Allied Tactical Air Forces ATAF: 2. i 4 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne (PTSP). 2 PTSP odpowiadały za osłonę terytorium Holandii, Belgii i północną część Republiki Federalnej Niemiec. Tworzyły je początkowo brytyjskie taktyczne siły powietrzne (British RAF Second Tactical Air Force 2 TAF[b]) oraz siły powietrzne Holandii i Belgii. Kwatera dowództwa znajdowała się w Bad Eilsen, którą w 1954 przeniesiono do Rheindahlen. Dowódcą 2 PTSP był brytyjski marszałek lotnictwa, który jednocześnie pełnił obowiązki dowódcy 2 TAF.
Rejon obrony 2 PTSP podzielono na dwa sektory obrony: za sektor I odpowiedzialne były siły powietrzne Wielkiej Brytanii, wchodzące w skład 2. i 69 grupy sił powietrznych, natomiast za sektor II odpowiadały brytyjskie i belgijskie siły powietrzne, wchodzące w skład 83 grupy sił powietrznych. Centrum dowodzenia I sektora znajdowało się w Brockzetel, natomiast II sektora w Uedem[2][3]. Jednym z zadań było też wsparcie działań wojsk lądowych zgrupowanych w Północnej Grupie Armii.
W latach 80 XX w. 2 PTSP podlegały Dowództwu Połączonych Sił Powietrznych Centralnej Europy (Allied Air Forcel Central Europe AAFC) w Ramstein. Na ich wyposażeniu znajdowało się 36 wyrzutni pocisków rakietowych Pershing 1A, około 800 samolotów bojowych typu Tornado, Harrier GR Mk3 i Mk5, F-15C, F-16A, F-104G, Alpha Jet, F-5A. F-4 Phantom i rozpoznawczych (łącznie 45 eskadr), 62 baterie rakiet przeciwlotniczych „Hawk” i „Nike” (480 wyrzutni) i ponad 750 artyleryjskich środków przeciwlotniczych. Siły te mogły być wzmocnione przez samoloty amerykańskiej 3 Armii Lotnictwa Taktycznego, stacjonującej w Mildelhaal oraz samolotami brytyjskimi[4].
30 czerwca 1993 2 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne zostały rozwiązane[4], a zadania dowództwa przejęło Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych Europy Centralnej AIRCENT[5].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
W 1953[6]
- dowództwo 2 PTSP
- 2 Grupa Sił Powietrznych
- 69 Grupa Sił Powietrznych
- 83 Grupa Sił Powietrznych
W 1987[7]
- dowództwo 2 PTSP
- 3 Dywizja Lotnictwa Taktycznego (niemiecka)
- 4 Dywizja Lotnicza Obrony Powietrznej (niemiecka)
- Lotnictwo taktyczne Belgii
- Lotnictwo taktyczne Holandii
- Siły Powietrzne Wielkiej Brytanii stacjonujące w Niemczech
- cześć 3 Armii Lotnictwa Taktycznego (amerykańskiej)
Dowódcy 2 PTSP[edytuj | edytuj kod]
| Stopień, imię i nazwisko | Czasokres |
|---|---|
| marsz. Humphrey Edwardes-Jones | 1959 – 1961 |
| marsz. John Grandy | 1961 – 1963 |
| marsz. Ronald Lees | 1963 – 1965 |
| marsz. Denis Spotswood | 1965 – 1968 |
| marsz. Christopher Foxley-Norris | 1968 – 1970 |
| marsz. Harold Brownlow Martin | 1970 – 1973 |
| marsz. Nigel Maynard | 1973 – 1976 |
| marsz. Michael Beetham | 1976 – 1977 |
| marsz. John Stacey | 1977 – 1977 |
| marsz. Peter Terry | 1979 – 1981 |
| marsz. Thomas „Jock“ Kennedy | 1981 – 1983 |
| marsz. Patrick Hine | 1983 – 1985 |
| marsz. David Parry-Evans | 1985 – 1987 |
| marsz. Anthony Skingsley | 1987 – 1989 |
| marsz. Andrew Wilson | 1991 – 1993 |
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kompleks wojskowy JHQ Rheindahlen znajduje się w okolicy Mönchengladbach i wyglądem przypominaa średniej wielkości miasteczko z budynkami administracyjnymi, mieszkalnymi, sklepami, szkołami i innymi obiektami użyteczności publicznej. Pierwotnie stanowił połączoną kwaterą brytyjskich sił stacjonujących na terytorium RFN. Stanowił siedzibę kwatery głównej zgrupowania NORTHAG, kwaterę 2 ATAF, dowództwo Brytyjskiej Armii Renu i Royal Air Force Germany. Personel wojskowy składał sie z brytyjskich, amerykańskich, niemieckich, holenderskich, belgijskich, australijskich i kanadyjskich oficerów i żołnierzy. W kompleksie pracowało około 2500 pracowników niemieckich, zabezpieczających funkcjonowanie miasteczka i wydzielonych obiektów[1].
- ↑ W 1951 brytyjskie okupacyjne siły powietrzne (British Air Forces of Occupation BAFO zmieniły nazwę na 2 Taktyczne Siły Powietrzne (Second Tactical Air Force 2 TAF. W celu zapewnienia właściwego i bezpośredniego współdziałania pomiędzy 2 TAF i Brytyjską Armią Renu, utworzono nową siedzibę dowództwa w Rheindahlen, koło Moenchengladbach. W 1959 2 TAF zostały przemianowane na RAF Germany, a ich dowódca stał się jednocześnie dowódcą 2 ATAF. Głównym zadaniem RAF Germany była obrona północnej części RFN oraz, wraz z wydzielonymi siłami powietrznymi USA i Francji, utrzymanie trzech powietrznych korytarzy do Berlina Zachodniego.[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zarychta 2013 ↓, s. 87/229.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 86.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 230.
- ↑ a b Zarychta 2016 ↓, s. 262.
- ↑ Kaczmarek i Skowroński 1998 ↓, s. 95.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 88.
- ↑ Solak 1999 ↓, s. 51.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Julian Kaczmarek, Adam Skowroński: NATO, Europa, Polska. Wrocław: Atta 2, 1998. ISBN 83-86882-66-2.
- Janusz Solak: Niemcy w NATO. Warszawa: Bellona SA, 1999. ISBN 83-11-08879-9.
- Stanisław Zarychta: Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945–2015. Warszawa: Bellona SA, 2016. ISBN 978-83-11-14235-0.
- Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.