Jan Gryczman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Gryczman
Ilustracja
Major Jan Gryczman (ok. 1964)
major major
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1900
Mokra Strona, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1985
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1918–1954

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Siły Zbrojne PRL

Jednostki

46 Pułk Strzelców Kresowych,
3 Pułk Piechoty Legionów,
Wojskowa Składnica Tranzytowa

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka:

II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Brązowy Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka Grunwaldzka

Jan Gryczman (ur. 10 listopada 1900 w Mokrej Stronie, zm. 18 lipca 1985 w Warszawie)[1]chorąży piechoty WP, obrońca Westerplatte, major rezerwy Sił Zbrojnych PRL. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem pracownika cukrowni, Wojciecha i Katarzyny z Sosnowskich. Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Augusta Witkowskiego w Jarosławiu. Następnie pracował jako praktykant w cukrowni, pomocnik rolny oraz robotnik w młynie w Przeworsku. W styczniu 1918 został wcielony do Armii Austro-Węgierskiej, w której służył w 90 pp. Po powrocie do Przeworska pracował w tamtejszej cukrowni. W lutym 1920 otrzymał powołanie do Wojska Polskiego z przydziałem do 46 pp w Przemyślu. Uczestniczył w jego szeregach w wojnie z bolszewikami. W czasie walk o Warszawę w sierpniu 1920 był ciężko ranny pod Radzyminem[2].

Ukończył szkołę podoficerską w Grudziądzu i Centralną Szkołę Strzelniczą w Toruniu. 20 sierpnia 1922 objął funkcję szefa kompanii 59 pp. Od stycznia 1923 był szefem kompanii w 3 pp w Przemyślu. W okresie międzywojennym służył tam jako podoficer zawodowy. Od 1925 w stopniu starszego sierżanta. Awans na chorążego otrzymał 1 października 1929.

24 marca 1939 przybył wraz z grupą 82 żołnierzy 2 DP Leg. do Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Objął funkcję dowódcy plutonu. W czasie jej obrony był zastępcą dowódcy placówki „Prom”[3]. Placówka ta została pierwsza zaatakowana przez Niemców. Dzięki jego sprawnemu dowodzeniu żołnierze odparli atakujących Niemców, a następnie wszyscy wycofali się do wartowni nr 1, dowodzonej przez por. Leona Pająka. Gdy ten został ranny w pierwszym dniu ataku, chor. Gryczman przejął dowodzenie i dowodził wartownią do końca walk. Po kapitulacji składnicy dostał się do niewoli niemieckiej. Jako jeniec przebywał w oflagach w Lienzu w Austrii i Woldenbergu (II C). Spędził tam całą wojnę.

W marcu 1945 stanął przed komisją rejestrującą oficerów powracających z oflagów, a 27 kwietnia 1945 dołączył do szeregów ludowego Wojska Polskiego. Na mocy oświadczenia nr 174 w Rejonowej Komisji Uzupełnień w Jarosławiu otrzymał skierowanie do Oficerskiej Szkoły Intendentury w Lublinie. Po jej ukończeniu pełnił funkcję kwatermistrza w Modlinie i w pułku saperów we Włocławku. W kwietniu 1954 zakończył czynną służbę w stopniu kapitana i przeniósł się do Nowej Dęby. Mieszkał tam (przy ul. Aleja Zwycięstwa[4]) przez ponad 20 lat, pracując w Zakładach Metalowych Dezamet oraz Spółdzielni Inwalidów „Zjednoczenie”. 7 września 1964 został awansowany do stopnia majora rezerwy.

Pod koniec lat 70. – ze względu na zły stan zdrowia – przeprowadził się do rodziny w Warszawie. Przeszedł udar mózgu, wskutek którego utracił mowę i zdolność pisania. Został mu także wszczepiony rozrusznik serca. Zmarł 18 lipca 1985 w warszawskim Domu Weterana ZBoWiD[1]. Pochowany został na cmentarzu Bródnowskim[1] (kw. 6 I VI 9)[5].

Jan Gryczman był żonaty i miał dwoje dzieci: Edwarda i Irenę[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Grób majora Jana Gryczmana na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Plac mjr. Gryczmana (2018)

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Bogusław Szwedo. Jan Gryczman. „Nasze Sprawy”. 21, s. 6, 1999. ISSN 1233-1376. (pol.). 
  2. Bohater z Westerplatte - Geocaching Opencaching Polska [online], opencaching.pl [dostęp 2018-04-23] (pol.).
  3. Krzysztof Czubara. Siedem dni chorążego Gryczmana – Wspomnienia obrońcy Westerplatte odnaleziono w Izbie Pamięci w Lipsku k. Narola. „Tygodnik Zamojski”. 35, 2007. ISSN 0138-0729. (pol.). 
  4. Zbigniew Flasza. On bronił Westerplatte. „Nowiny”, s. 3, Nr 208 z 2 września 1964. 
  5. Spis zmarłych pochowanych na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie. cmentarium.sowa.website.pl. [dostęp 2018-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-01)]. (pol.).
  6. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 369.
  7. M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 59
  8. M.P. z 1947 r. nr 59, poz. 418
  9. Westerplatte - Biogramy westerplatczyków [online], westerplatte.pl [dostęp 2018-10-08].
  10. Hołd dla westerplatczyka. archiwum.nowadeba.pl. [dostęp 2013-02-22]. (pol.).
  11. Uchwały RM V kadencji. archiwum.nowadeba.pl. [dostęp 2018-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-27)]. (pol.).