Hymn Palestyny
 |
Ten artykuł należy dopracować |
| |
| Autonomia | |
|---|---|
| Tekst | |
| Muzyka | |
| Lata obowiązywania |
1996– |
Biladi (pol. „Mój Kraj”), nazywany również Hymnem Palestyńskiej Rewolucji, został w 1996 roku przyjęty jako hymn Autonomii Palestyńskiej.
Jako hymn Palestyńczyków został przyjęty uchwałą Palestyńskiego Zgromadzenia Narodowego (ang. Palestinian National Council) w 1996 roku, zgodnie z artykułem 31 Palestyńskiej Deklaracji Niepodległości z 1988 roku. Autorem słów jest Said Al Muzayin, znany również jako Fata Al Thawra. Muzykę skomponował egipski kompozytor Ali Ismael.
Od roku 1936 Palestyńczycy uznawali jako nieoficjalny hymn Mawtini (arab. موطني, „Moja Ojczyzna”). Pieśń tę skomponował libański kompozytor Mohammad Flaifel, do słów Ibrahima Touqana. Pieśń Mawtini nie jest tożsama z obecnym oficjalnym hymnem Autonomii Palestyńskiej.
Słowa[edytuj | edytuj kod]
بلادي يا أرضي يا أرض الجدود
بلادي بلادي بلادي
يا شعبي يا شعب الخلود
بعزمي وناري وبركان ثأري وأشواق دمي لأرضي وداري
صعدت الجبال وخضت النضال
قهرت المحال عبرت الحدود
بلادي بلادي بلادي
يا شعبي يا شعب الخلود
بعزم الرياح ونار السلاح وإصرار شعبي بأرض الكفاح فلسطين
داري فلسطين ناري فلسطين
ثأري وأرض الصمود
بلادي بلادي بلادي
يا شعبي يا شعب الخلود
بحق القسم تحت ظل العلم
بأرضي وشعبي ونار الألم سأحيا فدائي
وأمضي فدائي وأقضي فدائي
الى أن تعود بلادي
بلادي يا شعب الخلود
Polskie tłumaczenie[potrzebny przypis][edytuj | edytuj kod]
- Fidai, fidai, fidai – o ziemio, skąd wiodę swój ród.
- Fidai, fidai, fidai – o ziemio, gdzie wieczny mój lud.
- Z uporem i ogniem i zemsty mej gromem
- i krwi mej tęsknotą za ziemią i domem
- na góry się wspiąłem i walkę podjąłem
- skruszyłem kajdany, przemogłem zły los.
- Fidai, fidai, fidai – o ziemio, skąd wiodę swój ród.
- Fidai, fidai, fidai – o ziemio, gdzie wieczny mój lud.
- W porywach wichury rozległy się salwy,
- nasz naród bój podjął, by światu oznajmić:
- mój dom – Palestyna, mój kraj – Palestyna
- i ziemia jedyna i zemsty mej zew.. .
- Fidai, fidai, fidai – o ziemio, skąd wiodę swój ród.
- Fidai, fidai, fidai – o ziemio, gdzie wieczny mój lud.
- Z przysięgą niezłomną i gniewem ogromnym,
- pod cieniem sztandaru, na ból swój niepomny
- żyć będę, fidai, i pójdę, fidai
- aż wrócę do kraju, gdzie został mój dom.