Arseniusz (Smoleniec)

Arseniusz

Aleksander Smoleniec
Arcybiskup semipałatyński
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1873 Warszawa
Data i miejsce śmierci	19 grudnia 1937 Taganrog
Arcybiskup semipałatyński
Okres sprawowania	1935
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1902
Diakonat	1902
Prezbiterat	1902
Chirotonia biskupia	22 października 1910

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	22 października 1910
Miejscowość	Petersburg
Miejsce	Ławra Aleksandra Newskiego
Konsekrator	Flawian (Gorodiecki)
Współkonsekrowani biskupi Pimen (Piegow) 13 lutego 1911

Arseniusz, imię świeckie Aleksander Smoleniec (ur. 21 lipca 1873 w Warszawie, zm. 19 grudnia 1937 w Taganrogu) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Pochodził z polskiej rodziny inteligenckiej. W młodości przeszedł na prawosławie z katolicyzmu. Ukończył studia na wydziale prawniczym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego w 1896. Następnie pracował w sądach w Twerze, Ładodze i Warszawie. W 1900 wstąpił do Kazańskiej Akademii Duchownej i dwa lata później uzyskał dyplom kandydata nauk teologicznych. 23 marca 1902 złożył wieczyste śluby mnisze przed rektorem Akademii, biskupem czystopolskim Aleksym. W tym samym roku został wyświęcony na hierodiakona i hieromnicha. W 1902 został zatrudniony jako wykładowca seminarium duchownego w Kazaniu, jednak jeszcze w tym samym roku przeniesiono go do pracy w szkole duchownej w Klewaniu. Od 1903 do 1905 był inspektorem seminarium w Kazaniu.

W 1905 otrzymał godność archimandryty. Następnie przez dwa lata był rektorem Aleksandrowskiego misyjnego seminarium duchownego w Ardonie. Od 1907 do 1910 był przełożonym monasteru Narodzenia Matki Bożej w Białyniczach. 22 października 1910 został wyświęcony na biskupa piatigorskiego, wikariusza eparchii władykaukaskiej. Chirotonia odbyła się w Ławrze św. Aleksandra Newskiego w Petersburgu; jako główny konsekrator wziął w niej udział metropolita kijowski i halicki Flawian. W 1912 przeniesiony do eparchii twerskiej jako jej wikariusz z tytułem biskupa starickiego. Godność tę pełnił do 1917, gdy został wyznaczony na biskupa nadazowskiego i taganroskiego, wikariusza eparchii jekaterynosławskiej.

W 1919 wszedł w skład Tymczasowego wyższego zarządu cerkiewnego na południowym wschodzie Rosji obejmującego obszary zajmowane przez wojska Białych pod dowództwem gen. Denikina. Od 1919 do 1922 był biskupem rostowskim i taganroskim. Po zdobyciu Rostowa przez bolszewików został oskarżony o przeciwstawianie się konfiskacie majątku Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Skazany na trzy lata więzienia, do 1925 przebywał w łagrze urządzonym w dawnym Monasterze Sołowieckim. Po uwolnieniu był krótko locum tenens eparchii saratowskiej, a następnie mińskiej. W 1927 otrzymał godność arcybiskupią. Od 1927 do 1930 kierował eparchią stalingradzką, zaś od 1930 do 1931 – eparchią krymską. W 1931 otrzymał godność arcybiskupa orłowskiego, jednak nigdy nie objął faktycznego zarządu eparchii. W 1933 odszedł w stan spoczynku.

Aresztowany w 1933 w Stalingradzie, do 1937 przebywał na zsyłce w różnych miejscowościach. Mimo tego, w 1935 wyznaczono go na biskupa semipałatyńskiego; nigdy nie objął katedry. Pozostając zesłańcem, zmarł 19 grudnia 1937.