Przejdź do zawartości

Eugeniusz Godziejewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz Godziejewski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1885
Barań

Data i miejsce śmierci

25 maja 1938
Grodno

Przebieg służby
Lata służby

1914–1938

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Polska Siła Zbrojna
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

4 Brygada Ochrony Pogranicza
Brygada KOP „Podole”
19 Dywizja Piechoty
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III

Stanowiska

dowódca brygady KOP
dowódca dywizji piechoty
zastępca dowódcy okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego

Eugeniusz Godziejewski (ur. 17 grudnia[1] 1885 w majątku Barań[2][3][4], zm. 25 maja 1938 w Grodnie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Eugeniusz Godziejewski urodził się 17 grudnia 1885 roku w majątku Barań, w ówczesnej guberni mohylewskiej, w rodzinie Michała i Kamili z Abakanowiczów. Do szkoły realnej uczęszczał w Mohylewie. W latach 1906–1914 studiował w Szkole Politechnicznej we Lwowie. W czasie studiów wstąpił do Organizacji Bojowej PPS, później do Związku Walki Czynnej i w końcu do „Strzelca”[2].

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Początkowo dowodził plutonem, a od 15 stycznia 1915 kompanią w 3 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Od maja 1918 był komendantem Kursu Wyszkoleniowego Piechoty Nr 2, a następnie dowódcą II batalionu 1 pułku piechoty Polskiej Siły Zbrojnej, który w lutym 1919 przemianowany został na 7 pułk piechoty Legionów. W listopadzie 1918 na czele dowodzonego przez siebie pododdziału wziął udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie.

26 stycznia 1919 roku dowodzony przez niego batalion przetransportowany został na Śląsk Cieszyński, gdzie wszedł w skład Grupy gen. Latinika i wziął udział w walkach z Czechami. Bezpośrednio po wywagonowaniu w Skoczowie rusza przeciw Czechom i energicznym natarciem pod Kisielowem wydziera wrogowi wszystkie poprzednio utracone przez oddziały polskie pozycje, trzymając je silnie aż do zawieszenia broni na tym froncie. Nagrodą dla II batalionu za dobre spełnienie swego zadania była wzruszająca chwila jego wmarszu do Cieszyna, gdzie ludność miasta radośnie witała zwycięzców[5].

7 marca 1919 roku, w walce pod Wołczuchami, rozpoczął swój udział w wojnie z Ukraińcami. Pomyślny przebieg tej walki zakończony został pościgiem za nieprzyjacielem, a następnie zajęciem Sądowej Wiszni i jej obroną do 22 marca, do czasu przybycia z odsieczą oddziałów Grupy gen. Aleksandrowicza[6].

Od 15 sierpnia do 2 września 1919 roku dowodził 9 pułkiem piechoty Legionów. 18 listopada 1919 roku mianowany został sztabowym oficerem inspekcyjnym piechoty Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”[2]. 24 czerwca 1920 roku wyznaczony został na identyczne stanowisko służbowe w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań”[7]. 23 grudnia 1921 roku objął dowództwo 85 pułku Strzelców Wileńskich[2]. W 1923 roku pełnił obowiązki dowódcy 70 pułku piechoty w Jarocinie. W następnym roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy pułku, a dowództwo dyslokowane do Pleszewa.

6 sierpnia 1927 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 4 Brygady Ochrony Pogranicza w Czortkowie[8]. Od 6 grudnia 1929 roku do 10 lipca 1930 roku był słuchaczem IV Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 19 czerwca 1931 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy Brygady KOP „Podole” i mianowany dowódcą 19 Dywizji Piechoty w Wilnie[9].

Po dwóch latach dowodzenia wileńską dywizją i dziewięciu latach służby w stopniu pułkownika awansowany został na generała brygady. Felicjan Sławoj Składkowski zanotował opinię, jaką na temat pułkownika Godziejewskiego wygłosił Józef Piłsudski 13 grudnia 1933 roku, w czasie „posiedzenia awansowanego” w GISZ: Długi czas namyślałem się, kogo dać do 19 Dywizji Piechoty po generale Kasprzyckim. Pułkownik Godziejewski ma: le bon sens, qui commande (zdrowy rozsądek, który rozkazuje). Są to słowa Napoleona i ten właśnie zdrowy spokojny rozsądek ma pułkownik Godziejewski. Dalej, jest u niego staranność pracy – nadzwyczajna. W tym roku jeszcze raz zbadałem jego pracę i nie znajduję, wyznam panom, pogorszenia. Staranność – znacznie wyższa niż przeciętna. Nad awansami na generałów będzie, jak zwykle, tajne głosowanie, bez dyskusji[10]. Głosowanie na piśmie, w którym uczestniczyli inspektorowie armii, wiceministrowie spraw wojskowych z zastępcami i generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski przebiegło dla pułkownika pomyślnie.

17 grudnia 1933 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 roku stopień generała brygady i 1. lokatą w korpusie generałów[11]. W 1936 roku wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Pełniąc służbę na tym stanowisku zmarł 25 maja 1938 roku.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • chorąży – 12 października 1914
  • podporucznik – 25 czerwca 1915
  • porucznik – 1 listopada 1915
  • kapitan – 1 listopada 1916
  • major – 15 października 1918
  • podpułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 22, sprostowano datę urodzenia z „5” na „17 grudnia 1885 roku”.
  2. ↑ a b c d Encyklopedia Wojskowa 1933 ↓, s. 98.
  3. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 96, wg autorów majątek nazywał się „Barańsk”.
  4. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 122, wg autora majątek nosił nazwę „Brańsk”.
  5. ↑ Markiewicz 1928 ↓, s. 7.
  6. ↑ Markiewicz 1928 ↓, s. 8.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, s. 581.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 240.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 224.
  10. ↑ Składkowski 1988 ↓, s. 202-203.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 18 grudnia 1933 roku, s. 301.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921 roku, s. 1722.
  13. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  15. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy państwowej”.
  16. ↑ a b c d Eugeniusz GODZIEJEWSKI (nr krzyża: 4935) [online], cieszynscybohaterowie.blogspot.com [dostęp 2022-06-18].
  17. ↑ Pamiętnik Historyczny Bojowników o Niepodległość Śląska Zaolzańskiego. Cieszyn: 1938, s. 9.
  18. ↑ Pamiętnik Historyczny Bojowników o Niepodległość Śląska Zaolzańskiego. Cieszyn: 1938, s. 32.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eugeniusz_Godziejewski&oldid=74362911”