Granat RGD-2
 RGD-2B (biały dym) | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Przeznaczenie | |
| Dane techniczne | |
| Masa |
500 g |
| Substancja dymotwórcza |
antracen, 330 – 370 g |
| Czas dymienia |
50 – 80 s |
| Zasięg rzutu |
35 m |
RGD-2 (ros. РДГ-2, trb. RDG-2) – ręczny granat dymny konstrukcji radzieckiej.
Granat ten ma zastosowanie w czasie działań pojedynczych żołnierzy i małych pododdziałów do stawiania krótkotrwałych zasłon dymnych celem zamaskowania ich działań, a także do oślepiania stanowisk ogniowych nieprzyjaciela. Występuje w dwóch rodzajach – biały dym i czarny dym, oznaczanych w Polsce odpowiednio RGD-2B i RGD-2CZ. Jest używany przez Wojsko Polskie i Policję między innymi jako środek pozoracji pola walki. W latach 50. XX w. produkowały je Zakłady Materiałów Wybuchowych w Krywałdzie[1][2].
Początkowo jako ręczny granaty dymne RGD; posiadał kształt cylindra, wykonany był z tektury i miał masę około 0,5 kg. Wytwarzał zasłonę dymną długości do 30 metrów I i szerokości 5 – 8 m. Czas intensywnego dymienia granatu wynosił 60 – 90 sek. Zapalenie granatu następowało w wyniku potarcia zapalnika granatu potarką. Wojska zaopatrywano w granaty wydzielające dym biały lub czarny[3].
Opracowano też „nasadkowe granaty dymne”. Specjalnie skonstruowana nasadka pozwalała wystrzeliwać granat dymnym RGD z 7,62 mm karabinka- granatnika na odległość do 150 metrów. Po odpaleniu naboju UNM ciśnienie gazów prochowych powodowało wyrzucenie granatu i jednoczesne zapalenie zapłonnika granatu, a następnie mieszanki dymotwórczej. Powstający dym, w przypadku walki na bliską odległość, oślepiał przeciwnika i stwarzał możliwości manewru dla atakującej cel drużyny[4].
W latach 80. XX w. granaty dymne RGD-2 zmodernizowano do standardu RGD-2M. Różnica między nimi polega na zastosowaniu innej mieszanki dymotwórczej opartej na heksachloroetanie. Dzięki jej zastosowaniu uzyskano większą ilość dymu o lepszych własnościach maskujących. Granat dymny RGD-2M waży około 600 g, dymi około 50–70 sekund i wytwarza zasłonę dymną o wymiarach 50x10m[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 112.
- ↑ Podręcznik wojsk zmechanizowanych 1979 ↓, s. 271.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 62.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 191.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 194.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wojciech Barański (zal.): Podręcznik żołnierza wojsk zmechanizowanych. Szkol. 591/78. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Główny Zarząd Szkolenia Bojowego, 1979.
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WiS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.
