Wielonarodowa Dywizja Centrum MNDC
| |
| Historia | |
| Organizacja | |
|---|---|
| Sformowanie |
1992 |
| Rozformowanie |
2002 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. Pieter Huysman |
| Ostatni |
gen. Marc Jacqmin |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Podległość | |
Wielonarodowa Dywizja Centrum MNDC (ang. Multinational Division Central MNDC) – związek taktyczny Paktu Północnoatlantyckiego.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu zimnej wojny struktury wojskowe NATO poddane zostały głębokiej reorganizacji. W 1991zostały utworzone między innymi Siły Reagowania NATO[1].
Zasadniczy trzonem uderzeniowym sił szybkiego reagowania były wojska Korpusu Szybkiego Reagowania ARRC. W skład korpusu wchodziła między innymi Wielonarodowa Dywizja Powietrznomanewrowa „Centrum”[2].
Idea utworzenia Wielonarodowa Dywizja Centrum pojawiła się jeszcze w latach „zimnej wojny”, a jej głównym zadaniem miało być wzmocnienie sił Północnej Grupy Armii na Centralnym Teatrze Działań Wojennych. Praktycznie została sformowana dopiero w roku 1992 w Rheindahlen, a zdolność operacyjną do działań uzyskała w 1994. Dywizja liczyła około 20 tys. żołnierzy i była najważniejszą międzynarodową formacją Sił Szybkiego Reagowania w Europie. Sztab dywizji składał się z 50 oficerów oraz 54 podoficerów i żołnierzy. Pierwszym dowódcą dywizji był holenderski dwugwiazdkowy generał Pieter Huysman[3].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- 1994[3]
| Logo | Nazwa | Państwo | Garnizon |
|---|---|---|---|
|
|
Dowództwo Dywizji Centrum | NATO | Rheindahlen |
|
Para-Commando Brygada[a] | Belgia | Eversberg |
.svg){kind=small}
|
31 Brygada Powietrznodesantowa[b] | Niemcy | Oldenburg |
|
24 Brygada Powietrznomanewrowa[c] | Wielka Brytania | Colchester |
|
11 Brygada Powietrznomanewrowa[d] | Holandia | Schaarsbergen |
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Belgijska brygada powietrznodesantowa Para-Commando Brigade liczyła około 2700 żołnierzy i składała się z czterech batalionów powietrznodesantowych, baterii haubic oraz kompanii rozpoznawczej, saperów, zaopatrzenia, medycznej i remontowej[4].
- ↑ Niemiecka 31 Brygada Powietrznodesantowa liczyła około 2500 żołnierzy i składała się z trzech batalionów powietrznodesantowych, z których jeden jest wyposażony w bojowe wozy desantowe „Wiesel”, kompanii moździerzy, saperów, zaopatrzenia, medycznej i zapasowej. W czasie wykonywania zadań brygadę będzie wspierała eskadra śmigłowców bojowych i transportowych[4].
- ↑ Brytyjska 24 Brygada Powietrznomanewrowa liczyła 4563 żołnierzy i składała się dwóch batalionów powietrznomanewrowych, dwóch pułków śmigłowców Lynx i Gazelle, pułku artylerii, baterii rakiet przeciwlotniczych i pododdziałów zabezpieczenia logistycznego[5].
- ↑ Holenderska 11 Brygada Powietrznomanewrowa liczyła około 2700 żołnierzy i składała się z trzech batalionów powietrznomanewrowych, baterii moździerzy, kompanii saperów, zaopatrzenia, remontowej i medycznej[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 303.
- ↑ Solak 1999 ↓, s. 176.
- ↑ a b Zarychta 2013 ↓, s. 304.
- ↑ a b Solak 1999 ↓, s. 178.
- ↑ a b Solak 1999 ↓, s. 179.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Julian Kaczmarek, Adam Skowroński: NATO, Europa, Polska. Wrocław: Atta 2, 1998. ISBN 83-86882-66-2.
- Janusz Solak: Niemcy w NATO. Warszawa: Bellona SA, 1999. ISBN 83-11-08879-9.
- Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.
| Państwa członkowskie | |
|---|---|
| Kandydaci | |
| Struktura |
.svg)