Mundur salonowy wz. 1919

Mundur salonowy wz. 1919 – odmiana munduru polowego Wojska Polskiego II RP.

Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich z roku 1919 ustalał że: „aż do czasu wprowadzenia ubioru wielkiego (służbowego), względnie paradnego, ubiór polowy może być stosowany jako ubiór bojowy, garnizonowy, służbowy, salonowy i codzienny”.

Zastosowanie

Ubiór salonowy stosowano:

• przy składaniu wizyt; na obiadach i wieczorach proszonych
• na balach i rautach.
• gdy formy towarzyskie tego wymagały

We wszystkich przypadkach mógł być zastąpiony przez ubiór służbowy.

Elementy umundurowania

Oficerowie:

• kurtka
• sznury naramienne – generałowie i oficerowie sztabu generalnego, adiutanci wszelkich dowództw i żandarmeria.
• spodnie długie ze strzemiączkami
• trzewiki sznurowane lub gładkie
• ostrogi przybijane - komu się natężały
• rapcie – pod mundurem
• szabla.
• czapka
• rękawiczki skórzane brązowe; przy tańcach dozwolone białe

Szeregowi tej formy ubioru nie używali.

Bibliografia

• Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy 1918–1939. Warszawa: „Bellona” Spółka Akcyjna, 2016. ISBN 978-83-11-14175-9.
• Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
• Przepis ubioru polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1919.