Bitwa pod Tienhaara
| II wojna światowa, front wschodni, część wojny kontynuacyjnej | |||
| |||
| Czas |
22 czerwca 1944 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo Finów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Położenie na mapie Finlandii  | |||
| 60°44′40,2″N 28°40′48,0″E/60,744500 28,680000 | |||
Bitwa pod Tienhaara – bitwa stoczona podczas wojny kontynuacyjnej pomiędzy Finlandią a Związkiem Radzieckim 22 czerwca 1944 roku na północ od Viipuri, po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną. Po utracie Viipuri Finowie skoncentrowali swoje siły w rejonie wioski Tienhaara, gdzie znajdowały się doskonałe pozycje obronne z pobliskimi traktami wodnymi dzielącymi wąskie pole bitwy na wiele małych wysp.
Tło[edytuj | edytuj kod]
Ofensywa karelska rozpoczęta przez wojska radzieckie 10 czerwca w kilka dni przebiła się przez ufortyfikowane, fińskie linie obronne w południowej Finlandii na Przesmyku Karelskim. 20 czerwca nadciągające siły nieprzyjaciela znajdowały się już u bram Viipuri. Fińska 20 Brygada została przeznaczona do obrony miasta, jednak była niewłaściwie wyposażona, gdyż brakowało jej broni przeciwpancernej. Nie posiadała armat przeciwpancernych PaK 40 i pomimo tego, iż miała na stanie kilka Panzerfaustów oraz Panzerschrecków, to jej żołnierze niebyli przeszkoleni w zakresie używania tych broni[1]. 20 Brygada nie była przygotowana na radziecki atak pancerny prowadzony przez 90 Dywizję Strzelecką 108 Korpusu Strzeleckiego wspieraną przez 260 samodzielny pułk czołgów ciężkich i 1238 pułk dział samobieżnych i jej opór załamał się szybko, a większość jej żołnierzy albo uciekła w panice albo pod wpływem rzekomych rozkazów nakazujących odwrót[1].
Bitwa[edytuj | edytuj kod]
Fiński 61 Pułk Piechoty składający się głównie ze szwedzkojęzycznych Finów pod dowództwem podpułkownika Alpo Marttinena z fińskiej 17 Dywizji Piechoty (dowodzonej przez gen. mjr Alonzo Sundmana) przybył do przesmyku z rzeki Świr niezwłocznie po utracie Viipuri. Pułk został rozmieszczony do obrony w Tienhaara, która znajdowała się na drodze wzdłuż wybrzeża prowadzącej na północ od Viipuri w kierunku Finlandii na brzegu Kivisillansalmi 22 czerwca, odciążając tym samym zużyte wojska[2]. Posiadając silne wsparcie artylerii oraz wsparcie lotnicze z Gefechtsverband Kuhlmey, niemieckiej jednostki lotniczej pod dowództwem podpułkownika Kurta Kuhlmeya, pułk był w stanie utrzymać pozycje w rejonie Tienhaara, w tym Kivisillansalmi, przed powtarzającymi się atakami dwóch radzieckich dywizji ze 108 Korpusu Strzeleckiego wspieranego przez silną artylerię[3]. Po zakończeniu bitwy 23 czerwca dówódca fińskiej obrony Marttinen został awansowany do stopnia pułkownika[2].
Następstwa[edytuj | edytuj kod]
Siły radzieckie usiłowały przebić się na północ, jednak nie udało im się przełamać fińskich linii obronnych[2][3]. Radziecki dowódca, marszałek Leonid Goworow, zdecydował, iż dalsze próby przekroczenia tego odcinka byłyby zbyt kosztowne i zdecydował się na skoncentrowanie większości swoich sił w rejonie Juustila-Ihantala, co doprowadziło do decydujących o wyniku wojny walk o Tali-Ihantala[3]. Siły fińskie utrzymały Tienhaara aż do zawieszenia broni we wrześniu 1944 roku. Na mocy konferencji w Paryżu w lutym 1947 roku obszar ten przekazano ZSRR.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Ari Raunio, Juri Kilin: Jatkosodan torjuntataisteluja 1942-44 [Bitwy obronne wojny kontynuacyjnej 1942-44]. Keuruu: Otavan Kirjapaino Oy, 2008, s. 142–143. ISBN 978-951-593-070-5. (fiń.).
- ↑ a b c Ari Raunio, Juri Kilin: Jatkosodan torjuntataisteluja 1942-44 [Bitwy obronne wojny kontynuacyjnej 1942-44]. Keuruu: Otavan Kirjapaino Oy, 2008, s. 146. ISBN 978-951-593-070-5. (fiń.).
- ↑ a b c Henrik O. Lunde: Finland's War of Choice. Casemate Pub, 2011, s. 289. ISBN 978-1-935149-48-4.