Mundur garnizonowo-służbowy
Mundur garnizonowo-służbowy – typ umundurowania w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie.
W okresie istnienia Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie obowiązywały następujące typy ubiorów: polowy, garnizonowy i garnizonowo-służbowy[1].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Ubiór garnizonowo-służbowy obowiązywał wyższych dowódców i asystujących im oficerów w czasie wizytowania oddziałów na przeglądach, rewiach oraz oficerów żandarmerii na służbie[1].
Elementy umundurowania[edytuj | edytuj kod]
W skład ubioru garnizonowego oficerów wchodziła[1]:
- czapka garnizonowa: rogata wzór 1935 lub okrągła lotnictwa[a]
- beret lub furażerka
- kurtka oficerska z kamgarnu barwy khaki[b], z wykładanym kołnierzem i klapami noszona z koszulą khaki i krawatem
- pas skórzany z poprzeczką
- rękawiczki brązowe ze skóry lub zamszu
- spodnie do długich butów przeważnie uszyte z grubego materiału barwy beżowej
- długie buty brązowe lub czarne
Do ubioru obowiązywał pistolet lub rewolwer w skórzanym futerale noszony z lewej strony przy pasie głównym. Pas nakładano również na płaszcz sukienny. Nie wolno było nosić pasa sukiennego na kurtce i płaszcza British Warm[1].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939–1945 : barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984. ISBN 83-223-2055-8.
- Zdzisław Żygulski jun, Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.