Dowództwo Połączonych Sił Morskich Cieśnin Bałtyckich i Bałtyku Zachodniego COMNAVBALTAP
| Historia | |
| Organizacja | |
|---|---|
| Sformowanie |
1962 |
| Rozformowanie |
1994 |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Podległość | |
Dowództwo Połączonych Sił Morskich Cieśnin Bałtyckich i Bałtyku Zachodniego (ang. Allied Naval Forces Baltic COMNAVBALTAP) – nieistniejące już jedno z dowództw taktyczno-operacyjnych[a] NATO.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W 1962 utworzono Dowództwo Połączonych Sił Cieśnin Bałtyckich i Bałtyku Zachodniego COMBALTAP, któremu podporządkowano wszystkie niemieckie siły morskie stacjonujące w bazach morskich Zatoki Helgolandzkiej, Zatoki Kilońskiej i Meklemburskiej, wydzielone niemieckie siły lądowe i siły powietrzne, a także siły zbrojne Danii[2]. Za komponent morski odpowiadało Dowództwo Połączonych Sił Morskich Cieśnin Bałtyckich i Bałtyku Zachodniego COMNAVBALTAP. Siły morskie tworzyły zespoły operacyjne, które operowały w wyznaczonych rejonach, z określonymi zadaniami do wykonania[3]. Dowódcami COMNAVBALTAP byli naprzemiennie oficerowie duńscy i niemieccy[4].
12 grudnia 1991 NATO zatwierdziło Dyrektywę Komitetu Wojskowego do wojskowej implementacji Sojuszniczej Koncepcji Strategicznej MC-400[5]. Podjęte decyzję w zakresie restrukturyzacji i zmian organizacyjnych w zintegrowanych strukturach dowodzenia NATO dotyczyły głównie Europejskiego Teatru Wojny. W styczniu 1994 Dowództwo Połączonych Sił Cieśnin Bałtyckich i Bałtyku Zachodniego zostało wyłączone ze struktur Dowództwa Połączonych Sił Sojuszniczych Europy Północnej i podporządkowane Dowództwu Połączonych Sił Sojuszniczych Europy Centralnej AFCENT. W tym też czasie zlikwidowano Dowództwo Połączonych Sił Morskich Cieśnin Bałtyckich i Bałtyku Zachodniego COMNAVBALTAP[6].
Cele i zadnia[edytuj | edytuj kod]
Celem dowództwa BALTAPU było ograniczenie działalności sił Zjednoczonej Floty Bałtyckiej w południowej i środkowej części Morza Bałtyckiego i niedopuszczenie do przejęcia przez nie inicjatywy operacyjnej oraz blokowanie i niszczenie sił okrętowych. Główny wysiłek działań planowało skupić na działaniach okrętów podwodnych, lotnictwa myśliwsko-bombowego i myśliwskiego, lekkich nawodnych sił uderzeniowych oraz sił trałowo-minowych. Komponentem morskim kierowało COMNAVBALTAP[7].
W razie konfliktu, w działaniach na Morzu Bałtyckim, Północnym i Norweskim, planowano użyć około 440 okrętów.
Na Morzu Bałtyckim, w jego północnej i środkowej części, działania miały prowadzić okręty podwodne ze składu Z.O. 457, w zachodniej części Morza Bałtyckiego – Z.O. 420 sił morskich Danii oraz Z.O. 500 wydzielonych sił morskich RFN. Działania przeciwko ZOB Floty Bałtyckiej miały prowadzić lekkie nawodne siły uderzeniowe, w tym KTR-40 typu 143 i 148 sił morskich RFN ze składu Z.O. 500 oraz KTR-10 typu Willemoes sił morskich Danii ze składu Z.O. 420. Planowano utworzyć do 15 okrętowych grup uderzeniowych w składzie 3-4 KTR. Wsparcia lekkim nawodnym siłom uderzeniowym działającym na Bałtyku Zachodnim miały udzielić KTR typu Snögg, Storm i Hauk sił morskich Norwegii z zespołu Z.O. 461[7].
Celem zablokowanie sił Zjednoczonej Floty Bałtyckiej planowano utworzyć głęboko urzutowane rubieże działań sił uderzeniowych. Pierwszą rubież miały stanowić 20 okrętów podwodnych typu 205 i 206 marynarek RFN i Danii. OOP miały postawić zagrody minowe na podejściach do baz morskich i portów kilka dni przed planowanym początkiem działań bojowych. Drugą rubież miało stanowić lotnictwo myśliwsko-bombowe, a ostatnią rubież tworzyły lekkie nawodne siły uderzeniowe[8].
Struktura COMBALTAP[edytuj | edytuj kod]
- w latach 80. XX w. [9]
- Dowództwo Połączonych Sił Morskich Cieśnin Bałtyckich i Bałtyku Zachodniego COMNAVBALTAP – Karup
- ZO 500 – Bałtyk Zachodni
- niemiecka 2 eskadra kutrów rakietowych
- niemiecka 3 eskadra kutrów rakietowych
- niemiecka 5 eskadra kutrów rakietowych
- niemiecka 7 eskadra kutrów rakietowych
- niemiecka 1 eskadra trałowców
- niemiecka 3 eskadra trałowców
- niemiecka 5 eskadra trałowców
- niemiecka 7 eskadra trałowców
- niemiecka 1 eskadra zaopatrzenia
- niemiecka eskadra ścigaczy OP
- niemiecka grupa okrętów desantowych
- ZO 420 – Bałtyk Zachodni
- duńska eskadra fregat
- duńska 1 eskadra kutrów rakietowych
- duńska eskadra trałowców
- duńska 3 eskadra SM
- duński dywizjon MS
- ZO 457 – Bałtyk Środkowy
- niemiecka 1 eskadra OP
- niemiecka 3 eskadra OP
- duńska eskadra OP
- ZO 445 – Morze Północne
- eskadra obrony przeciwminowej
- 2 eskadra zaopatrzenia
- ZO 501 – Morze Północne
- niemiecka 1 eskadra niszczycieli rakietowych
- niemiecka 2 eskadra niszczycieli rakietowych
- niemiecka 4 eskadra fregat rakietowych
- ZO 500 – Bałtyk Zachodni
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 76.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 132.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 211.
- ↑ Solak 1999 ↓, s. 108.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 295.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 296.
- ↑ a b Zarychta 2013 ↓, s. 214.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 215.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 212.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Solak: Niemcy w NATO. Warszawa: Bellona SA, 1999. ISBN 83-11-08879-9.
- Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.
| Państwa członkowskie | |
|---|---|
| Kandydaci | |
| Struktura |
.svg)