Przejdź do zawartości

Andrzej Mączyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Mączyński
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 lipca 1945
Nowy Sącz

Wiceprezes Trybunału Konstytucyjnego
Okres

od 2 grudnia 2001
do 1 grudnia 2006

Poprzednik

Janusz Trzciński

Następca

Janusz Niemcewicz

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Andrzej Mączyński (drugi od lewej)

Andrzej Stanisław Mączyński (ur. 3 lipca 1945 w Nowym Sączu) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Jagiellońskiego, sędzia Trybunału Konstytucyjnego w stanie spoczynku i były wiceprezes TK, w latach 1998–2014 członek Państwowej Komisji Wyborczej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1968 studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1974 uzyskał stopień doktora nauk prawnych, w 1980 habilitował się, w 1989 otrzymał tytuł naukowy profesora i został profesorem nadzwyczajnym, w 1995 profesorem zwyczajnym. Kieruje Katedrą Prawa Prywatnego Międzynarodowego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W pracy naukowej zajmuje się prawem cywilnym i prawem prywatnym międzynarodowym, jest m.in. ekspertem Europejskiej Komisji Prawa Rodzinnego.

W 1970 zdał egzamin sędziowski. Wchodził w skład Zespołu Ekspertów do Spraw Prawa i Legislacji przy Prezesie Rady Ministrów, Rady Legislacyjnej, Komisji do Spraw Reformy Prawa Cywilnego, Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego. Uczestniczył w pracach Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności[1]. Ponadto latach 1984–1995 był członkiem Komisji Nauk Prawnych Oddziału Polskiej Akademii Nauk w Krakowie.

Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora w 1983 uzyskała Bogusława Gnela[2].

Członek krajowy korespondent, a następnie członek krajowy czynny Polskiej Akademii Umiejętności. W 2018 objął funkcję wiceprezesa tej instytucji[3].

W listopadzie 1997 Sejm (z rekomendacji AWS) wybrał go w skład Trybunału Konstytucyjnego, w grudniu 2001 został powołany na stanowisko wiceprezesa TK. Kadencję zakończył 5 listopada 2006. W 1998 został członkiem Państwowej Komisji Wyborczej.

1 grudnia 2014 wraz z siedmioma innymi członkami PKW zrzekł się funkcji pełnionej w komisji[4].

Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2010)[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980–1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001. ISBN 83-7059-503-0. [dostęp 2018-10-02].
  2. Prof. dr hab. Bogusława Helena Gnela, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-05-06].
  3. Nowe władze PAU. pau.pl, 1 września 2018. [dostęp 2018-10-02].
  4. Dymisja PKW. „Gazeta Wyborcza”, s. 7, 2 grudnia 2014. 
  5. M.P. z 2011 r. nr 20, poz. 212

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]