Beniamin Kotarba

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Beniamin Kotarba
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

22 lutego 1893
Świątniki Górne

Data i miejsce śmierci

12 września 1939
Borownica

Przebieg służby
Lata służby

1914–1939

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

37 Łęczycki Pułk Piechoty, Oddział I Sztabu Generalnego WP, Biuro Personalne M.S.Wojsk., 14 Wielkopolska Dywizja Piechoty
Dowództwo KOP
Szkoła Podchorążych dla Podoficerów
66 Kaszubski Pułk Piechoty
17 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca plutonu, dowódca kompanii, dowódca batalionu, oficer sztabowy, szef sztabu dywizji
dyrektor nauk
komendant szkoły podchorążych
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons
Mogiła płk. Beniamina Kotarby na cmentarzu w Borownicy

Beniamin Piotr Kotarba (ur. 22 lutego 1893 w Świątnikach Górnych, zm. 12 września 1939 w Borownicy) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 lutego 1893 roku w Świątnikach Górnych, w rodzinie Stanisława, ślusarza i nauczyciela zawodu oraz Marii z Polończyków. Ukończył szkołę ślusarską w Świątnikach Górnych. Uczył się w gimnazjum w Drohobyczu[1]. Po zdaniu matury w 1914 roku wcielony w dniu 1 sierpnia 1914 roku do cesarskiej i królewskiej armii.

Po zakończeniu I wojny światowej dekretem Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 19 lutego 1919 roku jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 stycznia 1918 roku wraz z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1916 roku[2] i rozkazem z tego samego dnia 19 lutego 1919 roku Szefa Sztabu Generalnego płk. Stanisława Hallera skierowany do II batalionu 37 pułku piechoty w Przemyślu[3]. W tej jednostce dowodził plutonem, a później kompanią i batalionem. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[4]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której dostał się do niewoli w okolicach Berczyny, z której uciekł i przedarł się do oddziałów polskich[5].

W latach 1921–1923 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1922 roku i 516. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. 1 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego w Warszawie[7][8][9]. 31 marca 1924 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W 1928 roku pełnił służbę w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[11]. Będąc słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej, a następnie pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 37 pułku piechoty w Kutnie. 4 kwietnia 1929 roku został przydzielony do Centralnej Szkoły Strzelniczej w charakterze słuchacza XIII dwumiesięcznego kursu[12].

W lipcu tego roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy batalionu[13]. Powierzono mu dowodzenie 2 batalionem granicznym w Bereźnem.

31 marca 1930 roku został przeniesiony z KOP do 6 pułku strzelców podhalańskich w Samborze na stanowisko dowódcy batalionu[14][15]. 23 października 1931 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu[16][17]. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony do Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie[18]. 27 czerwca 1935 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty[19]. W sierpniu tego roku został przeniesiony do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy na stanowisko dyrektora nauk[20]. Od 17 sierpnia 1937 roku do 31 października 1938 roku pełnił obowiązki komendanta Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Po likwidacji szkoły został przydzielony do 66 Kaszubskiego pułku piechoty w Chełmnie. 10 marca 1939 roku objął dowództwo 17 pułku piechoty Ziemi Rzeszowskiej w Rzeszowie.

Na czele 17 pułku piechoty walczył w kampanii wrześniowej. Poległ 12 września 1939 roku razem z adiutantem, porucznikiem Piotrem Zaratkiewiczem i kilkudziesięcioma żołnierzami 17 pp, podczas przebijania się przez okrążenie niemieckie w przysiółku Borownicy-Czarnym Potoku. Pochowany wraz z szer. Stanisławem Baraniuchem na cmentarzu w Borownicy, w jednej z dwóch indywidualnych mogił żołnierzy Wojska Polskiego z 1939 roku.

1 stycznia 1946 roku Naczelny Wódz, generał dywizji Tadeusz Bór-Komorowski awansował go pośmiertnie na pułkownika i odznaczył Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Beniamin Kotarba był żonaty z Eugenią z Karlikowskich, z którą miał trzech synów: Stanisława, który zmarł młodo oraz Adama i Zdzisława[1].

  • Adam Kotarba ps. „Sten” (ur. 17 grudnia 1924 roku w Warszawie, zm. w sierpniu 1990 roku w Jeleniej Górze), kapral podchorąży, pluton 244. Zgrupowania AK „Żmija”, uczestnik powstania warszawskiego[21].
  • Zdzisław Kotarba ps. „Zdzich” (ur. 28 stycznia 1926 roku w Warszawie, zmarł z ran 7 września 1944 roku w Warszawie), kapral podchorąży, pluton 225. Zgrupowania AK „Żmija”, uczestnik powstania warszawskiego[22].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Z dniem 29 sierpnia 2008 imię pułkownika otrzymał 1 batalion piechoty zmotoryzowanej „Ziemi Rzeszowskiej” stacjonujący w garnizonie Międzyrzecz i podporządkowany dowódcy 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej[27].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Kotarba Beniamin Piotr [online], Świątniki Górne Wiki [dostęp 2021-09-07] (pol.).
  2. ↑ Dekret Naczelnego Wodza Wojsk Polskich o przyjęciu do W.P. oficerów z b. armii austro-węgierskiej (838). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 644, Nr 26 z 8 marca 1919. 
  3. ↑ Rozkaz Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich o przydziale oficerów (841). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 651, Nr 26 z 8 marca 1919. 
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, s. 774.
  5. ↑ Beniamin Kotarba [online], Świątniki Górne [dostęp 2021-09-07] (pol.).
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 25.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 585.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 233, 409, 1500.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 8, 217, 349.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 173.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 226.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 213.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 119.
  15. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 9.
  16. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23 października 1923 roku, s. 328.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26, 488.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 179.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 68.
  20. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 117.
  21. ↑ Powstańcze biogramy. Adam Kotarba.
  22. ↑ Powstańcze biogramy. Zdzisław Kotarba.
  23. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 440.
  24. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 64)
  25. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  26. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  27. ↑ Decyzja Nr 343/MON Ministra obrony Narodowej z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie przejęcia dziedzictwa tradycji, nadania imienia i nazwy wyróżniającej 1 batalionowi piechoty zmotoryzowanej 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej w: Dziennik Urzędowy MON Nr 15 z 14 sierpnia 2008 r., poz. 193. Decyzja weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, czyli w dniu 29 sierpnia 2008 r.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Beniamin_Kotarba&oldid=72282825”