Przejdź do zawartości

Karabin maszynowy RPK-74

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
RPK-74
Ilustracja
Państwo

 ZSRR

Producent

Mołot

Rodzaj

ręczny karabin maszynowy

Dane techniczne
Kaliber

5,45 mm

Nabój

5,45 x 39 mm

Magazynek

30, 45 nab.[1]

Wymiary
Długość

1065 mm[1]

Długość lufy

590 mm

Masa
broni

5,49 kg (z amunicją)[1]

Inne
Prędkość pocz. pocisku

960 m/s[1]

Szybkostrzelność teoretyczna

650 strz./min[1]

5,45 mm ręczny karabin maszynowy RPK-74 (ros. Ручной Пулемёт Калашникова 74, РПК-74; trl. Rucznoj Pulemiot Kałasznikowa – 74) – radziecki ręczny karabin maszynowy zasilany nabojem 5,45 × 39 mm, pochodna AK-74[1].

Historia konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

W drugiej połowie lat 70. XX wieku do uzbrojenia Armii Radzieckiej wprowadzono nowy karabin automatyczny AK-74 kalibru 5,45 mm. Jednocześnie do uzbrojenia wprowadzono mający go uzupełniać rkm RPK-74. Była to pochodna AK-74 wyposażona w dłuższą lufę i dwójnóg.

RPK-74 był zasilany z powiększonych 45 nabojowych magazynków łukowych (testowano także magazynek talerzowy, ale z jego produkcji zrezygnowano). Awaryjnie RPK-74 może być zasilany z 30 nabojowych magazynków karabinu AK-74, ale zmniejsza to szybkostrzelność praktyczną.

Karabin maszynowy RPK-74 znajduje się nadal na uzbrojeniu armii państw powstałych po rozpadzie ZSRR. W latach 90. znalazł się też w niewielkich ilościach na uzbrojeniu Wojska Polskiego, także w wersji RPKS-74 i był używany w pododdziałach uzbrojonych w karabiny wz. 88 Tantal, głównie jednostkach powietrznodesantowych i specjalnych[2]. Z uzbrojenia Wojska Polskiego został wycofany na początku XXI wieku wraz z karabinem wz. 88.

RPK-74 jest bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta na odprowadzaniu części gazów prochowych przez boczny otwór lufy, z długim ruchem tłoka gazowego. RPK-74 strzela z zamka zamkniętego. Zamek ryglowany przez obrót. Mechanizm uderzeniowy kurkowy, mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia. Dźwignia przełącznika rodzaju ognia pełni jednocześnie rolę bezpiecznika.

RPK-74 jest bronią zasilaną z magazynków 45-nabojowych.

Lufa zakończona szczelinowym tłumikiem płomieni, do lufy zamocowany jest dwójnóg.

RPK-74 wyposażony jest w łoże i chwyt pistoletowy. Kolba stała (w pierwszych seriach kolba i łoże drewniane, w późniejszych z tworzywa sztucznego). Przyrządy celownicze mechaniczne (celownik krzywkowy z muszką). Wersja N posiada boczną szynę na której można zamontować celownik optyczny lub nocny. Wersja RPKS-74 posiada drewnianą składaną na bok kolbę.

Obecnie najnowszą produkowaną w Rosji wersją jest RPK-74M, który posiada szynę boczną do montażu celowników, łoże i kolbę (składaną na bok) z tworzyw sztucznych. Na bazie RPK-74M opracowano eksportową wersję RPK-201 na nabój 5,56 x 45 mm.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Andrzej Ciepliński; Ryszard Woźniak Encyklopedia współczesnej broni palnej s. 195
  2. Remigiusz Wilk, Uzbrojenie Wojska Polskiego w XXI wieku w: Raport-WTO nr 10/2004.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.