Wielonarodowy Korpus Szybkiego Reagowania ARRC
| |
| Historia | |
| Organizacja | |
|---|---|
| Sformowanie |
1992 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. ltn. Jeremy Mackenzie |
| Obecny |
gen. ltn. Nick Borton |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Bielefeld |
| Strona internetowa | |
Wielonarodowy Korpus Szybkiego Reagowania (ang. Allied Rapid Reaction Corps – ARRC) – wyższy związek taktyczny Paktu Północnoatlantyckiego.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu zimnej wojny struktury wojskowe NATO poddane zostały głębokiej reorganizacji. W 1991 zostały utworzone między innymi Siły Reagowania NATO[1].
Zasadniczym trzonem uderzeniowym sił szybkiego reagowania były wojska Korpusu Szybkiego Reagowania ARRC. Korpus został sformowany w 1992 na bazie brytyjskiego 1 Korpusu Armijnego stacjonującego w Bielefeld. Dowództwu korpusu miało podlegać dziesięć ekwiwalentnych dywizji. Kontyngent stanowiły narodowe oddziały sił zbrojnych Niemiec, Belgii, Danii, Holandii, Hiszpanii, Grecji, Wielkiej Brytanii, Włoch, Portugalii, Turcji i Stanów Zjednoczonych. Ponadto w skład korpusu wchodziła Wielonarodowa Dywizja Powietrznomanewrowa „Centrum”[2]. Głównym zadaniem korpusu było przygotowanie się do sprawowania funkcji i prowadzenia operacji lądowych – jako dowództwo korpusu, dowództwo komponentu lądowego, dowództwo komponentu lądowego Sił Odpowiedzi NATO i jako Połączone Stanowisko Dowodzenia Sił[3].
Podczas swojej kadencji korpus dowodził między innymi: siłami lądowymi podczas misji IFOR w Bośni w latach 1995–1996; siłami lądowymi podczas wojny w Kosowie w 1999 oraz oddziałami ISAF w Afganistanie w 2006[4][5]. W 2011 Korpus wzmocnił 250 oficerami i żołnierzami kwaterę dowództwa ISAF w Afganistanie. W 2010 Dowództwo Korpusu zostało przeniesione do Gloucester. Sztab Korpusu składał się z około 400 osób personelu, przy czym żołnierze Wielkiej Brytanii stanowili jego 60 procent. Na dowódcę korpusu wyznaczany jest trzygwiazdkowy generał angielski[6].
Dowódcy korpusu[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy Wielonarodowego Korpusu Szybkiego Reagowania NATO[7]:
| Stopień, imię i nazwisko | Czasokres |
|---|---|
| gen. ltn. Jeremy Mackenzie | 1992–1994 |
| gen. ltn. Michael Walker | 1994–1997 |
| gen. ltn. Mike Jackson | 1997–2000 |
| gen. ltn. Christopher Drewry | 2000–2003 |
| gen. ltn. Richard Dannatt | 2003–2005 |
| gen. ltn. David J. Richards | 2005–2007 |
| gen. ltn. Richard Shirreff | 2007–2011 |
| gen. ltn. James Bucknall | 2011–2013 |
| gen. ltn. Timothy Evans | 2013–2016 |
| gen. ltn. Timothy Radford | 2016–2019 |
| gen.ltn. Edward Smyth-Osbourne | 2019–2021 |
| gen. ltn. Nick Borton | 2021– |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 303.
- ↑ Solak 1999 ↓, s. 176.
- ↑ ARRC – About us – Mission ↓, 2023.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 303–304.
- ↑ ARRC – About us ↓, 2023.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 304.
- ↑ ARRC – Former Commanders ↓, 2023.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Julian Kaczmarek, Adam Skowroński: NATO, Europa, Polska. Wrocław: Atta 2, 1998. ISBN 83-86882-66-2.
- Janusz Solak: Niemcy w NATO. Warszawa: Bellona SA, 1999. ISBN 83-11-08879-9.
- Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.
- Allied Rapid Reaction Corps – About us. NATO. [dostęp 2023-05-10]. (ang.).
- Allied Rapid Reaction Corps – About us – Mission. NATO. [dostęp 2023-05-10]. (ang.).
- Allied Rapid Reaction Corps – Former Commanders. NATO. [dostęp 2023-05-10]. (ang.).
| Państwa członkowskie | |
|---|---|
| Kandydaci | |
| Struktura |
.svg)