Kaszkiet
.jpg)
Kaszkiet (z fr. casquette) – różne rodzaje męskiego nakrycia głowy: usztywniona czapka z okrągłym denkiem i daszkiem z przodu; w XIX wieku także wysoka czapka wojskowa, filcowa albo skórzana, z niewielkim daszkiem z przodu, chroniąca przed cięciem broni białej[1].
Kaszkiety wprowadzono w XVIII wieku w wielu armiach, m.in. w polskiej, w wojsku pruskim zastąpiły one kapelusze trójgraniaste (trikorny). Odmiana polska miała jedynie daszek z przodu, natomiast pruska była zasadniczo kapeluszem o rondzie podniesionym z przodu i z tyłu. Kaszkiet dodatkowo opatrzone był z przodu blachą, cyfrą pułku, kokardą czy symbolem formacji (np. grenadierzy pruscy mieli na blasze wytłoczone symboliczne granaty). Popularny też w latach 30. XX wieku[2].
W wojsku Królestwa Polskiego wprowadzono w 1819 na wzór rosyjski okrągłe kaszkiety z czarnego filcu ze skórzanym denkiem, rozszerzone ku górze i dekorowane czarną kitą oraz barwnymi sznurami odpowiadającymi rodzajowi broni (piechota – białe, artyleria – czerwone)[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zdzisław Żygulski jun., Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988, s. 413. ISBN 83-03-01483-8.
- Mała encyklopedia wojskowa. T.2. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1970, s. 31.