Funkcja meromorficzna

Funkcja meromorficzna – funkcja $f$, określona na otwartym podzbiorze $D$ płaszczyzny zespolonej, która jest funkcją holomorficzną w zbiorze $D\setminus S$, gdzie $S\;$ oznacza zbiór punktów izolowanych, z których każdy jest biegunem funkcji $f$.

Każdą funkcję meromorficzną można wyrazić za pomocą ilorazu dwóch funkcji holomorficznych:

$f(z)={\frac {h_{1}(z)}{h_{2}(z)}}$,

przy czym funkcja $h_{2}$ nie może być stale równa $0$. Zbiór biegunów $S\;$ jest zbiorem zer funkcji $h_{2}$.

Jeżeli zbiór $D$ jest spójny, to zbiór wszystkich określonych na nim funkcji meromorficznych tworzy ciało (które można utożsamiać z ciałem ułamków pierścienia funkcji holomorficznych w $D$).

Funkcje meromorficzne można utożsamiać z odwzorowaniami powierzchni Riemanna

$f\colon D\to \mathbb {P} _{1}$,

(gdzie $\mathbb {P} _{1}$ oznacza sferę Riemanna), które nie są stale równe $\infty$.

Przykłady

Funkcja Γ jako przykład funkcji meromorficznej

• Każda funkcja holomorficzna jest meromorficzna;
• Funkcje wymierne, w szczególności homograficzne, są funkcjami meromorficznymi;
• Funkcja Γ (Gamma), funkcja ζ (dzeta Riemanna) są meromorficzne;
• Funkcje eliptyczne, czyli „dwuokresowe” funkcje meromorficzne określone na $\mathbb {C}$;
• Funkcje modularne, czyli funkcje meromorficzne, określone na górnej półpłaszczyźnie hiperbolicznej, niezmiennicze na działanie grupy modularnej (w szczególności, tzw. niezmiennik j);
• $f(z)={\tfrac {1}{\sin(z)}}$ jest funkcją meromorficzną o nieskończenie wielu biegunach.

Bibliografia

1. Franciszek Leja: Funkcje zespolone. Warszawa: PWN, 1976.