Mundur garnizonowy wz. 1919

Mundur garnizonowy wz. 1919 – odmiana munduru polowego Wojska Polskiego II RP.

Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich z roku 1919 ustalał że:”aż do czasu wprowadzenia ubioru wielkiego (służbowego), względnie paradnego, ubiór polowy może być stosowany jako ubiór bojowy, garnizonowy, służbowy, salonowy i codzienny”.

Zastosowanie

Ubiór garnizonowy stosowano:

• w szeregach:
  • na paradach
  • rewiach
  • na przeglądach
  • na wartach honorowych,
  • przy pełnieniu służby garnizonowej
• na specjalny rozkaz

Elementy umundurowania

Oficerowie:

• kurtka
• sznury naramienne – nosili je generałowie i oficerowie sztabu generalnego, adiutanci wszelkich dowództw i żandarmeria
• spodnie krótkie
• trzewiki sznurowane
• owijacze – w piechocie
• sztylpy, względnie buty długie – nosili żołnierze, którym przysługiwały ostrogi
• ostrogi przypinane tub przybijane – przysługiwały min. wszystkim pełniącym służbę konno
• oficerski pas polowy – na kurtce
• żabka do noszenia szabli, względnie bagnetu - na pasie głównym; u konnych

przypięta do siodła

• oficerski pasek przez ramię
• szabla (pochwa czerniona tub błyszcząca) – noszono na żabce
• temblak oficerski
• rewolwer w futerale - na pasie głównym z prawej strony
• hełm względnie czapka - w myśl rozkazu dowództwa.
• rękawiczki brązowe
• płaszcz polowy - w myśl rozkazu: zwinięty, narzucony, w rękawy tub bez płaszcza; na rozkaz rynsztunek na płaszczu.

Szeregowi:

• kurtka i spodnie
• rynsztunek na mundurze bez plecaków i chlebaków
• hełm, względnie czapka - w myśl rozkazu
• furażerka w marszu i podczas spoczynku
• płaszcz - zwinięty, w rękawy lub narzucony (na specjalny rozkaz).

Bibliografia

• Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy 1918–1939. Warszawa: „Bellona” Spółka Akcyjna, 2016. ISBN 978-83-11-14175-9.
• Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
• Przepis ubioru polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1919.