Przejdź do zawartości

Jan Korkiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Korkiewicz
ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

19 czerwca 1898
Majdan Średni

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1915–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

145 pułk piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka „Za wierną służbę”

Jan Korkiewicz (ur. 19 czerwca 1898 w Majdanie Średnim, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 19 czerwca 1898 w Majdanie Średnim, w ówczesnym powiecie nadwórniańskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Władysława i Agaty z Ciesielskich[1][2]. Uczęszczał do c. k. II Gimnazjum z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie[3]. W roku szkolnym 1913/1914 ukończył klasę Va[3].

26 września 1915 wstąpił do 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej, walczył na froncie włoskim i ukraińskim. Po wyjściu z niewoli ukraińskiej w 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 1 pułku piechoty Legionów, w którego szeregach uczestniczył w wojnie z bolszewikami. 9 grudnia 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 podporucznikiem w piechocie[4]. 9 lipca 1920 objął dowództwo 9. kompanii 201 ochotniczego pułku piechoty[5]. Razem z jednostką został włączony do Dywizji Ochotniczej i brał udział w tzw. buncie Żeligowskiego.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 24 pułku piechoty w Łucku[6][7][8][9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 237. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][10]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 168. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11][12][13]. W grudniu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej na stanowisko instruktora[14][15]. W roku szkolnym 1928/1929 był dowódcą 1. kompanii (klasa 59. im. gen. Rydza-Śmigłego), a w roku szkolnym 1929/1930 – dowódcą 5. kompanii[16]. W międzyczasie (9 sierpnia 1928) szkoła została przemianowana na Szkołę Podchorążych Piechoty. 17 grudnia 1931 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1932 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 16. lokatą[17][18]. W marcu 1932 został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu Szkoły Podchorążych Piechoty[19][20][21]. W 1934 był dowódcą II batalionu SPPiech.[22][23] W 1937 został przeniesiony do 37 pułku piechoty w Kutnie na stanowisko dowódcy baonu[2]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty[24]. W tym czasie pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisku wykładowcy przedmiotu taktyka piechoty[25].

W czasie mobilizacji w 1939 został dowódcą II baonu w 145 pułku piechoty. W czasie kampanii wrześniowej we wrześniu 1939 walczył w okolicach Stoczka Węgrowskiego. 10 września, razem z resztkami dywizji, przedarł się w okolice Włodawy. Po koncentracji w okolicach Chełma, jednostka weszła w skład Frontu Północnego. 26 września otoczona przez wojska niemieckie i oddziały Armii Czerwonej, skapitulowała. Wraz z innymi żołnierzami dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[26]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1621[2].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[27][28][29]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[30][31][32].

Był żonaty[22].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  2. ↑ a b c d e Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 243.
  3. ↑ a b Sprawozdanie 1914 ↓, s. 107.
  4. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 98 z 28 grudnia 1919, poz. 4150.
  5. ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
  6. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 94.
  7. ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 75.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 194.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 182.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 424.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 174.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 367.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 203.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927, s. 346.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 134.
  16. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 355, 386, 417, 422.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931, s. 399.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 39.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 224.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 803.
  21. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 33.
  22. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  23. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 31.
  24. ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 18.
  25. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 453.
  26. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  27. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 5 [dostęp 2024-10-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  28. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  29. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  30. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  31. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  32. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  33. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 103.
  35. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 196.
  37. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103.
  38. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 19 marca 1931, s. 69.
  39. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 71.
  40. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
  41. ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Korkiewicz&oldid=75098439”