Przejdź do zawartości

Karabin maszynowy RPK

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
RPK
Ilustracja
Państwo

 ZSRR

Rodzaj

ręczny karabin maszynowy

Historia
Prototypy

1961

Produkcja

1961–obecnie

Dane techniczne
Kaliber

7,62 mm

Nabój

7,62 x 39 mm wz. 43

Magazynek

bębnowy (75 nabojów)
łukowy (40 nabojów)

Wymiary
Długość

1040 mm (z kolbą stałą lub rozłożoną)
820 mm (z kolbą złożoną)

Długość lufy

591 mm

Długość linii celowniczej

555 mm

Masa
broni

5,0 kg

wyposażenia dodatkowego

0,86 kg (magazynka 40-nab.)
2,14 kg (magazynka 75-nab.)

Inne
Prędkość pocz. pocisku

745 m/s

Szybkostrzelność teoretyczna

600 strz./min

Szybkostrzelność praktyczna

150 strz./min

Zasięg maks.

3000 m

Zasięg skuteczny

800 m (do celów naziemnych)
500 m (do samolotów i spadochroniarzy)

RPK (ros. РПК, Ручной Пулемёт Калашникова[a]) – radziecki ręczny karabin maszynowy powstały na bazie karabinka AKM.

Historia konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Jednocześnie z wprowadzeniem do uzbrojenia uniwersalnego karabinu maszynowego PK/PKS do uzbrojenia przyjęto ręczny karabin maszynowy RPK. Nowy rkm miał być uzbrojeniem tych pododdziałów, dla których PK/PKS był zbyt ciężki (np. spadochroniarzy). Armia Radziecka dysponowała już co prawda odpowiednim rkmem – RPD, ale nie cieszył się on specjalnym uznaniem (problemy z niezawodnością). Ponadto uznano, że najlepszym rozwiązaniem będzie broń zasilana z takich samych magazynków jak standardowy karabin AK/AKM.

W Wojsku Polskim pojawił się w latach 70 XX wieku, zakupiono wówczas około 5 tys. RPK i RPKS. Były używane przez jednostki specjalne i wojska powietrznodesantowe. Dzisiaj niewiele sztuk jest w użyciu w jednostkach powietrznodesantowych, zdecydowana większość pozostaje w magazynach.

RPK z 75-nabojowym magazynkiem bębnowym

Konstrukcje nowego karabinu maszynowego oparto na AKM dokonując tylko niezbędnych zmian. Na wydłużonej lufie o pogrubionych ściankach zamontowano dwójnóg. Zmieniono kształt kolby, dzięki czemu przy strzelaniu z dwójnogu można ją dodatkowo docisnąć do ramienia ręką. Do nowego rkmu opracowano nowe magazynki: bębnowy (75-nabojowy) i łukowy (40 naboi). Można także korzystać ze standardowych magazynków łukowych (30-nabojowych) karabinu AK. Poza wersją z kolbą stałą opracowano wersję z kolbą składaną RPKS, a także wersję RPKSN wyposażoną w szynę do montażu celowników noktowizyjnych lub optycznych.

Następcą karabinu RPK był 5,45 mm ręczny karabin maszynowy RPK-74.

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Ręczny karabin maszynowy RPK jest zespołową bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania automatyki jest analogiczna jak w AKM. Zasilanie z magazynków (30, 40 i 75 naboi). Mechaniczne przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika krzywkowego. Wersja N posiada boczną szynę na której można zamontować celownik optyczny lub nocny.

  1. trb. Rucznoj Puliemiot Kałasznikowa

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stanisław Kochański: Broń strzelecka lat osiemdziesiątych. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985. ISBN 83-11-07784-3.
  • CH. Z długa lufą. „Komandos”. 1996. nr 4(46). s. str. 50-51. ISSN 0867-8669. 
  • Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2011, s. 270. ISBN 978-83-7708-745-9.
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 194-195. ISBN 83-86028-01-7.